Σήμερα τ'armenaki κατεβάζει πανιά βάζει μπλερέζες και μελαγχολεί για να μη σας χαλάσει και τη δική σας διάθεση προσπεράστε την ανάρτηση.
Μια συνηθισμένη μέρα ήταν και όμως εκείνο τ'απόγευμα έιχα ένα ανεξήγητο σφίξιμο στο στομάχι εγώ προβλήματα μ'αυτό δεν είχα ποτέ μου.Και όμως νόμιζα είχα φάει μπουνιά και με κρατούσε συνέχεια ο πόνος και μια μελαγχολία.Δεν είχα όρεξη για επισκέψεις εκείνη τη μέρα και είχα καθίσει με τα παιδιά 2 & 4 αντίστοιχα.
Τα είχα βάλει στα κρεβάτια τους και κάθισα να καθαρίσω τα καναρίνια να τακτοποιήσω και την κουζίνα.Πριν 20μέρες ήταν εδώ και έπαιζε μαζί με τα μικρά σαν συνομήλικός τους. Έκανε χάζι τον μικρό που'χε μάθει ένα λαϊκό της εποχής και το'λεγε
-"Εγώ vεν ήμουνα αλήτη αλήτη μ'εκανενεση"με τον παιδιάστικο τρόπο του,γέλαγε ασταμάτητα και του'λεγε: "πέσ'το μου πάλι!"
Τότε γύρισε και μου είπε:
-"Θα κάνω εγώ ποτέ παιδιά, αδελφή??"
-Γιατί να μην κάνεις αγόρι μου, του αντιγύρισα και θα'ναι πανέμορφο τα δικά σου!!
Κουβέντες καθημερινές που όμως δεν ξέρω γιατί είχαν μείνει στην μνήμη μου, όπως τότε που'χα μαγειρέψει κυνήγι και είχε φάει μαζί μας.
-Πρώτη φορά τρώω πουλιά "στη ζωή μου"!- είχε πεί.
-Εχεις να φας ακόμα πολλές φορές απ'τον γαμπρό σου, του απάντησα αλλά μου έκανε μεγάλη εντύπωση "στη ζωή μου".
Είχε περάσει ή ώρα ενώ τακτοποιούσα και ετοιμαζόμουν να "πέσω" όταν κατά τις 11χτύπησε το τηλέφωνο.
Ξαφνιάστικα λίγο όταν άκουσα απ'την άλλη γραμμή.
-Ελένη η Ρ....είμαι ο Θ......σκοτώθηκε!!
-Πλάκα μου κάνεις της απάντησα
_Οχι συνέχισε με κλάματα και έπιασε το τηλέφωνο ένα συγγενικό της πρόσωπο.
Μια μαχαιριά στην καρδιά ήταν εκείνη τη στιγμή για μένα.
Εχασα τη γή κάτω απ'τα πόδια μου έκλεισα το τηλέφωνο και ξαφνικά σαν να σταμάτησε ο χρόνος και το μυαλό .
Επρεπε να κάνω εγώ τον αγγελιοφόρο του θανάτου στην οικογένειά μου.
Δεν θυμάμαι πως πέρασε εκείνη η λευκή νύχτα για μένα.
Κάποια στιγμή έκλεισα τα μάτια μου για 10λεπτά μέσα στ'αναφιλητά μου και βλέπω τον αδελφό μου σε κρεβάτι νοσοκομείου να με κοιτά και να κάνει προσπάθεια να σηκωθεί κατεβάζοντας το πόδι του κάτω απ'το κρεβάτι.
Μετά 3μέρες στην κηδεία του έμαθα απ'τον πατέρα μου ότι σ'αυτήν την στάση είχε βρεί το παιδί παγωμένο και είχα σοκαριστεί.
Η ψυχούλα του ζητούσε τη λύτρωση προσπάθησε να ξεφύγει απ΄τον θάνατο αλλά δεν βρέθηκε κανείς να τον βοηθήσει.Απεναντίας....
Είχε μείνει στην Αθήνα ότι είχε απολυθεί απο φαντάρος είχε γνωρίσει και ερωτευτεί μια κοπέλα.
Η Honda N400 ήταν το μεγάλο του όνειρο μάταια οι συγγενείς προσπαθούσαν να τον μεταπείσουν να πάρει ένα αμάξι.Μάζεψε χρήματα για την προκαταβολή και την πήρε.
Το μεγάλο του λάθος εμπιστεύτηκε αυτή την μηχανή σ'ενα κοριτσόπουλο 1.60που ούτε καν έφταναν τα πόδια του να τη στηρίξει μέσα στην κίνηση του Πειραιά.
