Λ
όγω της ημέρας ήθελα να βάλω μια ανάρτηση σχετικά με την Εθνική μας γιορτή.
Δυστυχώς τα γεγονότα μας έχουν μηδενίσει εκτός απ΄την ψυχολογία μας και την εθνική μας υπερηφάνεια, και άλλαξα γνώμη το εθνικό μας χρέος είναι πιο επίκαιρο και τσουχτερό!
Είδα πρόσφατα την διαφήμιση(ενημέρωση)της Εθνικής Τράπεζας για την ίδρυση του λογαριασμού για την απόσβεση του Εθνικού μας χρέους και φρίκαρα
Μας δουλεύουν κανονικά οι 300 !
Έκαναν ένα σωρό περικοπές απ'τους μισθούς μας, αύξησαν Φ.Π.Α και βλέπουμε να μειώνεται ακόμα το εισόδημά μας και έχουν το θράσος να ζητάνε ελεημοσύνη από εμάς τους μισθωτούς!
Δεν φτάνει όσο έκλεψαν και έφαγαν απ'τα δημόσια ταμεία ζούνε εκείνοι ακόμα συβαρίτες άνοιξαν και λογαριασμό για την διάσωση της πατρίδας.
Για όποιον του περισσεύουν και θέλει να συνδράμει τους βουλευτές μας εδώ μπορεί να καταθέσει τον όβολο του.
Δείτε αυτό το βιντεάκι είναι ενδιαφέρον!
Τώρα όλοι μαζί ας τους δώσουμε αυτό που τους αξίζει!
Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010
Εθνικό Χρέος !!
Κυριακή 21 Μαρτίου 2010
Στην Αθήνα.....
Ευκαιρία να δω και το φαντάρο μου που έχει κλείσει 1μήνα στο κέντρο.
Άντε 8μήνες έμειναν
Και τι κάνει μια μητέρα για το φανταράκι της ?
Το λιγότερο να του φτιάξει το φαγητό που του'ληψε τόσο καιρό!
-Κότα με πατάτες στο φούρνο ήταν η επιθυμία του!
Είσαι σίγουρος παιδί μου δεν θέλεις κάτι άλλο ?
Ο Φούστης γνώριζα ότι τουλάχιστον 2φορές τη εβδομάδα ήταν στο στρατιωτικό μενού!
Κινδύνευαν να βάλουν σουτιέν όλοι οι στρατεύσιμοι και τώρα 1μήνα ούτε μία φορά
Ο Γκοτζίλας όμως εκεί σταθερός στο μενού
Ορισμένα πράγματα δεν αλλάζουν όσα χρόνια και να περάσουν.
Όπως άλλαξε ας πούμε η σκοπιά 2-2 για να μη πλήττουν, είναι μια πρόοδος
Η κίνηση της Αθήνας μ'αρέσει δεν ξέρω έχω την εντύπωση ότι ζούνε οι κάτοικοι το κάθε λεπτό εδώ, δεν μένουν στάσιμοι.
Αυτή η έντονη ζωή η γρήγορη εναλλαγή των εικόνων με μαγεύει!
Νιώθεις πιο ελεύθερος στις λεωφόρους όταν είναι άδειες νιώθεις ότι πετάς!
Ίσως επειδή δεν ζω καθημερινά αλλά αυτό το λίγο που μένω μ'εντυπωσιάζει.
Και οι άπειρες επιλογές διασκέδασης που έχεις αυτό και αν είναι γοητευτικό!
Και αυτή τη φορά επιλέξαμε ένα Ανατολικό Εστιατόριο στην Ηλιούπολη.
Ένα υπέροχο περιβάλλον με άψογο σέρβις, μοναδικές γεύσεις και μαγευτική μουσική.
Τα ανατολίτικα εδέσματα όπως:Χούμους, Φάτους, Λαχμαντζού, κεμπάπ,
Παστρουμαδόπιτα Καισαρείας συνοδευόταν από εκλεκτό κρασί!
Οι υπέροχες γεύσεις γαργαλούσαν τον ουρανίσκο και ένας, στο Αρμόνιο μας κρατούσε συντροφιά με την ξεχωριστή Ανατολίτικη μουσική του.Ενώ οι μυρωδιά πράσινου μύλου,ροδάκινου του Ναργιλέ έδιναν μια ευχάριστη αίσθηση στο χώρο.
Στη μέση της βραδιάς μια αιθέρια ύπαρξη λικνίζονταν κάτω απο τους ήχους,γυρίζοντας σε όλους τους πελάτες παροτρύνοντας τους να τη συνοδεύσουν στο χορό της κοιλιάς.
Όλες οι αισθήσεις σε υπερδιέγερση σ'αυτό το εστιατόριο.
Ορισμένοι ένθερμοι φρόντισαν να ευχαριστήσουν και αυτή της αφής ακουμπώντας την λευκό δέρμα της χορεύτριας ως δήθεν φιγούρα του χορού τους.
Στο τέλος ήρθε και το "Αριεν".Γιαουρτόνερο που βοηθά τη χώνεψη!
Ήταν μια μαγευτική βραδιά!!
Το πρωί ήταν η μέρα της επιστροφής!
Σήμερα έκανε την είσοδο της θριαμβευτικά η Άνοιξη.Αν και η θερμοκρασία στην πρωτεύουσα χαμηλή ο ήλιος λαμπερός δήλωνε την είσοδό του στον Κριό.
Αφήνω τον Πειραιά πίσω θολό και μουντό.
