Στις υπηρεσίες!!!

Σήμερα χρειάστηκε να πάρω τους δρόμους για δημόσιες υπηρεσίες! Λόγω της ημέρας Παραμονή της Εθνικής εορτής φοβήθηκα μην βρεθώ σε κλειστά γραφεία και χτυπάω το κεφάλι στον τοίχο.

Και επειδή "Των φρονίμων τα παιδιά πρίν πεινάσουν μαγειρεύουν" θεώρησα σωστό να τηλεφωνήσω σε μία ώστε να βεβαιωθώ για τα δικαιολογητικά που θα προσκόμιζα.
6τηλέφωνα είχε ο κατάλογος στην υπηρεσία ξεκίνησα με το 1ο μιλούσε
το 2o τα ίδια
το 3ο τα ίδια
το 4ο βούιζε
και το 5ο βουιζε
ξεκίνησα πάλι απ'την αρχή 1ο,2ο,30 δεν μπορεί λέω σε 5λεπτά κάποιο θα ελευθερωθεί
μάταια και μετά από 6λεπτά και τα 5 άρχιζα και φούντωνα τα νεύρα άρχισαν να γίνονται κόμπος δεν το πιάνει κανείς ν'ακούσει "τα εξ'αμάξης "!
Αποφασίζω να ξεκινήσω και ότι βρέξει ας κατεβάσει!!



Πρώτος σταθμός Στρατολογία!
Ενας ξινός 55άρης Στρατόκ--λος που ούτε καλημέρα δεν είπε καθόταν στο γραφείο.
Τού'δωσα τα χαρτιά και περίμενα τις διαδικασίες σε ερώτηση που του'κανα σχετική ένα ξερό
-Δεν ξέρω! πείρα για απάντηση.


Όρθια απέναντί του κοίταξα για καμιά καρέκλα να μην στέκομαι σαν αγγούρι μπροστά του τίποτα στο γραφεία μόνο είχαν
Αυτοί εκεί έχουν την εντύπωση πως απευθύνονται σε στρατιώτες και έχουν την απαίτηση να καθόμαστε και σούζα.Ούτε καν μια στοιχειώδη ευγένεια μια ανθρώπινη αντιμετώπιση.
Αφού πήρε κανενα 15λεπτο η διαδικασία να βρεί φακέλους να βγάλει φωτοτυπίες στο τέλος μου εδωσε ένα χαρτί να υπογράψω και αντί να το βάλει μπροστά μου το παρέτεινε 10εκ.από μπροστά του.Τόσο αγενής!
Τιραμόλας να'μουν δεν θα το'φτανα.Χρειάστηκε να πέσω σχεδόν πάνω στο γραφείο για να φτάσω το χαρτί να υπογράψω.
Αυτός σίγουρα ήταν Bloger που είχε την είσοδο "Μόνο για προσκεκλημένους " που λέει και ο φίλος μου ο Tzonakos
Χαιρέτησα και έφυγα με τις χειρότερες εντυπώσεις που είναι επανδρωμένα αυτά τα γραφεία για να εξυπηρετούν απλούς πολίτες και όχι ένστολους νεοσύλλεκτους.
Επόμενος σταθμός το αγαπητό μου Ι.Κ.Α είχα έτοιμη μια αίτηση για διακοπή ασφάλισης.
Με μεγάλη μου χαρά βλέπω ότι όλα δουλεύουν ρολόι.
Πηγαίνω στο αρμόδιο γραφείο η κοπέλα εκπαίδευε μια για τη θέση αυτή μάλλον, της έδειχνε πως να τραβά γραμμές με το χάρακα.
Παρακολουθώ το μάθημα επέμενε να'ναι συνεχόμενη και μεγάλη η γραμμή.!
Σημασία μηδέν σαν να'μουν αόρατη ένα πράγμα.Συνέχισε να της δίνει συμβουλές και'γω ακροατής τους, ούτε βλέμμα.
Οπότε γυρίζω και της λέω ευγενικά.
-Δεν μ'εξυπηρετείτε και συνεχίζετε το μάθημα αργότερα,για να προλάβω και τις υπόλοιπες υπηρεσίες??