Συνοδηγός εκείνος εκείνο τ'απόγευμα ψιλόβρεχε στην Π.Ράλλη στη διασταύρωση ξέφυγε η μηχανή απ'τα χέρια της μικρής ερχόταν το λεωφορείο πετάχτηκε εκείνος στις ρόδες του.
Η ζημιά της μηχανής ένα φλάς σπασμένο η κοπέλα μικρές εκδορές το παιδί είχε κτυπήσει στο θώρακα.
Μεταφέρθηκε στο "Τζάνειο" που εφημέρευε.Τα περιστατικά εκείνη την μέρα πολλά.Η μικρή τον πήγε και όταν βρέθηκε αντιμέτωπη με τις αρχές κατάθεσε και εξαφανίστηκε γιατί οδηγούσε χωρίς δίπλωμα.
Οι συγγενείς μας όλοι έλειπαν εκείνη την μέρα εκτός Αθηνών.
Το παιδί έμεινε μόνο έρμαιο στα χέρια των πολυάσχολων γιατρών.
Εκείνοι δεν γνωρίζω πως εκτίμησαν το περιστατικό άφησαν το βαρύ και ασχολήθηκαν με πιο ελαφριά.Γεγονός είναι ότι έμεινε αβοήθητο.
Εγώ από κείνο το αγέρωχο κορμί και τον αδαμάντινο χαρακτήρα έχω τις φωτό του να μου θυμίζουν τα αδικοχαμένα 22χρόνια του τις εφημερίδες που καταγράφουν το περιστατικό και απο'κείνες μάθαμε λεπτομέρειες για το συμβάν την ημέρα της κηδείας του.
Μία Χριστουγεννιάτικη κάρτα που μού'χε στείλει όταν ήταν φαντάρος και περισσότερα παράπονα ήταν για την ζωή του, εκεί παρά ευχές.
Ενα περιδέραιο που'χε αγοράσει για την μελοντική του γυναίκα.
Και μια πληγή αγιάτρευτη για την αγάπη που δεν πρόλαβα να του δείξω ότι είχα για ΚΕΙΝΟΝ.
Το ποίημα ήταν στο συρτάρι 23χρόνια είναι το μοναδικό που έγραψα.
ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ
Φύτρωσες σαν ρόδο μεσ'τα αγκάθια.
Σε πλήγωσαν μα έθαψες κάθε πληγή
βαθιά μεσ'την καρδιά σου.
Έκανες όνειρα να φτάσεις ψηλά
ν'αντικρίσεις τον ήλιο.
Όλοι ζήλεψαν την ευωδία της νιότης σου
και το φιλότιμο σου.
Κι όταν άνοιξες δειλά-δειλά τα ροδοπέταλα σου
ήρθε ένα χέρι να σε κόψει και να σε καταπατήσει
μπουμπούκι μας,
καμάρι του σπιτιού μας.
Ο άγγελος του έρωτα σε λάβωσε βαθιά μεσ' την καρδιά
σαν έπεσες θύμα του.Τι άδοξος χαμός!!
Να'ταν ο δρόμος της ζωής σου τόσο σκληρός και βρώμικος
και μόλυνε την πονεμένη τρυφερή σου ψυχή??
Θέλησε Εκείνος να σε κρατήσει αμόλυντο κοντά του?
Αιώνια η μνήμη σου θα ζεί
πάντα στις καρδιές μας
γιατί κανένας δεν ξεχνά τα στιβαρά σου μπράτσα
τη λεβέντικη κορμοστασιά
τη μεγαλόψυχη αγνή σου καρδιά.
Οι λέξεις χάνονται μπροστά στα προτερήματά σου
και μένει μόνο τ'ονομά σου ΘΑΝΑΣΗ ΜΑΣ!!
Ποιά μοίρα κακιά θέλησε το χαμό σου?
Και τι λογής μπουκέτα μπορούν να δείξουν τον πόνο
και την αγάπη μας για σένα??
Κεριά και μοσχολίβανα δεν ταιριάζουν στα τρυφερά σου νιάτα
Λουλούδια στο λουλούδι μας !!
Λυπάμαι αν χάλασα τη διάθεσή σας
Η ανάρτηση δεν έγινε για να δημιουργήσω εντυπώσεις περισσότερο μια κατακραυγή για το σάπιο σύστημα υγείας είναι που βρίσκονται "γιατροί" και εκμεταλλεύονται καταστάσεις και αβοήθητα κορμιά για να πουλήσουν τη ζωή τους και να σώσουν τους "ευνοούμενους" αυτής τη κοινωνίας.Δυστυχώς ο θάνατός σου η ζωή μου βρίσκεται εκεί σ'ολο του το μεγαλείο.
Είμαι κατά των δωρητών σώματος γιαυτό ακριβώς τον λόγο.
Ευχαριστώ όσους πόνεσαν μαζί μου!!