Σε 3ώρες πιάνουμε το γνώριμο κάβο του νησιού το Διαπόρι . Εδώ τα νερά είναι καταγάλανα η ατμόσφαιρα πεντακάθαρη και τα καΐκια εκμεταλλεύτηκαν την καλοσύνη.
Στο νησί ο ερχομός της Άνοιξης είναι φανερός!
Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010
Λολότα ..ο γάτος μου!
Το 1ο γατί που είχαμε μικρές στο σπίτι το πατρικό μου ούτε θυμάμαι πως το αποκτήσαμε ήταν η Λολότα! Ήταν ένας κεραμιδόγατος σταχτής ναί γάτος τότε δεν διακρίναμε αν ήταν αρσενικά η θηλυκά.Η εποχή τότε αγνή τα παιδιά ήταν αθώα,απονήρευτα. Τα σημερινά παιδιά γνωρίζουν όλες τις στάσεις της Τζούλιας στο dvd μπορεί και τι εστί "gama sutra"!
Εμείς πολύ αργότερα μάθαμε ότι τα μπαλάκια κάτω απ΄την ουρά του δήλωναν το βάρος της αρσενικής του φύσης
Θυμάμαι της μάνας τη συμβουλή που είχε δώσει τότες στις έφηβες κόρες της:
-Μην πλησιάζετε πολύ τ'αγόρια γιατί στα μπούτια τους έχουν μαμούνια!
Για τον Διαμαντή ούτε λόγος τα μαμούνια την φόβιζαν
Ταμπού που άθελά της μας πέρασε!
Στο Γάτο μας!
Οταν μάθαμε λοιπόν πως η Λολότα ήταν γάτος ήταν πολύ αργά είχε υποστεί τα κοριτσίστικα βασανιστήριά μας!
Του κόβαμε μέχρι και 2εκ.τα μουστάκια,του πατούσαμε τα μαξιλαράκια στα πόδια και έβγαιναν τα νύχια που τα βάφαμε κόκκινα έκανε ωραία αντίθεση με τη γούνα του.
Φαντάσου καζούρα που θα'τρωγε ο φουκαράς όταν πήγαινε να κάνει τον γαμπρό μ'αυτήν την εμφάνιση και αυτό τ'ονομα
Αλλά ήταν πολύ καθαρός αν και μπάνιο του είχαμε κάνει 1-2φορές γιατί αγρίευε!
Δεν είχε λερώσει ποτέ το σπίτι!Τον είχαμε πετύχει "προς νερού του" στη λεκάνη της τουαλέτας ήταν κύριος!
Ένα χειμωνιάτικο βράδυ γύρω στις 11μαλιοτραβιόμασταν με τη μεγαλύτερη αδελφή μου για ποια θα πάρει τον γάτο μαζί της για ύπνο!
-Εγώ θα τον πάρω !
-Οχι μωρή δικός μου είναι !
Φοβερός καβγάς ξυπνήσαμε και τη μάνα απ΄τις φωνές, ακούσαμε και την κατσάδα μας και κοιμηθήκαμε με 5-6μελανιές από κλωτσιές και 1-2 τούφες λιγότερα μαλλιά η καθεμιά μας.
Η Λολότα είχε μάθει, ερχόταν τα βράδια στα κρεβάτια μας με το χαρακτηριστικό της γουργουρητό και ζύμωνε επάνω μας με τα μπροστινά της πόδια.
Εγώ της άνοιγα τα σκεπάσματα και εκείνος(είπαμε γάτος ήταν) τρύπωνε στην αγκαλιά μου.
Γουργούριζε από ευχαρίστηση εκείνος και'γω χαιρόμουν τη ζεστασιά που μου χάριζε μιας και η θέρμανση εκείνη την εποχή ήταν ανύπαρκτη.
Όταν ζεσταινόταν πολύ έβγαινε και χουζούρευε από πάνω απ'τα σκεπάσματα, εγώ έμενα ακίνητη σ'αυτή τη θέση μην τον ανησυχήσω και μου φύγει.
Ένας γάτος ήταν και 3κορίτσια που τον μοιραζόμασταν γιαυτό και γινόταν " μήλον της έριδος"
Κυριακή 14 Μαρτίου 2010
Οἰκογένεια ἢ ἐπάγγελμα;
Κι ἔτσι, ἐνῶ στὶς ἀρχὲς τοῦ αἰώνα, ὁ βιομηχανικὸς ἐργάτης, λόγου χάρη, ἔμπαινε στὸ ἐργοστάσιο πρὶν χαράξει ὁ ἥλιος κι ἔβγαινε ἀφοῦ εἶχε δύσει, ἀνασφάλιστος, ἀβέβαιος γιὰ τὸ αὔριο, θύμα κι αὐτὸς κι ἡ οἰκογένειά του τῶν ὀρέξεων ἑνὸς ἀνάλγητου, κατὰ κανόνα, ἐργοδότη, ἀπὸ τὰ μέσα τοῦ αἰώνα κι ἐδῶθε, μὲ τοὺς ἀγῶνες του, μὲ τὴν πίεση, μὲ τὸν ἐκβιασμό, κατάφερε νὰ ἀνατρέψει τὶς ἄνισες κι ἄδικες συνθῆκες ἐργασίας καὶ νὰ ἐξασφαλίσει ἀνθρωπινότερες συνθῆκες διαβίωσης. Πέτυχε τὸ ὀκτάωρο, καὶ σὲ πολλὲς εἰδικότητες τὸ ἑπτάωρο, πέτυχε τὸ πενθήμερο, τὸ «ρεπό», τὶς ἄδειες τοῦ καλοκαιριοῦ, τὰ ἐπιδόματα, τὰ δῶρα τῶν ἑορτῶν, τὴν κοινωνικὴ περίθαλψη καὶ τὴ συνταξιοδότηση. Καὶ σὲ μερικὲς περιπτώσεις μάλιστα μὲ τέτοιο ὑπερβολικὸ καὶ προκλητικὸ τρόπο, ποὺ ἡ ἀποκατάσταση αὐτῆς τῆς ὁμολογημένης ἀδικίας νὰ καταντᾶ σχεδὸν ἄδικη.
