Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

Τι καίνε τα ζώδια για να ζεσταθούν!!


Ό,τι μπορεί ο καθένας, βασικά. Αν κάποιος ανέλυε την αιθαλομίχλη πάνω από τις μεγάλες πόλεις, θα έβγαζε ενδιαφέροντα συμπεράσματα.
Αλλά η αστρολογία θα σας εξηγήσει με ακρίβεια την προέλευση των μικροσωματιδίων, ανάλογα με το τι καίει κάθε ζώδιο, τώρα στα άγρια κρύα:

 ΚΡΙΟΣ: Ρίχνει στο κορμί του σπίρτο να πυρποληθεί, αν βρίσκεται παρέα με την αγάπη του ή αντίθετα, εξ απεναντίας με κάποιον που τον τσαντίζει, καθόσον έρως και θυμός έχουν το ίδιο θερμαντικό εφέ.
ΤΑΥΡΟΣ: Τις θερμίδες που κατανάλωσε χωρίς τύψεις στην εορταστική σεζόν (φάε θερμίδα κι άστηνε, κι αν κρυώσεις πιάστηνε, που θα μπορούσε να λέει η παροιμία). Επισήμανση: ό,τι τρώγεται με τύψεις δεν σε ζεσταίνει, εξακριβωμένο…
ΔΙΔΥΜΟΙ: Καίει εγκεφαλικά κύτταρα, διότι ως τέτοιο τετραπέρατο άτομο που είναι, τα έχει σε περίσσεια. Μπορεί να σου δανείσει κιόλας, αν χρειαστείς, φτάνει να κάθεσαι να σου μεταδίδει το πνεύμα του.
 ΚΑΡΚΙΝΟΣ: Καίει παλιά γράμματα και φωτογραφίες παρελθόντων ερώτων. Όπως λέει και το άσμα, «να γλιτώσω από τα παλιά, θα τα βάλω όλα φωτιά». Αλλά προηγουμένως τα έχει σκανάρει και σώσει στο PC, γιατί είπαμε να κάψουμε το παρελθόν, αλλά να μείνει και κάτι.
ΛΕΩΝ: Βάζει το κόκκινο φουστάνι (ή πουλόβερ ή κασκόλ-σκουφί-γάντι σετάκι, οτιδήποτε) εκείνο που τον κάνει να μοιάζει πυρκαγιά. Ένας Λέων, όχι μόνο φωτίζει το περιβάλλον του, αλλά και το θερμαίνει κιόλας (δυο σε ένα).
 ΠΑΡΘΕΝΟΣ: Καίει τα πτυχία του, αυτά που έχει ή που θα μπορούσε να έχει αποκτήσει, γιατί δεν προέβλεψε αυτή την κατάντια, την αθλιότητα και την ντεκαντάνς, να κάνει το ντους του σαν κυνηγημένος με τα δόντια να χτυπάνε μέσα σε ένα παγωμένο μπάνιο.
ΖΥΓΟΣ: Προσπαθεί να βάλει φωτιά στα σύνορα της γης (με σπίρτο την καρδιά του), ώστε να πετύχει και ζεστασιά και αδελφοσύνη συνάμα, αλλά του πέφτουν κάπως μακριά. Άσε που με τέτοιο κρύο άντε να τρέχεις να τα ψάχνεις τώρα.
 ΣΚΟΡΠΙΟΣ: Ρίχνει συστηματικά λάδι στη φωτιά, ούτως ώστε να ανάβουν τα πνεύματα και να ανεβαίνει η θερμοκρασία. Επίσης, κάνει ό,τι περνά από το χέρι του (και από το κρεβάτι του) ώστε να καταλήξει κάποτε στην κόλαση, όπου θα ζεσταθεί δια παντός το κοκαλάκι του.
ΤΟΞΟΤΗΣ: Κάνει επαυξημένες καύσεις, γιατί ως επί το πλείστον είναι τύπος σπορτίφ και, αν δεν είναι, βρίσκει μια καλή ευκαιρία να γίνει. Εννοείται ότι το θερμαντικότερο σπορ είναι το σεξ, και όσο πιο πολύ (ή πολλοί) τόσο το καλύτερο…
ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ: Καίει πέλετ και τα πλέον θερμιδογόνα ξύλα, διότι φρόντισε να κάνει εγκαίρως την οικονομοτεχνική μελέτη και εγκατάσταση, για τον καλύτερο τρόπο θέρμανσης. Σας τα ‘λεγε αυτός, αλλά δεν ακούγατε, παγώστε τώρα οι άφρονες υπόλοιποι.
ΥΔΡΟΧΟΟΣ: Τίποτα. Προσπαθεί να εφαρμόσει κάτι «προχώ» διαλογισμούς των μοναχών στα Ιμαλάια, που υποτίθεται ότι ζεσταίνονται με… εσωτερική καύση μες στα χιόνια. Κάποιος να του φέρει μια κουβέρτα και το κονιάκ γρήγορα!
ΙΧΘΥΣ: Βάζει φωτιά στα μπατζάκια του, συνήθως λόγω απροσεξίας, αφηρημάδας και άλλων αντίστοιχων νοητικών καταστάσεων. Επίσης βάζει φωτιά και στα Σαββατόβραδα, όπου κλείνεται σπίτι και αναπολεί παλιές, καλές, ζεστές εποχές.