Καταλαβαίνει τη "πατάτα της" και μου ζητάει τα χαρτιά.
-Στον διευθυντή για "Χαρακτηρισμό" και μετά σ'εκείνο για "Πρωτόκολλο"!
Ευτυχώς ευγενής ο Διευθυντής με εξυπηρέτησε ταχύτατα!
Η κοπέλα μου "Πρωτοκόλλιασε " και το χαρτί και γεμάτη χαρά πάω στο γραφείο της!
-Α!είναι λάθος η αίτηση πρέπει να την κάνετε στο όνομα του Πατέρα αλλάξτε τα στοιχεία και θα την περάσουμε με το ίδιο Πρωτόκολλο!
Ξανά την αίτηση απ'την αρχή ξανά στον διευθυντή για "Χαρακτηρισμό" και πάλι στην κοπέλα με άλλα δύο χαρτιά με στέλνει πάλι στον διευθυντή.
Ελα όμως που ο διευθυντής κάτι του'τυχε του Χριστιανού(κόψιμο τον έπιασε) και εξαφανίστηκε απ'το γραφείο εκείνη τη στιγμή!
Περιμένω κανα' 5λεπτο εμφανίζεται μ'ενα χαμόγελο πλατύ!
-Να δείς λέω που θα νομίζει ότι του τα'ρίχνω μετά από τόσα σούρτα φέρτα.

Μου υπογράφει με καμάρι και επιτέλους αφήνω τα χαρτιά στο γραφείο της κοπέλας παίρνω την διακοπή και γίνομε καπνός για το Τ.Ε.Β.Ε

Με μια απογοήτευση στο πρόσωπο εν έτι 2009 που έχει προχωρήσει τόσο η τεχνολογία να ταλαιπωρούμαστε με γραφειοκρατικές διαδικασίες για μια υπογραφή



Και ο τελευταίος σταθμός το Τ.Ε.Β.Ε η ώρα ήταν 12.40μ.μ η υπηρεσία ήταν υπό διάλυση.Μια υπάλληλος με ένα κουτί γλυκά γύριζε γύρω-γύρω σε 3υπαλλήλους που είχαν ξεμείνει και αυτοί μάζευαν τα πράγματά τους για αποχώρηση.
-Δεν δουλεύετε σήμερα?
-Ναι τι θέλετε?
-Μια διακοπή απ'το Ι.Κ.Α ν'αφείσω που εκκρεμεί για την έκδοση Βιβλιαρίου Υγείας.
-Αφήστε το σε μένα και ελάτε την Πέμπτη.
-Τα τηλέφωνά σας δεν λειτουργούν?
Στο μεταξύ χτυπούσαν 3το λιγότερο!
-Βέβαια και λειτουργούν δεν τ'ακούτε?
-Μάλλον δεν τα σηκώνεται φαίνεται γιατί απο το πρωί δεν μπόρεσα να σας βρώ!
-Ελάτε την Πέμπτη να εξυπηρετηθείτε μου είπε και μου γύρισε τη συζήτηση.

Αύριο Αργία έκαναν και σήμερα ημιαργία και "Αγρόν ηγόρασαν!" ποιος θα τους ελέγξει

Κατα τ'αλλα αυτή η χώρα θα πάει εμπρός και θα μειώσουμε το "έλλειμμα"!

Σαλιγκάρια ή Σαλιάκοι!!!