Αὐτὸ τὸ ἐπεσήμανε ἡ τάξη ποὺ εἶχε χορηγήσει τὰ προνόμια. Καὶ περίμενε τὴν εὐκαιρία νὰ ἐπιτεθεῖ, μὲ τὸν τρόπο της φυσικά, καὶ σιγὰ-σιγά, «ἀνεπαισθήτως», ποὺ θὰ ἔλεγε κι ὁ ποιητής, νὰ ἐπαναφέρει στὶς σχέσεις «κεφαλαίου-ἐργασίας» τὴ διασαλευθεῖσα «ἁρμονία», ποὺ τόσο τὴ συνέφερε.
Ἐδῶ ἀκριβῶς, κατὰ τὴ γνώμη μας, ὀφείλεται καὶ ἡ μεγάλη διαταραχὴ στὶς «κατὰ παράδοσιν» σχέσεις οἰκογένειας-ἐπαγγέλματος.
Ἂς τὶς δοῦμε αὐτὲς τὶς σχέσεις, ὅπως τὶς γνωρίσαμε ἐμεῖς οἱ κάτοικοι αὐτοῦ του αἰώνα ποὺ πέρασε, ἐμεῖς οἱ πολίτες αὐτοῦ του τόπου, ὅπως τὶς μάθαμε ἀπὸ τοὺς παπποῦδες κι ἀπὸ τοὺς γονεῖς μας.
Ἡ οἰκογένεια τῆς νονᾶς μου εἶχε ἑφτὰ παιδιά. Πέντε κορίτσια καὶ δύο ἀγόρια. Ὁ παπποὺς ἦταν ἕνας μικρέμπορος στὴν ἐπαρχία. Οἱ οἰκογένειες ποὺ ἔκαναν αὐτὰ τὰ ἑφτὰ παιδιά, ὅταν παντρεύτηκαν, καὶ παντρεύτηκαν ὅλα, ἦταν πολυμελεῖς. Ἀπὸ πέντε παιδιὰ κι ἀπάνω ἡ καθεμιά. Κι αὐτὰ τὰ παιδιὰ ἀναστήθηκαν, μεγάλωσαν, πῆγαν σχολεῖο, σπούδασαν μὲ τὴ δουλειά, μὲ τὸ ἐπάγγελμα τοῦ πατέρα μονάχα. Μιλάω γιὰ οἰκογένειες μέσης ἀστικῆς ἢ ἀγροτικῆς τάξης. Ὄχι γιὰ τὶς πολὺ πλούσιες οὔτε γιὰ τὶς πολὺ φτωχές.
Σ΄ αὐτές, λοιπόν, τὶς οἰκογένειες ὅταν ὁ πατέρας ρωτιόταν γιὰ τὸ ἐπάγγελμά του, ἀπαντοῦσε ἀνάλογα: Δημόσιος ὑπάλληλος, ἐπαγγελματίας, δικηγόρος, γιατρός, ἀξιωματικός, ἀγρότης, ψαράς, ἔμπορος, ἐκπαιδευτικός, ἱερέας καὶ τὰ παρόμοια. Ὅταν ρωτοῦσαν τὴ μητέρα, ἐκείνη ἔσκυβε τὸ κεφάλι κι ἀπαντοῦσε χαμηλόφωνα: Οἰκιακά. Τὸ ΄λέγε σὰν νὰ ντρεπόταν. Σὰν νὰ ἦταν κάτι ταπεινωτικὸ γὶ΄ αὐτήν. Κι ἦταν ταπεινωτικό. Γιατί αὐτὸ τὸ ἐπάγγελμα δὲν ἦταν ἐπάγγελμα, ἦταν δουλεία τὶς περισσότερες φορές. Καὶ δὲν ἦταν ἕνα ἐπάγγελμα. Ἦταν δέκα μαζί.
Ἡ μητέρα ποὺ μεγάλωσε ἐμένα καὶ τὰ τέσσερα ἀδέλφια μου, οἱ μητέρες τῶν φίλων μου, οἱ μητέρες στοὺς τόπους ποὺ τὶς γνώρισα ἐγὼ - καὶ γνώρισα πολλὲς γιατί ὁ πατέρας μου ἦταν τελωνιακὸς καὶ τὸν μετέθεταν ἀπ΄ τὴ μία πόλη στὴν ἄλλη, ὅλες οἱ μητέρες τοῦ καιροῦ μου καὶ τῆς τάξης μου ποὺ θυμᾶμαι ἐγώ, ἦταν σκλάβες. Ἦταν συγχρόνως μαγείρισσες, ζυμώτριες, φουρνάρισσες, μοδίστρες, βρεφοκόμοι, μπαλωματοῦδες, πλέκτριες, ὑφάντριες, κεντίστρες, πλύστρες, καθαρίστριες, καὶ τ΄ ἀπογεύματα, ποὺ γύριζαν τὰ παιδιὰ ἀπ΄ τὸ σχολεῖο, γινόντουσαν καὶ δασκάλες νὰ τὰ «διαβάσουν». Κι ἔμενε, ὅταν ἔγερνε ἡ μέρα, κι ἄλλο ἕνα «ἐπάγγελμα» νὰ διεκπεραιώσουν. Ἐπάγγελμα εἶχε καταντήσει, δυστυχῶς, γι΄ αὐτές. Τὸ ἐπάγγελμα τῆς συζύγου ἢ τῆς ἐρωμένης. Πῶς νὰ ἐπιτελεσθεῖ, ὕστερα ἀπὸ τόση πολύωρη κι ἐξαντλητικὴ κόπωση; Τώρα ποὺ τὸ σκέπτομαι, ἀναρωτιέμαι μήπως ἡ ἔκφραση: «Συζυγικὸ καθῆκον», ἔχει ἐδῶ ἀκριβῶς τὶς ρίζες καὶ τὴν προέλευσή της.