Αναδημοσίευση από εδώ !

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

Ο δικός μας...πόλεμος!!

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να σκοτώσεις έναν άνθρωπο.
Μπορείς να τον μαχαιρώσεις στην κοιλιά, να του αρπάξεις το ψωμί απ’το στόμα, να μην τον γιατρέψεις από την ασθένεια που πάσχει, να τον βάλεις σε μια άθλια κατοικία, να τον εξοντώσεις βάζοντάς τον να δουλεύει μέχρι θανάτου, να τον οδηγήσεις στην αυτοκτονία, να τον στείλεις στον πόλεμο.
Λίγοι μόνο απ’αυτούς τους τρόπους είναι απαγορευμένοι στο κράτος μας.

Μπέρτολτ Μπρέχτ 


Όλοι αυτοί οι τρόποι βλέπουμε να εφαρμόζονται στη χώρα μας και μένουμε απλοί θεατές σ'αυτόν τον καλά οργανωμένο πόλεμο για την εξαθλίωση μας !
Πόσο ακόμα θα παραδινόμαστε αμαχητί στις βίαιες πράξεις που εφαρμόζουν οι δανειστές μας με σύμμαχους τους πολιτικούς που εμείς επιλέξαμε??

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

Ανακαλύπτοντας ..και άλλες ομορφιές του νησιού!!

Ας είναι καλά οι κυβερνώντες που φρόντισαν για την υγεία των πολιτών τους.Εκτοξεύοντας  το ποσοστό της ανεργίας στο 56% αναγκάζουν τους νέους και ενεργούς πολίτες να πάρουν τα όρη,τ'αγρια βουνά αναζητώντας λίγο καθαρό αέρα ν'ανασάνουν και κυρίως να ουρλιάξουν βλέποντας  τα όνειρά τους να γκρεμίζονται μαζί με τη ζωή τους.
Ανάμεσά τους και'γω επί 2χρόνια άνεργη και με μεγάλη ενέργεια αναζητώ τρόπους να εκτονωθώ και κυρίως κοινωνικοποιηθώ αναζητώντας δωρεάν τρόπους άσκησης για να μη σκουριάζω ώσπου να δω την περιβόητη ανάπτυξη. Έτσι με την Νέα χρονιά αποφάσισα να εν ταχθώ και'γω στην ομάδα πεζοπόρων του νησιού. Κάτι οι γιορτές με τα τραπέζια και τα σχετικά ποτά κάτι τα κιλάκια που ήρθαν και'κατσαν σ'ενα σημείο μ'εσπρωξαν να ξεκινήσω το συντομότερο.
Και ήμουν τυχερή μας έκανε μια φανταστική λιακάδα μεσ'την καρδιά του χειμώνα!
Η συνάντηση σε κεντρικό σημείο της πόλης γίναν οι απαραίτητες συστάσεις και ξεκινήσαμε γύρω στα 30άτομα!
Στόχος μας ο λόφος Σκόπελος ,όταν είδα την απόσταση μου'ρθε "κάπως" όλοι όμως έλεγαν ότι δεν είναι τίποτα η διαδρομή οπότε έκανα την "πάπια "και'γω και προχωρούσα.
Τα μέλη από 25 χρονών μέχρι 75αρης και πρώτος και καλύτερος στην ομάδα!
Πολλοί κρατούσαν τ'απαραίτητα μπαστουνάκια εγώ το'παιζα τζόβενο!
Στην ανηφόρα όμως μου'φυγε η μαγκιά και σερνόμουν σαν σφουγγαρίστρα.
Στην διαδρομή ένα γεράκι δεμένο σ'ενα τζιπάκι δεν ξέρω τι μ'εντυπωσίασε περισσότερο το πουλί που είναι σκλαβωμένο ή το τζιπάκι που έγινε φωλιά για τ'αγριο πουλί!
Όσο ανεβαίνομε η θέα απ'αυτή τη μεριά του νησιού γινόταν υπέροχη.
Σε λιγότερο από 45' είμασταν στην κορυφή το λόφου και απολαμβάναμε μια ξεχωριστή θέα που δεν είχα ματαδεί!
Απέναντι η πόλη με τους δυο λόφους με τους μεγαλοπρεπείς ναούς τους στην κορυφή τους δεξιά η ορθόδοξη Ανάσταση και αριστερά ο καθολική επισκοπή Σαν –Τζωρτζ  αδελφωμένοι Καθολικοί και Ορθόδοξοι.