Eκείνη η αποφράδα Τετάρτη του '86 'εχει μείνει βαθιά χαραγμένη στο μυαλό μου και ας έχουν περάσει 23ολόκληρα χρόνια.
Μια συνηθισμένη μέρα ήταν και όμως εκείνο τ'απόγευμα έιχα ένα ανεξήγητο σφίξιμο στο στομάχι εγώ προβλήματα μ'αυτό δεν είχα ποτέ μου.Και όμως νόμιζα είχα φάει μπουνιά και με κρατούσε συνέχεια ο πόνος και μια μελαγχολία.Δεν είχα όρεξη για επισκέψεις εκείνη τη μέρα και είχα καθίσει με τα παιδιά 2 & 4 αντίστοιχα.
Τα είχα βάλει στα κρεβάτια τους και κάθισα να καθαρίσω τα καναρίνια να τακτοποιήσω και την κουζίνα.Πριν 20μέρες ήταν εδώ και έπαιζε μαζί με τα μικρά σαν συνομήλικός τους. Έκανε χάζι τον μικρό που'χε μάθει ένα λαϊκό της εποχής και το'λεγε
-"Εγώ vεν ήμουνα αλήτη αλήτη μ'εκανενεση"με τον παιδιάστικο τρόπο του,γέλαγε ασταμάτητα και του'λεγε: "πέσ'το μου πάλι!"
Τότε γύρισε και μου είπε:
-"Θα κάνω εγώ ποτέ παιδιά, αδελφή??"
-Γιατί να μην κάνεις αγόρι μου, του αντιγύρισα και θα'ναι πανέμορφο τα δικά σου!!
Κουβέντες καθημερινές που όμως δεν ξέρω γιατί είχαν μείνει στην μνήμη μου, όπως τότε που'χα μαγειρέψει κυνήγι και είχε φάει μαζί μας.
-Πρώτη φορά τρώω πουλιά "στη ζωή μου"!- είχε πεί.
-Εχεις να φας ακόμα πολλές φορές απ'τον γαμπρό σου, του απάντησα αλλά μου έκανε μεγάλη εντύπωση "στη ζωή μου".
Είχε περάσει ή ώρα ενώ τακτοποιούσα και ετοιμαζόμουν να "πέσω" όταν κατά τις 11χτύπησε το τηλέφωνο.
Ξαφνιάστικα λίγο όταν άκουσα απ'την άλλη γραμμή.
-Ελένη η Ρ....είμαι ο Θ......σκοτώθηκε!!
-Πλάκα μου κάνεις της απάντησα
_Οχι συνέχισε με κλάματα και έπιασε το τηλέφωνο ένα συγγενικό της πρόσωπο.
Μια μαχαιριά στην καρδιά ήταν εκείνη τη στιγμή για μένα.
Εχασα τη γή κάτω απ'τα πόδια μου έκλεισα το τηλέφωνο και ξαφνικά σαν να σταμάτησε ο χρόνος και το μυαλό .
Επρεπε να κάνω εγώ τον αγγελιοφόρο του θανάτου στην οικογένειά μου.
Δεν θυμάμαι πως πέρασε εκείνη η λευκή νύχτα για μένα.
Κάποια στιγμή έκλεισα τα μάτια μου για 10λεπτά μέσα στ'αναφιλητά μου και βλέπω τον αδελφό μου σε κρεβάτι νοσοκομείου να με κοιτά και να κάνει προσπάθεια να σηκωθεί κατεβάζοντας το πόδι του κάτω απ'το κρεβάτι.
Μετά 3μέρες στην κηδεία του έμαθα απ'τον πατέρα μου ότι σ'αυτήν την στάση είχε βρεί το παιδί παγωμένο και είχα σοκαριστεί.
Η ψυχούλα του ζητούσε τη λύτρωση προσπάθησε να ξεφύγει απ΄τον θάνατο αλλά δεν βρέθηκε κανείς να τον βοηθήσει.Απεναντίας....
Είχε μείνει στην Αθήνα ότι είχε απολυθεί απο φαντάρος είχε γνωρίσει και ερωτευτεί μια κοπέλα.
Η Honda N400 ήταν το μεγάλο του όνειρο μάταια οι συγγενείς προσπαθούσαν να τον μεταπείσουν να πάρει ένα αμάξι.Μάζεψε χρήματα για την προκαταβολή και την πήρε.
Το μεγάλο του λάθος εμπιστεύτηκε αυτή την μηχανή σ'ενα κοριτσόπουλο 1.60που ούτε καν έφταναν τα πόδια του να τη στηρίξει μέσα στην κίνηση του Πειραιά.