Αὐτὴ ἦταν ἡ σχέση ἐπαγγέλματος καὶ οἰκογένειας γιὰ πολλὰ χρόνια ἐδῶ, στὸν δικό μου τόπο, ὅπως τὴ γνώρισα ἐγώ, καὶ σὲ χιλιάδες ἄλλους τόπους ποὺ δὲν τοὺς γνώρισα, ἀλλὰ ποὺ τοὺς ξέρω ἀπὸ διαβάσματά μου, καὶ σὲ χιλιάδες ἄλλα χρόνια ποὺ προηγήθηκαν. Οἰκογένεια ἦταν τὸ ἐπάγγελμα τῆς μητέρας ν΄ ἀνασταίνει παιδιά, καὶ ἐπάγγελμα ἦταν ἡ δουλειὰ τοῦ πατέρα ποὺ ἔφερνε στὸ σπίτι τὰ χρήματα γιὰ ν΄ ἀναστηθεῖ αὐτὴ ἡ οἰκογένεια.
Καὶ κάποτε ἦλθε ἡ ἀπελευθέρωση τῆς γυναίκας. Κάποιες ἰσορροπίες ἄρχισαν ν΄ ἀνατρέπονται. Ἡ γυναίκα θὰ μποροῦσε πιὰ νὰ ἐργάζεται κι ἔξω ἂπ΄ τὸ σπίτι καὶ νὰ συνεισφέρει κι αὐτὴ στὸ οἰκογενειακὸ εἰσόδημα. Εἶχε καταφέρει τώρα κι αὐτὴ νὰ ΄χει τὸ ἐπάγγελμά της. Νὰ πάψει πιὰ νἄναι δούλα στὸ σπίτι. Καὶ δὲν ὑποψιαζόταν πὼς αὐτή της ἡ ἐπιτυχία πρόσθετε ἄλλη μία δουλεία στὴ ζωή της. Τὴ δουλεία τῆς ἐλευθερίας της.
Ὅπως καὶ νἄναι, τώρα, μὲ δύο μισθούς, τὰ πράγματα θ΄ ἄρχιζαν - ἔτσι εἶχαν ἐλπίσει - νὰ καλλιτερεύουν καὶ γιὰ κείνη καὶ γιὰ τὰ παιδιὰ καὶ γιὰ τὸν σύζυγο-πατέρα, ποὺ δὲν θὰ σήκωνε πιὰ μόνος στοὺς ὤμους του τὰ οἰκογενειακὰ βάρη. Μὰ γιὰ τὰ παιδιά τους δὲν εἶχε ἀλλάξει τίποτα. Ἴσα-ἴσα, ἡ ἀπουσία τῆς μάνας ἀπὸ τὸ σπίτι δυσκόλεψε τὰ πράγματα, ἐνῶ οἱ ἀνάγκες ὄχι μόνον παρέμεναν οἱ ἴδιες ἀλλά, μέρα μὲ τὴ μέρα, μὲ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ τρόπου ζωῆς, μεγάλωναν.
Τί ἔπρεπε νὰ γίνει; Πῶς θὰ τὰ ΄βγαζαν πέρα; Γιατί σ΄ αὐτὸ τὸ διάστημα ἄρχισε νὰ ἐκδηλώνεται ἔντονη ἡ ἀντίδραση τῆς οἰκονομικῆς τάξης ποὺ κάποτε, κάτω ἀπὸ πίεση, εἶχε ἀναγκαστεῖ νὰ παραχωρήσει ἐκεῖνα τὰ περίεργα προνόμια στοὺς ἐργαζομένους. Ὀκτάωρα, δηλαδή, ἐπιδόματα, ἀσφαλίσεις, συντάξεις, ρεπό, δῶρα. Ποῦ ἀκούστηκε; Αὐτὸ τὸ «διαφυγὸν κέρδος» ἔπρεπε οἱ προνομιοῦχοι νὰ τὸ ἐπανακτήσουν. Μὲ ποιὸν τρόπο ὅμως; Ὄχι φυσικὰ μὲ τὴ βία, ἀλλὰ μὲ τὴν κοινωνία τῆς εὐημερίας καὶ τῆς ἀφθονίας.