Τα κάτασπρα σπιτάκια σαν περιστέρια σκαρφαλωμένα στους λόφους μεσ'τα μπλέ νερά του Αιγαίου.
Και δεξιά μου ο αεροδιάδρομος με τα λιγοστά σπίτια γύρω του που ξαφνικά πήραν αξία!
Μακριά στο βάθος ξεχωρίζουν τα βουνά της Μυκόνου και τ'ασπρα σπιτάκια της.
Απολαμβάνω άλλη μια φορά την εξαιρετική θέα του λιμανιού και της Πόλης δεν μου κάνει καρδιά να γυρίσω την πλάτη σ'αυτή τη θέα.
Ένα λιγόλεπτο διάλειμμα και παίρνουμε το δρόμο του γυρισμού.
Αφήνουμε τα όρη και τις ραχούλες και παίρνουμε τον κατήφορο.
Στο δρόμο μας μια αντίκα κλέβει την παράσταση,θυμίζοντας παλιές καλές εποχές.
Μπροστά μας σ'ενα λοφίσκο δεσπόζει το καθολικό εκκλησάκι του Αγ.Αιμιλιανού.
Κτισμένο στα ερείπια ενός ελληνιστικού πύργου που έλεγχε το κρίσιμο πέρασμα από την κοιλάδα του Μάννα,προς την νοτιοανατολική περιοχή του νησιού τη Βάρη και προς την κεντρική περιοχή της Μεσαριάς.
Το βρίσκουμε κλειστό και εγκαταλελειμμένο, θύμα και αυτό της οικονομικής κρίσης?
Αφήνουμε τον Αγ. Αιμιαλιανό να λούζεται κάτω απ'τον κυκλαδίτικο ήλιο και κατευθυνόμαστε στον τελικό προορισμό μας.
Το οδικό πάρκο του νησιού.
Ένας όμορφος χώρος για την οδική εκπαίδευση των παιδιών!
Γίνονται αρκετές εκδηλώσεις καθώς δέχεται επισκέψεις από σχολεία και συλλόγους.
Αυτόν το χώρο διάλεξαν και οι πεζοπόροι μας να κόψουν την πίτα τους.
Που την συνόδευσαν φυσικά με τ'απαραίτητα και τσιπουράκι!
Με "τη κοπή τη πίτα" για μένα έκλεισε ένα υπέροχο Κυριακάτικο πρωινό δίνοντας ραντεβού για την επόμενη Κυριακή για νέες περιπέτειες.

Χτές ο δαίμονας του blogger μ'εσπρωξε και αντί να κάνω αποθήκευση πάτησα δημοσίευση ώστε να βγεί η εισαγωγή του πόστ.
Συγγνώμη σ'οσους ταλαιπώρησα!



Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2013

Το 1ο ψάρεμα του ..13 ..!!