Ο Καπετάνιος μου εκτός απο ψαράς είναι (δυστυχώς για μένα)και κυνηγός.
Βέβαια η χλωρίδα του νησιού μπορεί να μην βοηθά στην ανάπτυξη της πανίδας του, όμως το νησί αποτελεί πέρασμα για πολλά αποδημητικά πουλιά,όπως είναι τα τρυγόνια συγγενείς με τις δεκαοκτούρες και περιστέρια κατά τον Αύγουστο μέχρι Φλεβάρη.Τις τσίχλες,ορτύκια κ.α


Θα μου πείτε που τα ξέρω εγώ? Τόσα χρόνια έχω μαδήσει πουλιά..
Οι κυνηγοί εδώ μετριούνται πάνω από 3.000 σ'ενα τόσο μικρό νησί είναι περισσότεροι και από τις μύγες (όχι μωρέ δεν κυνηγούν μύγες, αυτές εμείς τις κυνηγάμε σπίτι.)
Στις αρχές της γνωριμίας μας θέλησα να τον ακολουθήσω, ερωτευμένη ήμουν όπου πήγαινε και'γω από πίσω σαν σκυλάκι και ουρά κουνούσα και τα πουλιά αν έβρισκα του'φερνα και δεν γαβγιζα,τι άλλο ήθελε?
Έτσι ξύπνησα απ'τα μαύρα χαράματα έβαλα τα κατάλληλα ρούχα, όχι παραλλαγής ,σκούρα για να μην βλέπουν τα πουλιά.Και πήρα τα βουνά και τα λαγκάδια ότι πετούσε του φώναζα: να'το!
Σε λίγο ξεχώριζα τις πεταλούδες από τα σπουργίτια και τους γλάρους που δεν σημάδευε
Σε κάποια φάση μου λέει πήγαινε σ'αυτό το χωράφι και περίμενε.Έκατσε αντίκρυ μου και περίμενε εγώ σκιάχτηκα λίγο:
Να με βάλει σημάδι είπα ? Μπα! μ'αγαπά δεν μπορεί!
Θα'κατσα και 40λεπτά όρθια και ακούνητη αφού βαρέθηκα μου'πε ότι με είχε βάλει να φοβούνται τα πουλιά και να'ρχονται επάνω του!
-Α! για σκιάχρο μ'εβαλες μωρέ τού'πα και τα πήρα λίγο.
Όταν έπιασα και το πρώτο πουλάκι άψυχο ζεστό στο χέρι μου, ράγισε η καρδιά μου και το κερασάκι στην τούρτα όταν μου έφερε ένα λαβωμένο εγώ ήθελα να το περιθάλψω εκείνος το στραγγάλισε μπροστά μου εκεί τελείωσε και η καριέρα μου ως συνοδός κυνηγού.

Τώρα πια τον ακολουθεί η Λίζα ένα πανέξυπνο Springer Spaniel που τον ακολουθεί υπάκουη και δεν αφήνει να της ξεφύγει τίποτα.Έχει άψογο χαρακτήρα,ήρεμη μέχρι αηδίας.Αφήνει Ζουζού και Ομορφούλα να πλησιάζουν το πιάτο της και μόνο όταν της πάρουν μεζέ τους γαβγίζει για να δείξει ότι έχει το πάνω χέρι.




Τρελαίνεται για το βουνό.Δεμένη όλη μέρα το ζωντανό ξεφαντώνει στο βουνό!
Όταν τη λύσω κάνει σαν τρελή απ'τη χαρά της και ξαπλώνει ανάσκελα να πάρει τα χάδια της.Εχει μια δύναμη στα πόδια απίστευτη.



Όταν το κυνήγι της ημέρας δεν αποδώσει άλλωστε γνωστή η παροιμία του λαού:
"Του πουλολόγου(αυτός που κυνηγά πουλιά) του ψαρά του κυνηγού το πιάτο 7φορές είναι αδειανό και 1φορά γεμάτο"
φροντίζει να γεμίσει το πιάτο με άλλα καλούδια ανάλογα με την εποχή χόρτα και σαλιγκάρια για τη συγκεκριμένη.
Για τη συγκομιδή των σαλιγκαριών ή σαλιάκοι για τον τόπο μας τους δεν χρειάζεται γνώσεις δεν έχουν διακριτικά να τα γνωρίζετε, τρώγονται όλα!

