Αίθουσα Αναμονής!!

Το ασανσέρ σταματά στον 3^ο όροφο. Βγαίνοντας αντικρίζω ένα γκισέ και μια αίθουσα αναμονής με τριάντα περίπου καρέκλες. Δίνει τα χαρτιά της η Θεία στον υπεύθυνο και μας λέει να περιμένουμε ώσπου να την ειδοποιήσουν.
 Μια παγωμένη αίθουσα με κορμιά ταλαιπωρημένα δίπλα μου μάτια μέσ’την απόγνωση και’γω παρατηρητής αυτής της κατάστασης. Όλοι περιμένουν μ’ανυπομονησία τη σειρά τους για τη λυτρωτική ή επίπονη θεραπεία.
Δεν περνάνε δέκα λεπτά και μια νοσοκόμα παίρνει την Θεία σε μια αίθουσα και αρχίζει η μεγάλη αναμονή.

Ένα μεγάλο ρολόι απέναντί μου με ασημένιο χρώμα και οι δείκτες τους μεγάλοι αποφασιστικοί να παίζουν με τα νεύρα όλων των παρευρισκομένων.
Τικ-τοκ –τικ-τοκ σε αργό ρυθμό εκνευριστικό και’γω να βλέπω τους δείκτες να γυρνάνε χωρίς ν’αλλάζει τίποτα γύρω μου.
 Παρατηρώ όσους περιμένουν η θλίψη ο φόβος ενσωματωμένα επάνω τους.
 Γυναίκες με τουρμπάν να κρύψουν την γύμνια του κεφαλιού, άντρες με καπέλα όλοι αντιμέτωποι με  τον ίδιο φόβο ο καθένας σε διαφορετική κατάσταση.
 Κουβέντες ελάχιστες κούφιες χωρίς νόημα.
Σηκώνομαι πηγαίνω δίπλα στην αίθουσα που είναι η Θεία καθισμένη σε μια πολυθρόνα με τα μάτια κλειστά τα χέρια παραδομένα στο έλεος των φαρμάκων και το πνεύμα στον Κύριο.
Στο στήθος στέκεται ένα εικόνισμα απ’τα χείλη της βγαίνουν σιγανές προσευχές έχει παραδοθεί ψυχή και πνεύματι .
Το σώμα παραδομένο στον ορά που τρέχει με τους ρυθμούς του ρολογιού δηλητηριάζει τις φλέβες τα αγγεία τα κύτταρα και απλώνεται.
Η Θεία πάντα ευσεβής και πιστή. Τα τελευταία χρόνια δίνει δεινή μάχη με σώμα με σώμα, με φανερό προβάδισμα εκείνου, αφού έχει προχωρήσει στα κόκκαλα τώρα και στους πνεύμονες.
 Αυτός ο αγώνας της έχει χαρίσει τυφλή και αλόγιστη προσήλωση στα Θεία.
 Όσο επιμένει εκείνος τόσο πεισμώνει κάνει όνειρα και μεγαλώνει την πίστη της που της δίνει κουράγιο και ελπίδα.
Μου είχε πει κάποτε. Όσο δυναμώνουν οι δυσκολίες τόσο δυναμώνουμε και’μεις την προσπάθεια. Τόσο και’κεινη γραπώνεται γερά απ΄τον Σταυρό του Χριστού.
 -Είσαι καλά Θεία, Θέλεις κάτι??
- Όχι καρδιά μου, πήγαινε να πάρεις ένα καφέ να φας κάτι μην είσαι νηστικιά.
Στη αίθουσα με τη Θεία βρίσκονται άλλες έξι πολυθρόνες με άτομα που περιμένουν στωικά το λυτρωτικό φάρμακο. Όλοι έχουν στραμμένα τα βλέμματα στον ορό, ηλικιωμένοι νεότερες γυναίκες που ο τρόμος είναι ζωγραφισμένος στα πρόσωπά τους τα κορμιά τους χαλαρά έρμαια παραδομένα στο «κακό».
Ένας σκελετωμένος κύριος δίπλα της,ωχρός με μάτια βαθουλωμένα μελανά με εμφανή τα σημάδια της απόγνωσης και του πόνου.
 Βγαίνω, το στομάχι έχει γίνει κόμπος δεν πάει τίποτα κάτω ένα νερό παίρνω και ξαναεπιστρέφω να’μια πιο κοντά στη Θεία να νιώθει τουλάχιστον ότι δεν είναι μόνη σ’αυτήν την δοκιμασία της.
Το μεγάλο ρολόι συνεχίζει να μετρά με ακρίβεια τα κούφια λεπτά, τις άδειες ώρες που πρέπει να περάσουν ώστε ν’απορροφήσουν το φάρμακο τα ταλαιπωρημένα κορμιά.
Οι καρέκλες ολοένα και αδειάζουν οι ασθενείς βρίσκουν θέση και παραδίνονται στη λύτρωση τους. Το μυαλό δεν μπορεί να συγκεντρωθεί ούτε στην ανάγνωση ενός κοσμικού περιοδικού που βρίσκω σε μια καρέκλα παρατημένο
.Διαβάζω για νέους έρωτες και κουτσομπολιά επωνύμων και αισθάνομαι τόσο ποταπή αυτήν την ώρα που οι συνάνθρωποι μου υποφέρουν και άλλοι ασχολούνται με το μπικίνι της κάθε Φαίης και Μάιης.
Ο πόνος διάχυτος γύρω μου και’γω νιώθω σαν να τους επιθεωρώ με το κιάλι του υγιή ατόμου.
Τικ- τοκ-τικ, βλέπω τους δέκτες να κουνιούνται κι όμως νομίζω ότι δεν έχει περάσει λεπτό. Παρ’όλες τις προσευχές της Θείας η φλέβα σπάει δεν αντέχει το 2 μπουκάλι ο πόνος και ο φόβος εμφανέστατος στο κάτασπρο πρόσωπό της .Με ήρεμη και γλυκιά φωνή παρακαλεί την νοσοκόμα που γυρίζει σε 3 παρόμοιες αίθουσες να προσέξει τη βελόνα. Μετά από 3-4 προσπάθειες βρίσκει φλέβα και συνεχίζει το φάρμακο με τον ρυθμό του ρολογιού ν’απλώνεται. Η μάτια μου στέκεται σε μια γυναίκα γύρω στα 40 δεν δείχνει καταβεβλημένη απ’την επάρατη νόσο. Φαίνεται αποφασισμένη το ύφος της είναι αγέρωχο το κορμί της στητό κρατάει ένα περιοδικό και το ξεφυλλίζει με το ελεύθερο χέρι της. Θαυμάζω κρυφά αυτή τη γυναίκα χωρίς να την ξέρω βλέπω ότι δεν έχει καταθέσει τα όπλα αισθάνεται δυνατή και το δείχνει άλλοι θα την χαρακτήριζαν αναίσθητη για μένα είναι ο σωστός τρόπος αντιμετώπισης της νόσου.
Κάνω το σταυρό μου για το σήμερα το τώρα ευχαριστώ το Θεό γιαυτά που έχω και κυρίως για την υγεία μου.