3η μέρα του χρόνου και μπουχτισμένη απ'τα γιορτινά τραπέζια,τις ευχές,και κυρίως τις ψευτιές των πολιτικών στα παράθυρα,την δήθεν συμπόνοια τους για τον πόνο του λαού που υποφέρει πεινά και κρυώνει,ψάχνω ευκαιρία για διαφυγή.
Ένας Γραίγος μας δίνει το έναυσμα για θαλασσινή απόδραση, με ένα 3αράκι μέσ'το Γενάρη είναι ό,τι πρέπει για χειμερινό ψάρεμα.
Μετά την υπερβολική κατανάλωση χοιρινού και γλυκών ο οργανισμός αναζητά φρέσκο ψάρι για αποτοξίνωση.
Δόλωμα,καφές νερό και πολλά φρούτα είναι αρκετά για να μας κρατήσουν για αρκετές ώρες!
Η προβλήτα έρημη αυτήν την εποχή τα περισσότερα σκαριά ξεκουράζονται, ανανεώνονται σε κάποιο καρνάγιο για την νέα χρονιά.
Το βαρκί σκίζει τη θάλασσα και ο αέρας δροσερός φιλά το πρόσωπο τον λαιμό σαν κλέφτης τρυπώνει αναζητώντας απεγνωσμένα επαφή με το καλυμμένο μπούστο.
Ούτε ο συννεφιασμένος ουρανός μα ούτε η γύμνια των βράχων έδιναν την αίσθηση της αλλαγής του χρόνου.
Ο αέναος κύκλος της ζωής επι το έργον,μόνο οι αλλαγές του καιρού σηματοδοτούν την αλλαγή της εποχής.
Και'μεις τα ίδια προβλήματα και ακόμα περισσότερα προσπαθούμε να ξεχάσουμε αυτές τις λίγες ώρες λικνίζοντας πάνω στα κύματα.
Η μόνη αλλαγή ήταν η μαβιά θάλασσα καθώς την ανατάραζε ο ξέπνοος Γραίγος δημιουργούσε πού και που ανήσυχους λευκούς αφρούς που παρακολουθούσαμε εναγωνίως την πορεία τους.
Τα ψάρια ευτυχώς ανταποκρίνονται στο κάλεσμά μας.
Δεν είναι και το πρώτο μπόι μα δεν εξετάζουμε μέγεθος.
Βάζουμε στόχο νούμερο, τόσα θέλουμε για 1μαγειριά για να φύγουμε!
Πιάνουμε το στόχο μας, σταματώ για να τα καθαρίσω και ανακαλύπτω ότι το νερό της θάλασσας είναι πιο ζεστό απ'την ατμόσφαιρα.
Ψάχνω τρόπο να'χω τα χέρια μέσα στη θάλασσα να μην κρυώνουν μα δυστυχώς δεν γίνεται!
Ο ήλιος έχει φτάσει στο ζενίθ του χωρίς να διαλύει τ'αχνογάλανα σύννεφα.
Πέρα στους γκριζοπούς όγκους των βράχων ο "καθρέπτης"(όπως το'χουν ονομάσει οι ναυτικοί) αντανακλά μοναδικά το φως του ήλιου.
Οι ώρες περνούν μα δεν μας κάνει αίσθηση να γυρίσουμε πίσω στην μαυρίλα της ρουτίνας.
Προτιμούμε την μπλαβιά θάλασσα απ'την σκοτεινή ζωή που μας επιβάλουν οι ιθύνοντες!
Ο καπετάνιος συνεχίζει το ψάρεμα εγώ προτιμώ να δοκιμάσω για καλαμάρια.
Όσο προχωράει ο ήλιος προς το γέρμα η θάλασσα ημερεύει και γίνεται όλο και πιο βαθύχρωμη.
Σύννεφα πυκνά σκεπάζουν τον ουρανό και η υγρασία αρχίζει να πιρουνιάζει χέρια,μύτη αυτιά ότι βρίσκει ακάλυπτο.
Ένα δυνατό τράβηγμα μ'εφερε στην πραγματικότητα καθώς το μυαλό ταξίδευε πέρα απ'τον ήλιο που βασίλευε.
Ανεβάζω το καλαμάρι με προσοχή και νιώθω σα να βρήκα το φλουρί της θάλασσας!
Ένα πυκνό μούχρωμα απλώθηκε αφήνοντας μόνο τους βαριούς όγκους των βράχων να διακρίνονται.
Άλλα 2κομμάτια για να μην παραπονιέται ο καπετάνιος ήταν το δώρο του για το χρόνο που αφιερώσαμε.
Φεύγουμε ευχαριστημένοι για τα δώρα και κυρίως για την ψυχική γαλήνη που αποκομίσαμε απ'αυτήν την απόδραση.
Τελικά με πόσα απλά πράγματα μπορεί να νιώσει ευτυχισμένος ο άνθρωπος!

Σας έχω μια νέα συνταγή για καλαμαράκια!
Προσέξτε τη μέθοδο είναι πολύ ενδιαφέρουσα!







Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2013

Μία ιστορία για τα Θεοφάνεια....

