Τα πρώτα μας ...καλαμάρια!!

Μπήκε ο Δεκέμβρης και για πρώτη φορά στα χρονικά μου, ούτε μια φορά δεν πήγαμε για καλαμάρια.
Θες ο κακός καιρός με φουρτούνες και μποφόρια μπορεί να ταξιδεύουν τα βαπόρια αλλά το βαρκί
βρίσκει δυσκολία ν'αντιμετωπίσει τέτοιες καταστάσεις.
Άλλες εποχές τότε  δουλεύαμε κιόλας και δεν βλέπαμε την ώρα να πάμε με τη μπουκιά στο στόμα
και να χαλαρώσουμε στο βαρκί με τα καφτερά στα χέρια.
Τώρα πιο χαλαροί αλλά με περισσότερες σκοτούρες αλλά το κυριότερο, η θάλασσα δεν δίνει πια
τόσο απλόχερα τα δώρα της.
Παραμονή του Αγ.Νικολάου και ο καιρός μας έκανε το χατίρι, ένας έριξε την ιδέα και σε χρόνο dt
ετοιμαστήκαμε για θαλασσινή εξόρμηση.

Καπλαντισμένος ο ουρανός με σύννεφα καθρεπτίζονταν στη θάλασσα δίνοντάς της ένα μαβί μαύρο χρώμα, η νοτιαδούρα ίσα που γαργάλαγε το μπλαβί νερό.
Και έφερνε μυρωδιά καμένου ξύλου μακριά απ'τα σπίτια του Γαλησσά.

Ρίξαμε περιμένοντας την ανέλπιστη τσιμπιά που θα ξεδιαλύνει όλη αυτήν την μελαγχολία και θλίψη του ουρανού που επηρεάζει την ψυχολογία μας.
Μαζεύαμε ρίχναμε για αρκετή ώρα χωρίς να παίρνουμε τσιμπιά μα επιμέναμε.
Ραντεβού δεν είχαμε με τα καλαμάρια πρέπει να'χουμε υπομονή μεγάλη στο ψάρεμα.

Κάποια στιγμή ο καπετάνιος ζωντάνεψε:
-Τσίμπησε μου λέει, τ'ανεβάζω!
Και'βγαλε ένα καλό καλαμάρι.
-Μπράβο το 1ο μας καλαμάρι δεν θα πάει έτσι, να το φωτογραφίσω.
-Ασε τις φωτογραφίες και πιάσε και'συ,έχει καλαμάρια.

Εγώ όμως επέμενα να το κρατήσω στο αρχείο μου.
-Έχω 1χρόνο κοντά να δω καλαμάρι και θα τ'αφήσω έτσι??

Δεν πέρασαν 2 λεπτά ανέβασα και'γω ένα μικρότερο.
Τώρα νιώθουμε πιο αισιόδοξοι,ένα αίσθημα χαράς φωτίζει την ψυχή μας.

Το βλέμμα μου πέφτει στη δύση,πέρα στον ορίζοντα μια μικρή ηλιαχτίδα κατορθώνει να σκίσει τα μαβιά σύννεφα και να φωτίσει τον γκρίζο ουρανό.
Ξαφνικά ταυτίζομαι με τον γκρίζο ουρανό την μαύρη θάλασσα και την ανεπαίσθητη χαρά σαν αυτήν της ηλιαχτίδας που κατόρθωσε και φώτισε την ψυχή μου.
Σε λίγο κι'αλλο καλαμάρι χτυπά στον καπετάνιο και τ'ανεβάζει και'γω περιμένω καρτερικά την σειρά μου.

Δεν αργεί και για μένα το 2ο που με χαροποιεί ακόμα περισσότερο.
Τώρα πια όλα είναι γκρίζα και η θάλασσα πιο μαύρη καθώς η νύχτα σιγά-σιγά απλώνει τα πέπλα της στον ουρανό.
Και'μεις αρκούμαστε σ'αυτά που θέλησε να μας χαρίσει σήμερα, τα μαζεύουμε και παίρνουμε το δρόμο του γυρισμού.
Στο μώλο γνωστοί μας ψαρεύουν  από στεριά μας ρωτούν γιατί γυρίσαμε αφού πιάναμε τόσο νωρίς.
-Γιατί δεν πρέπει να'μαστε πλεονέκτες οι καιροί μας έμαθαν να'μαστε ολιγαρκείς.