Να τα μπερδέψετε με άλλο τίποτα αποκλείεται

Αυτά τα μεγάλα εμείς τους λέμε Καραβόλους έχουν σκληρό κέλυφος και είναι αρκετά μεγάλοι.
Πού θα τα βρείτε? Πάντως στα φανάρια μπροστά στους δρόμους δεν νομίζω Προτιμούν φυσικό περιβάλλον χόρτα ξερά συνήθως βγαίνουν μετά από βροχή να βρούν να φάνε!
Γενικά αγαπούν την υγρασία
Μπορεί να είναι αηδιαστικά γιατί προχωρούν γλείφοντας και έρποντας αλλά άμα σκεφτείς ότι πολλοί άνθρωποι ανάμεσά μας με πόδια γερά, το κάνουν καλύτερα και πιάνουν θέσεις και αξίες τότε τα σαλιγκάρια που είναι η φύση τους είναι καμάρι τους.Άλλωστε αυτά κουβαλούν και το σπίτι τους ενώ άλλοι φτιάχνουν περιουσία μ'αυτόν τον τρόπο.Αυτοί είναι όντως αηδιαστικοί


Χάνονται κάτω από ξερά χόρα και πέτρες.Αν βγεί ο ήλιος εξαφανίζονται στο λεπτό!
Τελικά μάλλον πολλά πιάτα θα γεμίσει και θα πρέπει να μοιράσουμε!!


3μέρες θα μείνουν έτσι σκεπασμένα με τρυπητό ανάμεσα σε θυμάρι,(ναί,ναί έχουμε και μυρωδάτο θυμάρι) και αλεύρι, εγώ συνηθίζω και τους βάζω πάστα ωμή (κοφτό,μανέστρα κ.οτι έχω) για να φάνε και να καθαρίσουν τις ακαθαρσίες τους.
Αυτό που βαριέμαι θανάσιμα είναι το "ξεκόλιασμά" τους κόβουμε με μαχαίρι το επάνω μέρος του κέλιφους αφού έχουν νεροβράσει για να βγαίνει πιο εύκολα το φαγητό τους.

Αντε και να σας δώ να μαζεύεται!!

Σαν Σήμερα...

Σήμερα τ'armenaki κατεβάζει πανιά βάζει μπλερέζες και μελαγχολεί για να μη σας χαλάσει και τη δική σας διάθεση προσπεράστε την ανάρτηση.

Eκείνη η αποφράδα Τετάρτη του '86 'εχει μείνει βαθιά χαραγμένη στο μυαλό μου και ας έχουν περάσει 23ολόκληρα χρόνια.

Μια συνηθισμένη μέρα ήταν και όμως εκείνο τ'απόγευμα έιχα ένα ανεξήγητο σφίξιμο στο στομάχι εγώ προβλήματα μ'αυτό δεν είχα ποτέ μου.Και όμως νόμιζα είχα φάει μπουνιά και με κρατούσε συνέχεια ο πόνος και μια μελαγχολία.Δεν είχα όρεξη για επισκέψεις εκείνη τη μέρα και είχα καθίσει με τα παιδιά 2 & 4 αντίστοιχα.
Τα είχα βάλει στα κρεβάτια τους και κάθισα να καθαρίσω τα καναρίνια να τακτοποιήσω και την κουζίνα.Πριν 20μέρες ήταν εδώ και έπαιζε μαζί με τα μικρά σαν συνομήλικός τους. Έκανε χάζι τον μικρό που'χε μάθει ένα λαϊκό της εποχής και το'λεγε 
-"Εγώ vεν ήμουνα αλήτη αλήτη μ'εκανενεση"με τον παιδιάστικο τρόπο του,γέλαγε ασταμάτητα και του'λεγε: "πέσ'το μου πάλι!"
Τότε γύρισε και μου είπε:
-"Θα κάνω εγώ ποτέ παιδιά, αδελφή??"
-Γιατί να μην κάνεις αγόρι μου, του αντιγύρισα και θα'ναι πανέμορφο τα δικά σου!!
Κουβέντες καθημερινές που όμως δεν ξέρω γιατί είχαν μείνει στην μνήμη μου, όπως τότε που'χα μαγειρέψει κυνήγι και είχε φάει μαζί μας.
-Πρώτη φορά τρώω πουλιά "στη ζωή μου"!- είχε πεί.
-Εχεις να φας ακόμα πολλές φορές απ'τον γαμπρό σου, του απάντησα αλλά μου έκανε μεγάλη εντύπωση "στη ζωή μου".

