Καλαμάρια και ...δειλινά!!

Αρχές Οκτώβρη και το καλοκαίρι έχει αράξει για τα καλά πάνω στο νησί και δεν λέει να κουνήσει για άλλες θερμότερες χώρες. Άλλο που δεν θέλουμε και'μεις να χαιρόμαστε τη θάλασσα ακόμα και αυτό το μήνα.Προγραμματίζουμε απογευματινό μπάνιο και μετά ψάρεμα καλαμαριών στο ηλιοβασίλεμα.

Στην παραλία ακόμα κάνουν μπάνιο ελάχιστοι αυτήν την ώρα,το νερό το νιώθω πιο ζεστό η επαφή του πάνω στο σώμα μου δίνει μια αίσθηση ηρεμίας και αναζωογόνησης μαζί.

Άλλοι γυρίζουν απ'το ψάρεμα εμείς ετοιμαζόμαστε να βγούμε χαλαρά μέχρι το "γέρμα του ήλιου".

Τουρίστες ακόμα χαίρονται τις ήσυχες παραλίες του νησιού.

Αφήνουμε πίσω την Αγία Πακού άγρυπνη φρουρός του όρμου!

Βγαίνουμε στα γνωστά μας σημεία και ρίχνουμε τα καφτερά απολαμβάνοντας την ηρεμία και τη γαλήνη που μας προσφέρει.

Μετά από αλλεπάλληλες ρίψεις και μαζέματα τρίχας χωρίς αποτέλεσμα αρχίζει να σουρουπώνει.

Ο ουρανός η θάλασσα ξαφνικά βάφονται απ'τις ολόχρυσες ακτίνες του ήλιου και όλα  ξαφνικά παίρνουν μια άλλη διάσταση.
Στο μυαλό μου'ρχεται μια συζήτηση που είχα πρόσφατα με μια φίλη όταν μου'λεγε ότι ο ήλιος μένει πάντα εκεί εμείς κινούμαστε.

Έμεινα σα χαζή ν'αποκοδικοποιήσω το μήνυμα δηλαδή αφού τον χάνω σιγά-σιγά εγώ απομακρύνομαι εκείνος είναι σταθερός!
Μα η βάρκα είναι σταθερή, ελάχιστα κινείτε  ο ήλιος όμως χάνεται απ'τα μάτια μου όλο και πιο γρήγορα.

Και όμως λογικά ο ήλιος δεν γνωρίζει σκοτάδι φέγγει συνέχεια είναι εκεί να χαρίζει φως και ζωή γύρω του.Εμείς απομακρυνόμαστε απ'αυτόν γυρίζουμε γύρω του.

Και όμως έχουμε συνηθίσει να λέμε ότι ο ήλιος ανατέλλει,δύει ενώ στην ουσία ο δρόμος είναι δικός μας εκείνος εκεί ακούνητος!

Να'χουμε ανοίξει σοβαρή συζήτηση για ήλιο και γη και ξαφνικά να'σου και μου βγάζει ο καπετάνιος ένα καλαμάρι.
Εγώ δεν είχα τύχη έμεινα να προβληματίζομαι.

Δεν μπορούσα να παραδεχτώ ότι το σωστό ήταν αυτό και όχι αυτό που βλέπουμε και πιστεύουμε αιώνες τώρα.
Άλλωστε έτσι δεν παραμυθιαζόμαστε με τον φίλο,σύντροφο όταν αγαπάμε βλέπουμε μόνο αυτά που θέλουμε να δούμε και αρνούμαστε να δούμε τ'αρνητικά του ειδικά όταν μας κυριεύει το πάθος εκεί τυφλωνόμαστε τελείως!
Το ίδιο συμβαίνει με μια ομάδα όταν φανατιζόμαστε αδυνατούμε να παραδεχτούμε τα λάθη και επιμένουμε στη δική μας άποψη!

Δύσκολο ν'αλλάξεις απόψεις και θεωρίες σ'ενα άτομο που τα θεωρεί δεδομένα όπως εκείνο νομίζει.

Αποδέχομαι την πραγματικότητα όμως δεν μπορώ ν'αρνηθώ την ρομαντική άποψη και προτιμώ να χάνομαι στο ταξίδι του ήλιου

Και'νω χάθηκε ο ήλιος  εμείς μείναμε εκεί στο ίδιο σημείο να ρίχνουμε και να ξαναρίχνουμε ,να και παίρνω τσιμπιά και ανεβάζω σιγα-σιγά!
Βγάζω ένα πιο μεγάλο απ'του Καπετάνιου στο μπορντοπορτοκαλοκίτρινο του ήλιου με το πορτοκαλί ψαράκι!
-Με πάει το χρώμα του λέω και ο ήλιος!

Οι τελευταίες ακτίνες του χάθηκαν και αυτές πίσω απ'τον ορίζοντα και τους χρωματιστούς όγκους των νησιών!

 Άλλο ένα καλαμάρι έκανε τη χάρη να αρπάξει το καφτερό του και να καμαρώνει με στόμφο.
Μια ώρα ακόμα καθίσαμε χωρίς να πάρουμε τσιμπιά το σκοτάδι απλώθηκε πυκνό 1-2φωτάκια απο βάρκες διακρίνονταν  χωρίς να μπορούμε να υπολογίσουμε  την απόσταση.
Πήραμε το δρόμο της επιστροφής εμπλουτισμένοι με αρκετές μαγευτικές εικόνες και κυρίως με 3καλαμάρια.
Ευχαρίστησα τον ήλιο και τη θάλασσα που μου πρόσφερε τα δώρα τους τόσο απλόχερα!
Την τροφή και κυρίως τη ζωή!