Συνοδηγός εκείνος εκείνο τ'απόγευμα ψιλόβρεχε στην Π.Ράλλη στη διασταύρωση ξέφυγε η μηχανή απ'τα χέρια της μικρής ερχόταν το λεωφορείο πετάχτηκε εκείνος στις ρόδες του.
Η ζημιά της μηχανής ένα φλάς σπασμένο η κοπέλα μικρές εκδορές το παιδί είχε κτυπήσει στο θώρακα.
Μεταφέρθηκε στο "Τζάνειο" που εφημέρευε.Τα περιστατικά εκείνη την μέρα πολλά.Η μικρή τον πήγε και όταν βρέθηκε αντιμέτωπη με τις αρχές κατάθεσε και εξαφανίστηκε γιατί οδηγούσε χωρίς δίπλωμα.
Οι συγγενείς μας όλοι έλειπαν εκείνη την μέρα εκτός Αθηνών.
Το παιδί έμεινε μόνο έρμαιο στα χέρια των πολυάσχολων γιατρών.
Εκείνοι δεν γνωρίζω πως εκτίμησαν το περιστατικό άφησαν το βαρύ και ασχολήθηκαν με πιο ελαφριά.Γεγονός είναι ότι έμεινε αβοήθητο.
Εγώ από κείνο το αγέρωχο κορμί και τον αδαμάντινο χαρακτήρα έχω τις φωτό του να μου θυμίζουν τα αδικοχαμένα 22χρόνια του τις εφημερίδες που καταγράφουν το περιστατικό και απο'κείνες μάθαμε λεπτομέρειες για το συμβάν την ημέρα της κηδείας του.
Μία Χριστουγεννιάτικη κάρτα που μού'χε στείλει όταν ήταν φαντάρος και περισσότερα παράπονα ήταν για την ζωή του, εκεί παρά ευχές.
Ενα περιδέραιο που'χε αγοράσει για την μελοντική του γυναίκα.
Και μια πληγή αγιάτρευτη για την αγάπη που δεν πρόλαβα να του δείξω ότι είχα για ΚΕΙΝΟΝ.
Το ποίημα ήταν στο συρτάρι 23χρόνια είναι το μοναδικό που έγραψα.
ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ
Φύτρωσες σαν ρόδο μεσ'τα αγκάθια.
Σε πλήγωσαν μα έθαψες κάθε πληγή
βαθιά μεσ'την καρδιά σου.
Έκανες όνειρα να φτάσεις ψηλά
ν'αντικρίσεις τον ήλιο.
Όλοι ζήλεψαν την ευωδία της νιότης σου
και το φιλότιμο σου.
Κι όταν άνοιξες δειλά-δειλά τα ροδοπέταλα σου
ήρθε ένα χέρι να σε κόψει και να σε καταπατήσει
μπουμπούκι μας,
καμάρι του σπιτιού μας.
Ο άγγελος του έρωτα σε λάβωσε βαθιά μεσ' την καρδιά
σαν έπεσες θύμα του.Τι άδοξος χαμός!!
Να'ταν ο δρόμος της ζωής σου τόσο σκληρός και βρώμικος
και μόλυνε την πονεμένη τρυφερή σου ψυχή??
Θέλησε Εκείνος να σε κρατήσει αμόλυντο κοντά του?
Αιώνια η μνήμη σου θα ζεί
πάντα στις καρδιές μας
γιατί κανένας δεν ξεχνά τα στιβαρά σου μπράτσα
τη λεβέντικη κορμοστασιά
τη μεγαλόψυχη αγνή σου καρδιά.
Οι λέξεις χάνονται μπροστά στα προτερήματά σου
και μένει μόνο τ'ονομά σου ΘΑΝΑΣΗ ΜΑΣ!!
Ποιά μοίρα κακιά θέλησε το χαμό σου?
Και τι λογής μπουκέτα μπορούν να δείξουν τον πόνο
και την αγάπη μας για σένα??
Κεριά και μοσχολίβανα δεν ταιριάζουν στα τρυφερά σου νιάτα
Λουλούδια στο λουλούδι μας !!
Λυπάμαι αν χάλασα τη διάθεσή σας
Η ανάρτηση δεν έγινε για να δημιουργήσω εντυπώσεις περισσότερο μια κατακραυγή για το σάπιο σύστημα υγείας είναι που βρίσκονται "γιατροί" και εκμεταλλεύονται καταστάσεις και αβοήθητα κορμιά για να πουλήσουν τη ζωή τους και να σώσουν τους "ευνοούμενους" αυτής τη κοινωνίας.Δυστυχώς ο θάνατός σου η ζωή μου βρίσκεται εκεί σ'ολο του το μεγαλείο.
Είμαι κατά των δωρητών σώματος γιαυτό ακριβώς τον λόγο.
Ευχαριστώ όσους πόνεσαν μαζί μου!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.