Κι ἔριξαν στὴν ἀγορά, μὲ τὴ βοήθεια μίας ταχύτατα ἐξελισσόμενης τεχνολογίας, τοῦ κόσμου τὰ ἀγαθά. Ὅλων τῶν εἰδῶν: ὑλικά, πνευματικά, ψυχαγωγικά, θεραπευτικά, καλλιτεχνικὰ γιὰ κάθε γοῦστο καὶ γιὰ κάθε βαλάντιο. Αὐτὸ τὸ τελευταῖο ἀκουγόταν κάπως τσουχτερό, ἀλλὰ τί νὰ κάνουμε, ἡ πρόοδος καὶ ἡ εὐημερία θέλουν θυσίες.
- Δηλαδή; Ρώτησε ἡ σύζυγος-μητέρα.
- Θὰ δουλέψω καὶ ὑπερωρίες, ἀπάντησε ὁ σύζυγος-πατέρας. Θὰ δουλέψω καὶ τ΄ ἀπόγευμα σὲ μία δεύτερη δουλειά. Πῶς ἀλλιῶς θὰ τὰ βγάλουμε πέρα;
- Θ΄ ἀρχίσω νὰ παίρνω κι ἐγὼ δουλειὰ στὸ σπίτι, ὑπερθεμάτισε πρόθυμα ἡ ἀστόχαστη σύζυγος-μητέρα.
Κι ὕστερα, σὰν νὰ καλοσκέφτηκε αὐτὸ ποὺ εἶπε, ρώτησε μὲ κάποιο δισταγμό:
- Καὶ τὰ παιδιὰ ποὺ λέγαμε;
- Ποιὰ παιδιά;
- Νά, εἴχαμε πεῖ, πὼς ὅταν θὰ παντρευόμαστε θὰ γεμίζαμε τὸ σπίτι κουτσούβελα...
- Ναί, ἀλλὰ πήραμε τὸ πλυντήριο. Καὶ τὸ ψυγεῖο. Καὶ τὸν καταψύκτη. Καὶ τὸ αὐτοκίνητο. Καὶ τὸ στερεοφωνικό. Καὶ τὸ καινούργιο σαλόνι. Καὶ τὸν φοῦρνο τῶν μικροκυμάτων. Κι εἴχαμε, μὴν ξεχνᾶς, καὶ τὶς δόσεις γιὰ κεῖνο τὸ οἰκοπεδάκι στὸ Πόρτο-Ράφτη.
Γίνηκε σιωπή.
Κι ὕστερα ἡ σύζυγος (ἐδῶ τὸ - «μητέρα» κόβεται), ρώτησε, δαγκώνοντας τὰ χείλη της, τὸν σύζυγο (κι ἐδῶ ἐκεῖνο τὸ «πατέρα», κόβεται κι αὐτό).
- Οὔτε ἕνα;
- Τί ἕνα; Ρώτησε ὁ σύζυγος αἰφνιδιασμένος.
- Λέω, οὔτε ἕνα μωράκι;
Ξανάγινε σιωπή. Κι ὕστερα ὁ σύζυγος εἶπε κομπιάζοντας.
- Κι ἐγὼ τὸ θέλω Αἰμιλία... Τὸ ξέρεις πόσο τὸ θέλω...
Ἄναψε τσιγάρο καὶ συνέχισε δύσκολα.
- Ἀλλὰ ἕνα παιδὶ σήμερα εἶναι μεγάλο πρόβλημα γιὰ τοὺς γονεῖς, ποὺ ἐργάζονται κι οἱ δύο. Ὁ γιατρὸς ποὺ θὰ παρακολουθεῖ τὴν ἐγκυμοσύνη σου, τὸ μαιευτήριο, μία γέννα σήμερα κοστίζει δύο ἑκατομμύρια δραχμές, ὕστερα ὁ παιδίατρος, τὸ καροτσάκι τοῦ μωροῦ, τὰ ἐμβόλιά του, τὰ ρουχαλάκια του, οἱ πάνες, ἡ νταντά, ἡ μπέϊμπυσιτερ, ἐμεῖς οἱ δύο, βλέπεις ἐργαζόμαστε πρωὶ-ἀπόγευμα, δὲν μποροῦμε ν΄ ἀφήνουμε μονάχο τὸ παιδί. Ἄσε ποὺ ἅμα μεγαλώσει λίγο θ΄ ἀρχίσουν τὰ σχολεῖα, καὶ τὰ φροντιστήρια κι οἱ ξένες γλῶσσες... Ἕνα παιδὶ σήμερα, Αἰμιλία...
Καὶ αὐτὸ τὸ παιδὶ δὲν γεννήθηκε. Τὸ ἐπάγγελμα τῶν δύο γονιῶν ἐμπόδισε, σ΄ αὐτὴ τὴν περίπτωση, τὴ δημιουργία μίας ὁλοκληρωμένης οἰκογένειας.
