Στο καΐκι ..και ένας ροφός..!

Όπως έχω γράψει ο πατέρας δύτης επαγγελματίας στα νιάτα του ήταν και η αιτία ν'αγαπήσω και να λατρέψω μαζί του τη θάλασσα.

Διατηρούσε ένα καΐκι 12 μέτρων για τη δουλειά του, πάνω στο οποίο είχε ένα κομπρεσέρ όπου του'δινε την δυνατότητα να προσαρμόζει τα μπλόκια στα λιμάνια που δούλευε.

Όταν δεν είχε δουλειά τις περισσότερες φορές μας έπαιρνε με τη Φούλη (κολαούζους)να τον βοηθούμε στο ψάρεμα.
Εκεί γνώρισα τ'απέραντο γαλάζιο γεύτηκα τις αλμυρές και ιδιαίτερες γεύσεις της θάλασσας.
Είχαμε μάθει να λύνουμε τους κάβους, να κρατάμε το σκαρί στη ρώτα που μας έδειχνε με το τιμόνι.

Όταν έβρισκε το μέρος με το βυθόμετρο που θα'πεφτε μας έκανε νόημα φουντάραμε την άγκυρα δέναμε και ερχόταν εκείνος να ελέγξει αν είχε πιάσει το σίδερο πριν βουτήξει.
Έπεφτε για ψάρεμα και η δική μας δουλειά ήταν να προσέχουμε τα λάστιχα που του μετέφεραν τον αέρα να μην κάνουν βερίνες(στρίψουν) και του κόψουν την παροχή.
11-12χρονα κορίτσια είχαμε συνειδητοποιήσει πόσο σημαντική ήταν η θέση μας αυτή, για την ασφάλεια του πατέρα.
Ξέραμε  τα παραγγέλματα στα μαρκούτσια, ένα τράβηγμα στο λάστιχο ήταν να μολάρουμε   για να κατέβει πιο κάτω, με 2 θα'πρεπε να μαζέψουμε γιατί ήταν λάσκα και τον εμπόδιζαν.
Θα'πρεπε να τα νετάρουμε συνέχεια και να κρατάμε τα μπόσικα σε μια σωστή απόσταση ώστε να μπορεί να κινείται άνετα.
Οση ώρα ήταν κάτω απ'το νερό δεν χωρούσαν παιχνίδια και χαζέματα, τα μάτια μας 14και των δύο στα λάστιχα στο σίδερο να μην ξεσύρει και φύγουμε απ'τα σημάδια μας.
Θα'πρεπε να'χαμε και το βαρόμετρο το νού μας να βάλουμε το καΐκι μπροστά σε περίπτωση που η πίεση  έπεφταν κάτω από το όριο.

Ο πατέρας στο καΐκι ζυγίζει ένα ροφό του γάλακτος.!

Πολλές φορές όταν αργούσε ν'ανέβει ήμουν έντρομη πάνω απ'τις
 μπουρμπουλήθρες μη τυχόν από λάθος χειρισμό δικό μου συμβεί το μυραίο, ο φόβος και η ευθύνη μας δεν άφηνε περιθώρια για λάθη.
Όταν βλέπαμε τη μαύρη σιλουέτα του πατέρα να ξεχωρίζει στα νερά μια ανακούφιση νιώθαμε και οι 2.Προσπαθούσαμε να διακρίνουμε τα ψάρια που έφερνε μαζί του.
Με τους θησαυρούς της, τα  δώρα μας ήταν τα όστρακα που έβγαζε και τρέχαμε να τα γευτούμε φρέσκα με λεμόνια που πάντα είχαμε μαζί μας. Και όταν πατούσε το κατάστρωμα ρίχναμε καμιά βουτιά και'μεις να δροσιστούμε και να χαρούμε τα νερά της ξένοιαστες.

Παλιότερα μ'ενα ροφό και θέα τη πλατεία!

Μια απ'τις πολλές φορές που τον συνοδεύαμε έβγαλε  ένα ροφό 28κιλά, το ίδιο βάρος πρέπει να'χε με μας!
Τον κοιτούσαμε από μακριά αλλά μια δυσοσμία μας απομάκρυνε ακόμα περισσότερο.
Οταν το'παμε του πατέρα μας αποδοκίμασε και μας είπε να ψάξουμε μην είχαμε αφήσει κανένα ψάρι απ'την προηγούμενη φορά και είχε βρομίσει.
Ξεσηκώσαμε το μισό σκαρί αλλά η δυσωδία επέμενε!
Τότε μας είπε ο πατέρας ότι το ψάρι δεν τον κούρασε καθόλου  ήταν κάτω σχεδόν σαν ακούνητο δεν έκανε και ιδιαίτερες προσπάθειες για να κρυφτεί όταν τον είδε αλλά αυτό δεν δικαιολογούσε την άσχημη μυρωδιά που έβγαζε.
Τέλος, άνοιξε το στόμα του και πράγματι η μπόχα έβγαινε απο'κει.Έβαλε το χέρι του μέχρι μέσα στο στόμα και έβγαλε ένα μεγάλο χταπόδι σε αποσύνθεση.
Το ψάρι είχε φάει το μεγάλο χταπόδι και καθώς δεν το'χε
καταπιεί είχε δυσφορία που τον εμπόδιζε να κινηθεί !
Του άνοιξε με προσοχή την κοιλιά τον έδεσε στα ρέλια του σκάφους δίπλα στην καρίνα και σ'ολο το ταξίδι τον σέρναμε να μπαίνει και να τον  ξεπλένει το κύμα. Στην μπούκα του λιμανιού τον ανέβασε στην κουβέρτα  τον είχε κάνει η θάλασσα της ώρας  ώστε να τον πουλήσει χωρίς πρόβλημα.
Αξέχαστες θαλασσινές εμπειρίες.