Α....ρε Μάννα !!

Σκεφτόμουν πόσο άδικος είναι ο χρόνος.!
Τόσο γενναιόδωρος στα  μωρά,  μπουσουλάνε στην αρχή ,αγκουίζουν μετά  στέκονται βγάζουν άναρθρες κραυγές,μετά  λέξεις,βαδίζουν και τρέχουν αντιλαμβάνοντας τα πάντα γύρω τους ενός χρονού.
Και πόσο φειδωλός  με  τους μεγάλους ανθρώπους.Βλέπω τη  μάνα μου σ'ενα χρόνο την εγκατέλειψαν οι δυνάμεις της δύο -τρια βήματα με το ζόρι, έχασε την ακοή της μόνο με τ'ακουστικό  μπορεί να επικοινωνήσει.και το χειρότερο η μνήμη της παίζει τόσο άσχημα παιχνίδια.
Πρόσωπα και εικόνες από τα μικρά της τα χρόνια έρχονται ζωντανές στη μνήμη της και ξεχνά τα πρόσφατα γεγονότα ακόμα και τα εγγόνια της.Οι μέρες έρχονται και φεύγουν αφήνοντας πάνω της και ένα σημάδι φθοράς.
Γεράματα που κανείς δεν μπορεί ν'αποφύγει και "το φθηνότερο πράγμα στον άνθρωπο" σύμφωνα με τη ρήση μιας ηλικιωμένης γειτόνισσας.
Δεν ξέρω αν είναι ευλογία ή κατάρα τελικά τα γεράματα.
Η μητέρα μου ποτέ δεν αγάπησε το κρεβάτι "γύριζε  σαν του αλόγου την ουρά "όπως συνήθιζε να λέει ,το φοβόταν και  το έτρεμε για το τέλος  και δυστυχώς δεν το απόφυγε.
Δυνατή και υπερήφανη μέχρι τα 88της χρόνια δεν είχε την ανάγκη κανενός.Μόνη με νύχια και με δόντια τα'φερνε βόλτα.Τια τις προσωπικές της ανάγκες δεν ζήτησε ποτέ βοήθεια  από κανένα της παιδί.
Ένα πιάτο φαγητό όταν της πήγαινα το'κρυβε να το φιλέψει αλλού που εκείνη πίστευε ότι θα έπιανε τόπο και έτρωγε ότι πρόχειρο έβρισκε.Τη λιγοστή σύνταξη που κατάφερε να βγάλει με κόπους και βάσανα. την  "αβγάτιζε" πάντα.Φασούλι το φασούλι γέμιζε σακούλια αμέτρητα τόσα χρόνια και βοηθούσε σύμφωνα με την κρίση της τα παιδιά της που είχαν ανάγκη στερώντας πάντα τον εαυτό της.Δεν είχε ποτέ ανάγκες ούτε καν έξοδα.Αλλά το πορτοφόλι της ήταν πάντα γεμάτο να δίνει.

Τα ροζιασμένα χεράκια της αμέτρητα  πλεκτά έφτιαξαν μια ζωή, να στολίσουν και δέκα σπίτια.
Αυτά είναι η μόνη της περιουσία σήμερα.Πολλές φορές αντικρίζοντάς τα μονολογεί
- τι κατάλαβα όλα αυτά τα χρόνια!!
Α..ρε Μάννα,πόσο άδικη ήταν η ζωή μαζί σου!
Σ'εστυψε σαν λεμονόκουπα, κυριολεκτικά και δε σου χάρισε τίποτα.Μια ζωή πάλεψες για τα πάντα και δεν χάρηκες ούτε αυτά που κατάφερες να κάνεις με τόσες στερήσεις!
Μια γυναίκα τόσο δυνατή και δημιουργική να εγκλωβίζεται σ'ενα κρεβάτι ανήμπορη,να εξαρτιέται από άλλους για τα πάντα.
-Να προσέχετε τον εαυτό σας ακούτε, μην την πάθετε όπως εγώ ποτέ δεν  σεβάστηκα  τον εαυτό μου και τώρα αυτό πληρώνω λέει και ξαναλέει συνέχεια όταν την επισκέπτομαι.
Η μοναξιά πρίν 1χρόνο ήταν φίλη της η τηλεόραση η συντροφιά της.Τώρα μόνο φόβο της προκαλεί και τίποτα δεν μπορεί να κερδίσει τον ενδιαφέρον της.
-Να με πάρει ο Θεός να ησυχάσω να μην ταλαιπωρώ τα παιδιά μου. λέει και το πιστεύει.
Προσπαθώ να της δώσω κουράγιο λέγοντάς της ότι δεν είναι άρρωστη,υπάρχουν και χειρότερα.Κουνάει το κεφάλι και σιωπά.
Αυτή η σιωπή ξέρω ότι κρύβει την θλίψη  για την κατάντια της
Έμαθα να διαβάζω τα μάτια της.Αυτά τα κουρασμένα μάτια της γεμάτα πόνο πολλές φορές ατενίζουν το μέλλον που φοβάται και τρέμει.Διακρίνω την χαρά και την αγαλιαση την σ'αυτά τις λίγες ώρες που με βλέπει.
 Αυτή την χρονική περίοδο που είναι τόσο σημαντική η συντροφιά μου για κείνη οι συγκυρίες της  ζωής δεν μου αφήνουν τον ελεύθερο χρόνο  που θέλω να αφιερώσω σε'κείνη.

Ευτυχώς είμαι γεμάτη από πολλές χαρούμενες στιγμές που έζησα μαζί της και τις έχω φυλαγμένες στην καρδιά μου.
Όταν μένει μόνη βλέπω στα μάτια της το φόβο και την απόγνωση,εκλιπαρεί την συντροφιά το χάδι την κουβέντα. Αυτή η κουβέντα κάθε μήνας που περνάει βλέπω ότι   περιορίζεται στα ίδια πράγματα αλλα της δίνει ζωντάνια να ρωτά ξανά και ξανά για τα εγγόνια της και τους γνωστούς της.
-Α..ναι σε ξαναρώτησα μου λέει .
Σαν το μικρό παιδί αναζητά την προσοχή μας πολλές φορές επινοώντας διάφορα τεχνάσματα.
Παιδί που λατρεύει τα γλυκά τις λιχουδιες απολαμβάνει τη συντροφιά φοβάται τη μοναξιά  το ακοτάδι έχει την ανάγκη μας,εξαρτάται από τους άλλους όπως ακριβώς το μωρό.