Εἶναι ἄραγε μιὰ περίπτωση ποὺ ἀποτελεῖ ἐξαίρεση; Ἢ εἶναι ὁ κανόνας; Ποὺ κάποιοι τολμηροὶ ἴσως τὸν καταργοῦν καὶ προχωροῦν ἴσαμε τὸ πρῶτο, ἢ καὶ τὸ δεύτερο παιδί; Καὶ σταματοῦν ἐκεῖ; Δὲν εἴμαστε ἁρμόδιοι ν΄ ἀπαντήσουμε. Ἐμεῖς μία κοινή, μία κοινότατη ἱστορία ἀφηγούμαστε. Γιὰ κείνη τὴν παλιὰ τὴν οἰκογένεια ποὺ ξέραμε, τὴν οἰκογένεια τῶν παππούδων καὶ τῶν γονιῶν μας, ποὺ μεγαλώσαμε μέσα σ΄ αὐτὴν καὶ ποὺ τὴν εἴχαμε κάποτε ἀγαπήσει. Τώρα αὐτὴ ἡ οἰκογένεια βλέπουμε νὰ κλονίζεται, νὰ χάνεται σιγὰ-σιγά, χτυπημένη ἀπὸ τὰ ἀγαθὰ τῆς εὐημερίας. Κι ἀπὸ τοὺς ἴδιους ποὺ θὰ ΄πρεπε νὰ τὴν ὑπερασπιστοῦν. Ἂς μὴν τοὺς ἀδικοῦμε. Ἡ ἀνάγκη τῶν καιρῶν μπερδεύει τοὺς ἀνθρώπους. Κι οἱ ἄνθρωποι μὲ τὴ σειρὰ τους μπερδεύουν τὶς λέξεις. Κι οἱ λέξεις τοὺς ἐκδικοῦνται. Τοὺς παραπλανοῦν. Ἡ ἐπιτυχία παίρνει τὴ θέση τῆς εὐτυχίας, καὶ τὸ μερτικὸ σ΄ αὐτὴ τὴν εὐτυχία μέρα τὴ μέρα λιγοστεύει καὶ δὲν τὸ καταλαβαίνουμε. Τ΄ ἀφήνουμε ἄβουλοι νὰ λιγοστεύει.
Κι ἔτσι, ἐνῶ κάποτε εἴχαμε μία οἰκογένεια λόγου χάρη μὲ πέντε παιδιὰ κι ἕνα ἐπάγγελμα, τώρα, στὴ θέση της, ἔχουμε πέντε ἐπαγγέλματα στὴν ἴδια οἰκογένεια κι ἕνα παιδί.
Πρῶτα, τὰ πέντε παιδιὰ τὰ βόλευε ἡ μάνα μ΄ ἕνα παντελόνι, ποὺ μεταβιβαζόταν μὲ μπαλώματα, προσθῆκες καὶ μετατροπές, ἀπ΄ τὸ ἕνα στὸ ἄλλο, καὶ στὰ πέντε παιδιά. Τώρα ἔχουμε πέντε συγχρόνως παντελόνια (καὶ μάλιστα signes), γιὰ τὸν ἕνα καὶ μοναδικὸ γόνο τῆς ἴδιας οἰκογένειας, ποὺ τὴν ἀποτελοῦν ὁ πατέρας, ἡ μητέρα, ὁ γόνος αὐτὸς καὶ τὰ πέντε παντελόνια του. Ποὺ τὰ φοράει ὅλα αὐτός. Ὅπως φοράει καὶ τὶς πέντε ζακέτες του, τὰ πέντε πουλόβερ του, τὰ πέντε ζευγάρια παπούτσια του, τὰ πέντε πανωφοράκια του, ὅλα μόνος του. Κι ὅλα signes. Τὰ τέσσερα ἀδερφάκια του, ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ τὰ μοιραστοῦν μαζί του, δὲν ἦρθαν. Δὲν ἦρθαν ποτὲ στὴ ζωή. Κι οὔτε θὰ ΄ρθοῦν. Ἐμποδίζει τὸν ἐρχομό τους ἡ καταναλωτική μας κοινωνία. Κι οἱ δύο γονεῖς, ὅταν μεγαλώσει τὸ μοναδικὸ παιδὶ καὶ φύγει ἀπὸ τὴν οἰκογένεια, θὰ μείνουν μονάχοι. Μὲ τὴν ἐρημιά τους. Μία ἐρημιά, ὅμως, signee.
Σημείωση δική μου.Στην εποχή μας φρόντισαν "οι επιτήδειοι" να στερούν στους νέους μας το μοναδικό βιοποριστικό τους δικαίωμα.Καθημερινά τούς κλέβουν τα όνειρα ψαλιδίζοντας τα φτερά τους.
Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010
Το παιχνίδι τους!!
Δυστυχώς είναι αληθινό και παίζεται σε πολλά bloggs για να ξυπνήσουμε επιτέλους και να δούμε την αλήθεια κατάματα!
Αναδημοσιεύτηκε απ΄τον ΑΑΤΟΝ(Νικόλα)
Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010
Δίλημμα!!
"Χώστε τα, όλοι σήμερα στην Κυβέρνηση, που ξεγέλασε τον λαό και τον φέρνει στην εξαθλίωση με τα νέα οικονομικά μέτρα"
Τώρα νοιώθω σαν να συμμετέχω άφωνη σ'αυτήν την διαμαρτυρία.Γιατί αυτή δεν είναι η δύναμή μου, η φωνή μου πως γίνεται λοιπόν να δίνω ένα σιωπηλό αγώνα δίχως φωνή???
Θα'πρεπε να κλείσω και τα σχόλια γιαυτή την διαμαρτυρία εφ'όσον αποφάσισα να την κάνω δεν το κάνω όμως θα απαντήσω αύριο μιας και δεν απεργώ γιατί:
α)Δεν ανοίκω στο δημόσιο ούτε σε καμία μεγάλη επιχείρηση.
β)Η μικρή ιδιωτική επιχείρηση που δουλεύω δεν επιτρέπει όχι συνδικαλισμούς ούτε καν αντιρρήσεις.
γ)Όταν πήρα 3ήμερη άδεια ασθενείας σε περίοδο αιχμής μετά από 7χρόνια απειλήθηκα με απόλυση ανακοινώνοντας μου την αποζημίωσή μου και μπήκα πρώτη στη λίστα μείωσης ωραρίου.