Είχε περάσει ή ώρα ενώ τακτοποιούσα και ετοιμαζόμουν να "πέσω" όταν κατά τις 11χτύπησε το τηλέφωνο.
Ξαφνιάστικα λίγο όταν άκουσα απ'την άλλη γραμμή.
-Ελένη η Ρ....είμαι ο Θ......σκοτώθηκε!!
-Πλάκα μου κάνεις της απάντησα
_Οχι συνέχισε με κλάματα και έπιασε το τηλέφωνο ένα συγγενικό της πρόσωπο.
Μια μαχαιριά στην καρδιά ήταν εκείνη τη στιγμή για μένα.
Εχασα τη γή κάτω απ'τα πόδια μου έκλεισα το τηλέφωνο και ξαφνικά σαν να σταμάτησε ο χρόνος και το μυαλό .
Επρεπε να κάνω εγώ τον αγγελιοφόρο του θανάτου στην οικογένειά μου.
Δεν θυμάμαι πως πέρασε εκείνη η λευκή νύχτα για μένα.
Κάποια στιγμή έκλεισα τα μάτια μου για 10λεπτά μέσα στ'αναφιλητά μου και βλέπω τον αδελφό μου σε κρεβάτι νοσοκομείου να με κοιτά και να κάνει προσπάθεια να σηκωθεί κατεβάζοντας το πόδι του κάτω απ'το κρεβάτι.
Μετά 3μέρες στην κηδεία του έμαθα απ'τον πατέρα μου ότι σ'αυτήν την στάση είχε βρεί το παιδί παγωμένο και είχα σοκαριστεί.
Η ψυχούλα του ζητούσε τη λύτρωση προσπάθησε να ξεφύγει απ΄τον θάνατο αλλά δεν βρέθηκε κανείς να τον βοηθήσει.Απεναντίας....

Είχε μείνει στην Αθήνα ότι είχε απολυθεί απο φαντάρος είχε γνωρίσει και ερωτευτεί μια κοπέλα.
Η Honda N400 ήταν το μεγάλο του όνειρο μάταια οι συγγενείς προσπαθούσαν να τον μεταπείσουν να πάρει ένα αμάξι.Μάζεψε χρήματα για την προκαταβολή και την πήρε.




Το μεγάλο του λάθος εμπιστεύτηκε αυτή την μηχανή σ'ενα κοριτσόπουλο 1.60που ούτε καν έφταναν τα πόδια του να τη στηρίξει μέσα στην κίνηση του Πειραιά.
Συνοδηγός εκείνος εκείνο τ'απόγευμα ψιλόβρεχε στην Π.Ράλλη στη διασταύρωση ξέφυγε η μηχανή απ'τα χέρια της μικρής ερχόταν το λεωφορείο πετάχτηκε εκείνος στις ρόδες του.
Η ζημιά της μηχανής ένα φλάς σπασμένο η κοπέλα μικρές εκδορές το παιδί είχε κτυπήσει στο θώρακα.
Μεταφέρθηκε στο "Τζάνειο" που εφημέρευε.Τα περιστατικά εκείνη την μέρα πολλά.Η μικρή τον πήγε και όταν βρέθηκε αντιμέτωπη με τις αρχές κατάθεσε και εξαφανίστηκε γιατί οδηγούσε χωρίς δίπλωμα.
Οι συγγενείς μας όλοι έλειπαν εκείνη την μέρα εκτός Αθηνών.