....της Γαλάτειας Γρηγοριάδου Σουρέλη 
Ήταν τότε, πρίν από χρόνια, το παιδί άρρωστο. Η μάνα σαν είδε κι απόειδε πώς οι γιατροί δεν το γιάνανε, έβγαλε την ποδιά της, εύπρέπισε τον κότσο της, στέριωσε τη μαντήλα στο κεφάλι της.
Απέ άναψε την καντήλα και παρακαλέθηκε:
 Χριστέ μου, να γιάνει ό Στράτος μου! Σώσε τον, Παναγία μου! Τάμα σου κάνω, εννιάχρονος να πέσει για τη χάρη Σου στη θάλασσα, να βουτήξει ανήμερα τα Φώτα να πιάσει τον τίμιο Σταυρό Σου.
Απέ ή μάνα - ή καπετάνισσα- έβαλε σαράντα μέρες το εικόνισμα της Μεγαλόχαρης πάνω στην Αγία Τράπεζα. Έκανε και το σαρανταλείτουργο. Και τώρα πού έγιανε το παιδί και τώρα πού τα 'κλεισε πια τα εννιά του χρόνια, καιρός να γίνει και το τάμα.
Τα φώτα ήταν αύριο... Οι νοικοκυρές είχαν ασπρίσει αυλές, πρεβάζια, σκάλες, γλάστρες. Μύρισε το νησί πάστρα κι ασβέστη.
Τα παιδιά ολημερίς είπαν τα κάλαντα.
Τώρα πριν καλοπέσει το σκοτάδι μαζεύτηκαν στα σπίτια τους. Απόμεινε έρημο το λιμάνι.
Τα καΐκια καλοπλυμένα, στολισμένα, γιορτινά με σημαίες λικνίζονται καθώς παίζει μαζί τους το ελαφρύ κυματάκι. Αναμμένα τα φωτάκια της πρύμνης και της πλώρης ξενύχτησαν καθώς λαγοκοιμόταν το νησί.Ύπνος βαθύς δεν μπόραγε να πιάσει τους νησιώτες από την έγνοια του Σταυρού.
Γιατί το ξέρουνε άπ' τους πατέρες τους, κι αυτοί άπ' τους δικούς τους τους πατέρες:
Καλότυχο το σπιτικό, καλότυχο και το καΐκι ό καπετάνιος και το τσούρμο καλότυχο αν δικός ήταν αυτός πού θα 'πιανε τον Σταυρό από τη θάλασσα αυτή τη μέρα!
Γιατί μεγάλη ή μέρα «των Θεοφανείων» για το νησί... Κατά τα μεσάνυχτα γύρισε ό καιρός.
Ένας μανιασμένος μαΐστρος ήρθε καί σβούρηξε το νησί.Λυσσοκόπησε ό τόπος, αναστέναξε. Ό Στρατής κάτω άπ' τη βελέντζα αφουγκράστηκε τον καιρό, το τριζοβόλημα του σπιτιού,τον βόγγο της θάλασσας. Το νησί δεν είναι απάνεμο. Το χτυπούν οι άγέρηδες.
Μ' αυτούς τους ήχους μεγάλωσαν τα παιδιά του νησιού. Όπως και τα γονικά τους. Ή φύτρα είναι μουσκεμένη στην αρμύρα. Άνεμοδαρμένη φύτρα, περήφανη.
Αφουγκράστηκε το παιδί και φοβήθηκε. Ξέρει για το τάμα της μάνας του, για την τιμή και για την ευλογία. Μα όσο να πεις, παιδί πράμα είναι, φοβάται.
Και με τούτον τον καιρό... Αξημέρωτα πετάχτηκε επάνω. Έσπρωξε τα παντζούρια και λιγοστό αχνό φως μπήκε στην κάμαρη. Ό καιρός είχε αγριέψει κι άλλο. Ή θάλασσα έβραζε, δερνότανε στους βράχους, καβαλούσε τα καΐκια, τις ψαρόβαρκες.
Ή καπετάνισσα άναψε την καντήλα της,θύμιασε, έκανε τις μετάνοιες της, ετοίμασε τις γιορτινές άλλαξιές. Και τότε ακούστηκε ό πρώτος ήχος της καμπάνας. Στήν αρχή απόμακρος.
Ήταν σαν ή καμπάνα να δοκίμαζε τη φωνή μα και τη δύναμη της. Γλυκός σαν βραχνός ό πρώτος ήχος. Μετά θαρρείς ξεθάρρεψε. Και άρχισαν παρέα να της κάνουν οι καμπάνες άπ' όλο το νησί.
Να παραβγαίνουν σε φωνή, σε κάλεσμα, σε μελωδία. Σκεπάσαν έτσι τη βοή της θάλασσας.
Το καταλάβανε τούτο το παιχνίδι τα κύματα κι αγρίεψαν. Μα οι καμπάνες δυνατότερα χτυπήσανε.
Κι ό ουρανός χαμογέλασε και σαν να μέρωσε λίγο...
Του καπετάνιου ό γιος, ό Στρατής, γονατιστός στην εκκλησιά παρακαλούσε:
«Χριστέ μου, φέτος, μονάχα φέτος να τον πιάσω τον τιμημένο Σου Σταυρό».
Κι ή καπετάνισσα -ή μάνα- το ίδιο παρακάλαγε τον "Αη-Νικόλα. Έχει και μία σφίξη στην καρδιά" τόσο μικρό παιδί δεν πέφτει τέτοια μέρα μέσ' στη θάλασσα! Πολύ φοβάται ή καπετάνισσα.
Μα το 'χει τάμα! Έφτασε ή ώρα πού κατεβαίνουνε στη θάλασσα, να ρίξουν τον Σταυρό. Μπροστά ό Δεσπότης, οι παπάδες, τα έξαπτέρυγα, μετά όλα τα τσούρμα, όλοι οι νησιώτες. Γιόμισε το νησί ψαλμωδία και θυμίαμα. Ή θάλασσα αναρριγάει από προσμονή. Να πέσει ό Σταυρός, να αγιάσει το νερό, να ημερέψει. Να πέσει ό Σταυρός!
Έτοιμοι οι βουτηχτάδες κοιτάν στο στόμα τον Δεσπότη. Απόσωστα, πρίν καλοπεί το «Εν Ιορδάνη» να πέσουν, να παλαίψουν για τη Χάρη του Χρίστου. Σηκώνει ό Δεσπότης το χέρι του, στράφτει στο φως της μέρας ό Σταυρός. Μεγαλόπρεπα, με δυνατό τίναγμα πετάει ό Δεσπότης στο αφρισμένο κύμα τον Σταυρό.
Σφυρίζουν τα καράβια, τρελλαίνονται οι καμπάνες καί τραγουδάνε, τραγουδάνε.
 Ό κόσμος μόλις πρόκανε κι είδε τα παλληκάρια πού χώθηκαν στη μανιασμένη θάλασσα κάτω άπ' τους αφρούς.