Είπες τίποτα??
Κυριακή 7 Μαρτίου 2010
Γυναικεία θέματα και η κατάρα να είσαι γυναίκα!!
Δεν είναι και τόσο απλό όσο ακούγεται.
Όσο σύγχρονη με μοντέρνες αντιλήψεις και αν είναι δεν μπορεί να μην νοιώσει τρόμο όταν ανέβει στο γυναικολογικό "μπούμ" και το δώσει "φάτσα κάρτα" στο γιατρό.
Ίσως ακούγομαι πουριτανή αλλά μαθημένη να κρύβεις κάποια σημεία του σώματος μόνο για 2μάτια νιώθεις κάπως όταν ξαφνικά τα βγάζεις σε κοινή θέα!!
Πόσο μάλλον να τ'αφήνεις και σε ξένα χέρια...
Συμβουλή προς όλες τις γυναίκες!
-Μάθετε να κάνετε μόνες σας την ψηλάφηση του στήθους γιατί οι γιατροί δεν σέβονται το ευαίσθητο σημείο και του φέρονται βίαια!
Μεγάλη απογοήτευση πήρα όταν χρειάστηκε να κάνω για πρώτη φορά μαστογραφία!
Βρέθηκα μ'ενα μικρό σε ηλικία χειριστή του μηχανήματος και φυσικό για μένα ένοιωσα τελείως χάλια.
Σκέφτηκα η δουλειά του είναι δεν είμαι η πρώτη που βλέπει και ξεθάρρεψα λίγο!
Τα πιάνει, τα βάζει πάνω στην τοστιέρα και πατά το μηχάνημα ....
τρελάθηκα στον πόνο πάρτα και οριζοντίως βάλτα και καθέτως μπάλες να'χε μπροστά του πιστεύω περισσότερο προσοχή θα έδινε.
Οφείλω να πω δικαιολογημένα αποκαλούν τα γυναικεία όργανα σε χωράφι τ'ανακάλυψα όταν διαπίστωσα την ύπαρξη καρπών μέσα τους.
Ρεβίθι,ελιά,φιρίκι είναι ο χαρακτηρισμός των ινομυωμάτων για να εκφράσουν οι γιατροί το μέγεθός τους.
Και φυσικά η ύπαρξή τους σε φέρνει το λιγότερο 1φορά το χρόνο για τακτική παρακολούθησή τους στον γυναικολόγο σου.
Η ιατρική μας εξέλιξη όμως εδώ για κακή μας τύχη έχει προχωρήσει με την ενδοκολπική εξέταση.Άλλος γυναικείος εξευτελισμός!!
Πρώτη φορά στο Νομαρχιακό Νοσοκομείο γιαυτήν την εξέταση πάλι σε άντρα (να μην υπάρχει καμία γυναίκα σε τέτοια θέση!)
-Γδυθείτε απ'την μέση και κάτω.
Πιάνει ο τύπος ένα προφυλακτικό τ'ανοίγει..
Ευτυχώς ήμουν ενημερωμένη και δεν πήγε το μυαλό μου αλλού
Και το φοράει σ'ενα μαρκούτσι!
-Οπα!μ'αυτό μέχρι τις αμυγδαλές θα βρείς γιατρέ μου! του λέω
-Μην ανισηχείς δεν μπαίνει όλο!
Να το γυρίζει γύρω-γύρω να παρακολουθεί με μεγάλο ενδιαφέρον την οθόνη και ξαφνικά μου λέει:
-Περιμένετε λίγο!
-Πόσο καλέ? Ετσι θα μ'αφήσεις
Φεύγει και έρχεται σε 2' με τον διευθυντή του ο οποίος αφήνει ανοιχτή την πόρτα, μπαίνοντας
-Κοιτάξτε εδώ! του λέει συνεχίζοντας την διαδικασία
-Καλέ να κόψουμε και εισιτήρια?Δεν κλείνεται την πόρτα!
Εγώ να σφίγγω δόντια,γροθιές απ'την δυσφορία μου ώσπου να τελειώσει η εξερεύνηση!
Το κορυφαίο της υπόθεσης σε κάποια φάση μετά από μια επίσκεψη στον γιατρό μου λέει:
-Πόσο χρονών είσαι?
-Τόσο...
-Παιδιά έχεις, να κάνεις άλλα δεν πρόκειται, την τι θέλεις και δεν την αφαιρούμε??
_Τι λέει??Γιατρέ σε πειράζει?
-Άχρηστη σου είναι!
-Και να κάτσω να με ξεντεριάσεις σα κοτόπουλο!
-Για να μη σου δημιουργήσει αργότερα προβλήματα.
-Όταν μου δημιουργήσει τα λέμε....
Ας ση χτίρια!! που με το παραμικρό πιάνεται τα νυστέρια και αφαιρείται ότι μπορείτε για να εξασφαλίζετε χειρουργικά φακελάκια
Μια ακόμα δύσκολη θέση για την κάθε γυναίκα είναι όταν σε οποιαδήποτε χώρο της βρεθεί κανένας Μακάκας που το'χει δει πολύ άντρας και απλώνει το ρημάδι του λίγο παραπάνω απ'το κανονικό.
2 επιλογές έχει σ'αυτήν την περίπτωση:
Να τον στείλεις στον "γέρο τον μεγάλο" δίνοντάς του και ένα χαστούκι να το θυμάται κάνοντάς τον ρεζίλι στο χώρο του.