Το παιδί έμεινε μόνο έρμαιο στα χέρια των πολυάσχολων γιατρών.
Εκείνοι δεν γνωρίζω πως εκτίμησαν το περιστατικό άφησαν το βαρύ και ασχολήθηκαν με πιο ελαφριά.Γεγονός είναι ότι έμεινε αβοήθητο.

Εγώ από κείνο το αγέρωχο κορμί και τον αδαμάντινο χαρακτήρα έχω τις φωτό του να μου θυμίζουν τα αδικοχαμένα 22χρόνια του τις εφημερίδες που καταγράφουν το περιστατικό και απο'κείνες μάθαμε λεπτομέρειες για το συμβάν την ημέρα της κηδείας του.
Μία Χριστουγεννιάτικη κάρτα που μού'χε στείλει όταν ήταν φαντάρος και περισσότερα παράπονα ήταν για την ζωή του, εκεί παρά ευχές.
Ενα περιδέραιο που'χε αγοράσει για την μελοντική του γυναίκα.
Και μια πληγή αγιάτρευτη για την αγάπη που δεν πρόλαβα να του δείξω ότι είχα για ΚΕΙΝΟΝ.
Το ποίημα ήταν στο συρτάρι 23χρόνια είναι το μοναδικό που έγραψα.


ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ

Φύτρωσες σαν ρόδο μεσ'τα αγκάθια.
Σε πλήγωσαν μα έθαψες κάθε πληγή
βαθιά μεσ'την καρδιά σου.
Έκανες όνειρα να φτάσεις ψηλά
ν'αντικρίσεις τον ήλιο.
Όλοι ζήλεψαν την ευωδία της νιότης σου
και το φιλότιμο σου.
Κι όταν άνοιξες δειλά-δειλά τα ροδοπέταλα σου
ήρθε ένα χέρι να σε κόψει και να σε καταπατήσει
μπουμπούκι μας,
καμάρι του σπιτιού μας.
Ο άγγελος του έρωτα σε λάβωσε βαθιά μεσ' την καρδιά
σαν έπεσες θύμα του.Τι άδοξος χαμός!!
Να'ταν ο δρόμος της ζωής σου τόσο σκληρός και βρώμικος
και μόλυνε την πονεμένη τρυφερή σου ψυχή??
Θέλησε Εκείνος να σε κρατήσει αμόλυντο κοντά του?
Αιώνια η μνήμη σου θα ζεί
πάντα στις καρδιές μας
γιατί κανένας δεν ξεχνά τα στιβαρά σου μπράτσα
τη λεβέντικη κορμοστασιά
τη μεγαλόψυχη αγνή σου καρδιά.
Οι λέξεις χάνονται μπροστά στα προτερήματά σου
και μένει μόνο τ'ονομά σου ΘΑΝΑΣΗ ΜΑΣ!!
Ποιά μοίρα κακιά θέλησε το χαμό σου?
Και τι λογής μπουκέτα μπορούν να δείξουν τον πόνο
και την αγάπη μας για σένα??
Κεριά και μοσχολίβανα δεν ταιριάζουν στα τρυφερά σου νιάτα
Λουλούδια στο λουλούδι μας !!



Λυπάμαι αν χάλασα τη διάθεσή σας
Η ανάρτηση δεν έγινε για να δημιουργήσω εντυπώσεις περισσότερο μια κατακραυγή για το σάπιο σύστημα υγείας είναι που βρίσκονται "γιατροί" και εκμεταλλεύονται καταστάσεις και αβοήθητα κορμιά για να πουλήσουν τη ζωή τους και να σώσουν τους "ευνοούμενους" αυτής τη κοινωνίας.Δυστυχώς ο θάνατός σου η ζωή μου βρίσκεται εκεί σ'ολο του το μεγαλείο.
Είμαι κατά των δωρητών σώματος γιαυτό ακριβώς τον λόγο.
Ευχαριστώ όσους πόνεσαν μαζί μου!!