Προκάνει ή καπετάνισσα και βλέπει τον Στρατή πριν χαθεί κάτω από το κύμα. Σφίγγει το εικόνισμα -αυτό πού σαραντάμερο βλογήθηκε στην "Αγια Τράπεζα- στις χούφτες της, πού ίδρωσαν. Άνασεμιά δεν παίρνει ό κόσμος.
Να τα κεφάλια, σα να βγήκαν άπ' τη θάλασσα. Όχι, είναι να πάρουν μια ανάσα να κάνουνε πιο βαθιά βουτιά. Κι εκεί πού είχανε όλοι παγώσει από το κρύο, μα κι άπ' την αγωνία, ένα κεφάλι φάνηκε μέσα άπ' τους αφρούς.
 Ό Στρατής! Σταυροκοπήθηκε ή μάνα.
Το κεφάλι του παιδιού σκεπάσθηκε άπ' το κύμα. Το χέρι μόνο φαίνεται πού κρατάει τον Σταυρό. Παλεύει το καπετανόπουλο, ή θάλασσα θέλει να το αρπάξει, δύσκολο με το ένα χέρι να κολυμπήσει. Ώρες φανήκανε στην καπετάνισσα ότι περάσανε. Το φως λιγόστεψε άπ' τα μάτια της, στηρίζεται στον πιο μεγάλο γιο της. Σαν τα ξανάνοιξε τα βλέφαρα, τον είδε τον Στρατή της εκεί, πλάι στον Δέσποτα να του δίνει τον Σταυρό. Μετά να κάνει μια βαθιά μετάνοια και πρώτος να τον ασπάζεται. Ξανασφυρίζουν τα καράβια, οι καμπάνες δεν σταμάτησαν στιγμή. «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε», ψέλνει το νησί ολόκληρο. Κι ό Στρατής, το μικρό καπετανόπουλο, νοιώθει πώς μπλέχτηκε ή αρμύρα με το δάκρυ του καί βιάζεται για να μη το δει κανείς, να ξανακάνει μια μετάνοια.

Αναδημοσίευση από εδώ




LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
back to top