Μα πάλι θα γίνεις αντικείμενο σχολίων η ίδια και θα πάρεις και τα εύσημα απ'τον περίγυρο όταν θα πούν κρυφογελώντας αναμεταξύ τους:
-Ελα μωρέ τα'θελε και αυτή και τώρα κάνει τη δύσκολη!
Να κάνεις πάλι την Κινέζα ότι δεν κατάλαβες για να περάσει λήξαν το συμβάν
Θα το καταλάβει ο "άντρακλας " ή θα σκεφτεί:
- Ωραία τα θέλει αυτή την επόμενη φορά θα την κουτουπώσω!
Καταστάσεις που δικαιολογώ απόλυτα κάποιες γυναίκες που αρνούνται τη θηλυκότητα τους και εύχομαι και'γω να 'μουν άντρας τελικά!!
Να ζητήσω συγνώμη από τους ανδρες που θα βρούν πολύ ανιαρό και βαρετό ένα γυναικείο ευαίσθητο θέμα !
Ευχαριστώ τον Εκτορα για την τελευταία εικόνα που μου'στειλε και κόλλησε μια χαρά!
Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010
Πρόσκληση:Παρουσίαση του βιβλίου "ΙΟΚΑΣΤΗ"
βιβλίου ‘ΙΟΚΑΣΤΗ’
που κυκλοφορεί από τις βιβλιοεκδόσεις Αναζητήσεις.
Το έργο θα προλογίσει η διευθύντρια των Αναζητήσεων κυρία Μαρία Στυλιανού και ανάλυση θα κάνει ο συγγραφέας Γιάννης Μελέσιος.
Δευτέρα, 15 Μαρτίου 2010 και ώρα 7.00 μ.μ στην αίθουσα ‘ΗΛΕΚΤΡΟΝ’ στο ισόγειο του κτηρίου της Αρχής Ηλεκτρισμού Κύπρου, στη Λευκωσία.
Να ευχηθώ και στον Ποιητή μας Τάκη Τσαντήλα καλή επιτυχία στην νέα του ποιητική συλλογή
"Υδρίες Ανάσες" Εκδόσεις "Οιωνός" Μάρτης 2010
Στον Βιλβιοχώρο "Οιωνός" τηλ: 22310.67276
και σύντομα σε όλα τα βιβλιοπωλεία!
Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010
Το βίντεο της ντροπής και τα νέα μέτρα....
Γερμανικό κανάλι έπαιξε το παρακάτω βίντεο:
Ξέχασαν όμως ότι στο πόλεμο του'40 μόνο απ'την Ελλάδα βρήκαν αντίσταση μόνο αυτή η χώρα είχε τη δύναμη και το θάρρος ν'αντισταθεί ενάντια στο φασισμό τους.
Δεν ξέρω αν φταίνε οι πολιτικοί για την εικόνα που έχουν σχηματίσει στο εξωτερικό για μας αλλά το σίγουρο είναι ότι δεν φταίνε οι πολίτες.
Αν έδωσαν ψευδή στοιχεία για να μπούμε στην αγορά του ευρώ ή εξαπάτησαν την Ε.Ε .
Πιστεύω ότι τα οικονομικά σκάνδαλα που ξέσπασαν τα τελευταία χρόνια δεν πέρασαν και στα ψηλά γράμματα για τους Ευρωπαίους.
Και τη στιγμή που εμείς έχουμε μια επιφύλαξη για τους πολιτικούς μας πως να μην έχει ο Ευρωπαίος για τη χώρα μας?
Το μόνο που καταλογίζω στους πολίτες είναι ότι τα τελευταία χρόνια κάποιοι την είδαν "Νεόπλουτοι"ήθελαν να ζήσουν μια άνετη ζωή ξοδεύοντας περισσότερα απ' αυτά που έβγαζαν πέφτοντας στην λούμπα του καταναλωτισμού, στο μοντέλο που προβάλει η T.V με ακριβά αμάξια,πολυτελή ρούχα προϊόντα της Υπερτάξης!
Έτσι λοιπόν υπέρ χρεώθηκαν να ζήσουν αυτήν την ανάλογη ζωή χωρίς να γνωρίζουν την παροιμία των παπούδων μας "Όσο φτάνει το χεράκι μου κρεμάω το καλαθάκι μου"
Εκτός αυτών υπήρχαν και οι άλλοι μεροκαματιάρηδες που πίστεψαν ότι αξίζει ένα καλύτερο μέλλον στα παιδιά τους απ'την δική τους τύχη.Έτσι τα'στειλαν να σπουδάσουν πέρα απ'τις δυνάμεις τους χρεώθηκαν να πάρουν τα παιδιά τους ένα παλιόχαρτο να'χουν στο χέρι να μπουν σε μια δημόσια υπηρεσία να γλιτώσουν απ'το μεροκάματο του μόχθου.
Και έρχεται τώρα η Ε.Ε με τα μέτρα της να τρομοκρατεί και μας στριμώχνει στον τοίχο και να μας χλευάζει και από πάνω.
Ο λαός όμως δεν αντέχει άλλα μέτρα έχει φτάσει "ο κόμπος στο χτένι"γιατί δεν είναι αυτός η αιτία του κακού δεν καταχράστηκε αυτός το δημόσιο χρήμα δεν έκλεψε αυτός το δημόσιο δηλώνοντας ψεύτικα εισοδήματα.
Στα νέα μέτρα που έρχονται αφιερώνω αυτό το βιντεάκι!
Εύχομαι σ'ολους Καλό Μήνα να'χουμε γιατί το χρειαζόμαστε!