Φθινοπωρινό ηλιοβασίλεμα...

Xθες ο καιρός ήταν θυμωμένος,(ποιος ξέρει τι είδε

) και τα πήρε
Θύμωσε πολύ μοβ σύννεφα κατέκλυσαν τον ουρανό,φυσούσε ξεφυσούσε, 9μποφόρ απέκλεισαν το νησί για όλη μέρα. Βούρκωσε, τα σύννεφα μαύρισαν και τέλος έκλαψε, ξέσπασε μια δυνατή βροχή με λασπόνερο.

Σήμερα ήταν ανακουφισμένος μ'εναν καθαρό ουρανό με ελάχιστα σύννεφα ένα λαμπερό ήλιο μια υπέροχη μέρα για θαλασσινή απόδραση.

Μια απόλυτη νηνεμία τα νερά πεντακάθαρα γκρίζα η θερμοκρασία χαμηλή απ'την χθεσινή βροχή δεν μου επιτρέπει το κολύμπι, η θάλασσα όμως ζεστή στην επαφή μαζί της αισθάνεσαι την θέρμη της.

Κι όμως αυτή η νηνεμία μεταφερόταν και μέσα ούτε τσιμπιά για ώρα!
Το βαρκί ακούνητο πόντο δεν έχανε.
Ούτε γλάρος δεν πετούσε!Μόνο τα σύννεφα προχώραγαν με αργό ρυθμό ζωγραφίζοντας στον ουρανό μοναδικά σχέδια.



Και ενώ το μυαλό ταξιδεύει και χάνεται μέσα στα σύννεφα πέρα στον ορίζοντα νιώθω το τσίμπημα και επανέρχομαι στην πραγματικότητα.




Αυτό το σκάφος ζήλεψα, ονειρεύομαι να με πάρει μακριά σε άγνωστες θάλασσες και βουνά!

Να βλέπω όλη μέρα τον ουρανό με τα υπέροχα πέπλα του και τη θάλασσα ν'αλλάζει όψη και χρώματα ταιριαστά με τ'ουρανού.

Ο ήλιος παίρνει τον γνωστό δρόμο για να μας καληνυχτίσει.
Ένα υπέροχο φως δείχνει τον λαμπερό του δρόμο.Αυτόν τον δρόμο θέλω να πάρω εκεί να βρεθώ στο φως στην αναζήτηση ...
Πίσω μου τα χρώματα θαμπά μουντά δείχνουν συναισθήματα στενάχωρα, μελαγχολικά,φοβίες δεσμεύσεις.
Ενώ μπροστά μου το φωτεινό μέλλον που υπόσχεται δημιουργία, ζωντάνια, ελευθερία με δελεάζει...


Πόσα πέπλα φορά σήμερα ο ουρανός! αυτό θα'ναι απ'την φθινοπωρινή του γκαρταρόμπα σίγουρα, δεν το'χα προσέξει ως τώρα.




Σκοτεινιάζει παίρνουμε τον δρόμο του γυρισμού.
Στην προβλήτα ένας ψαράς μας ρωτάει! Το είδατε
Εγώ σαν αποβλακωμένη απ΄ τη μαγεία ρωτώ!Ποιό καλέ??
-Το καλαμάρι!!
-Α ναι 3πιάσαμε αλλά μέσα μου είμαι γεμάτη απ'τις μαγικές εικόνες που απόλαυσα σήμερα και δεν δίνω σημασία στην ψαριά.
Ξέφυγα και σήμερα..


Τις φωτό αφιερώνει ο Γιώργος στο skouliki