Ξύπνησε από ένα εκκωφαντικό θόρυβο η Νίνα, ένας ξαφνικός αέρας χτυπούσε το παραθυρόφυλλο της για να της θυμίσει ότι άλλο ένα καλοκαίρι είχε φύγει αφήνοντας στη ψυχή της τα σημάδια του.
Το βλέμμα της χάθηκε στην μαβιά αφρισμένη θάλασσα απ’ γκρίζα ταξιδιάρικα σύννεφα που ολοκλήρωναν το φθινοπωρινό μοτίβο.
Την μελαγχολούσε πάντα αυτή η εποχή μα τώρα είχε ένα λόγο παραπάνω να νιώθει αυτή την συννεφιά να της πλακώνει την καρδιά.
Κι’όμως όταν το καλοσκεφτόταν κάθε τέτοια εποχή τα ίδια συναισθήματα την πλημμύριζαν,την ίδια μοναξιά ένιωθε τα τελευταία χρόνια.
Απλώς τώρα είχε πει ΤΕΛΟΣ στον Τάκη είχε αποφασίσει ν’αλλάξει σελίδα στη ζωή της, δεν θα τον περίμενε πια άλλο καλοκαίρι, θα συνέχιζε να ζει και τον χειμώνα.
Αυτή η σχέση ζούσε μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες, εκείνος ερχόταν στο νησί για τις διακοπές του πρώτα 2μήνες μετά 1μιση και τα τελευταία χρόνια μόνο 1μήνα.
Θυμόταν την μέρα που είχαν γνωριστεί δεν είχαν ανταλλάξει λέξη. Λένε ότι τα μάτια έχουν πολύ περισσότερα να πούν απ’τα λόγια και εκείνη τη στιγμή το είχε επιβεβαιώσει η Νίνα.
Το πλουτώνιο εκείνο βλέμμα που της έριξε της είχε μείνει αξέχαστο την είχε σημαδέψει.
Εκείνη τη μέρα τo καυτό επίμονο βλέμμα του. της έλεγε πόσο πολύ την ποθούσε, εκείνη δεν άντεξε την πρόκλησή του, έπεσε σαν φρούριο απόρθητο.
Την είχε τυφλώσει ο έρωτας, μπροστά της φάνταζε σαν θεός δεν του’βρισκε κανένα ψεγάδι κανένα ελάττωμα στο χαρακτήρα και στην συμπεριφορά του.
Κάθε άνοιξη που έβλεπε τα χελιδόνια να’ρχονται η καρδούλα της φτερούγιζε έβλεπε ότι πλησιάζει η στιγμή που θα σφίξει στην αγκαλιά της το ταίρι της.
Λαχταρούσε το καλοκαίρι για να σβήσει τους ανοιξιάτικους οργασμούς της όπως η φύση δίνει καρπούς στα δέντρα.
Όταν ερχόταν δεν την χωρούσε το νησί απ’την χαρά της!
Ζούσαν έντονα την κάθε στιγμή τους.
Η σελήνη είχε καθρεφτιστεί στις πλάτες τους σ’ολες της τις φάσεις στις νυχτερινές τους περιπτύξεις στις παραλίες.
Τα δειλινά τους έβρισκαν να ερωτοτροπούν πάντα σαν τα περιστέρια και πόσες ανατολές δεν βρέθηκαν αγκαλιασμένοι στην αμμουδιά!
Έτρεχαν σαν κυνηγημένοι στην σκηνούλα τους να μη τους βρει ο πρωινός ήλιος.
Μαζί του είχε γνωρίσει όλες τις απόμερες ακρογιαλιές του νησιού.
Απόφευγαν τα περίεργα ντόπια βλέμματα και έβρισκαν καταφύγιο σε όμορφες απόμερες παραλίες .Με το σκάφος του είχαν οργώσει όλο το νησί κάθε παραλία τώρα και μια ανάμνηση κάθε δειλινό και μια μαχαιριά στην καρδιά της.
Είναι τρελό και όμως ακόμα είχε ζωντανή την αίσθηση του κορμιού της όταν σπαρτάρισε στο πιο τρυφερό του χάδι, στ’αφτιά της βούιζαν συχνά τα τρυφερά του λόγια που τις ψιθύριζε κάτω απ’τον έναστρο ουρανό.
Αυτές τις αναμνήσεις τις κρατούσε σ’ολόχρυσο κουτί μέσα της και πορευόταν τους υπόλοιπους μήνες που ήταν μόνη και περίμενε σαν την Πηνελόπη την εποχή που θα ήταν και εκείνη ευτυχισμένη.
Η ευτυχία είχε καταλάβει ήταν σαν την άμμο όσο περισσότερο ανοίγεις τα χέρια για να κρατήσεις τόσο πιο γρήγορα φεύγει και μένει ένας κόκκος να σου θυμίζει μια στιγμή μονάχα.
Και’κεινη τα τελευταία 7χρόνια μόνο ένα καλοκαιρινό μήνα ένιωθε έτσι.
Το τελευταίο διάστημα όμως έβλεπε το χρόνο να κυλάει σαν νερό από μπροστά της.
Ξαφνικά σαν να ξύπνησε από ένα λήθαργο και αυτή η καλοκαιρινή σχέση έγινε θηλιά που την έπνιγε.
Το βιολογικό της ρολόι άρχισε να χτυπά έντονα και να της θυμίζει ότι ο χρόνος είναι ανελέητος αφήνοντας τα σημάδια πάνω της.
Η πρώτη ρυτίδα έκφρασης την έφερε στην πραγματικότητα , είχε κάνει την εμφάνισή της στο πρόσωπό της και αυτό την άγχωνε.
Ζούσε το σήμερα μονάχα αδιαφορώντας για το αύριο, αυτό το σήμερα όμως ήταν στην ουσία ψεύτικο.
Ο Τάκης ήταν απλώς ένα καλοκαιρινός εραστής χωρίς μέλλον και κείνη δεν μπορούσε να επενδύσει πάνω του.
Δεν μετάνιωσε για τις στιγμές που έζησε μαζί του, μα για τα χρόνια που άφησε να κυλήσουν μπροστά της.
Όμως ήταν ακόμα ένα τριαντάφυλλο που είχε σκοπό να ευωδιάζει την ατμόσφαιρα οι χυμοί του κυλούσαν μέσα της και θα’πρεπε εν ευθέτω χρόνο να γίνουν γάλα και να θρέψει τα παιδιά της.
Σ’αυτό την είχε επηρεάσει η μητέρα της που λαχταρούσε να νταντέψει τα εγγόνια της,είχε γίνει πια εμμονή της.
Ο Τάκης όμως ποτέ δεν έκανε όνειρα για το μέλλον. Απολάμβανε τ’αρώματά της και τέλος την έκοβε και την απωθούσε σ’ένα ποτήρι με νερό να μένει όσο μπορούσε δροσερή για το επόμενο καλοκαίρι.
Τώρα που η λογική νίκησε το πάθος που είχε κυριεύσει όλες τις αισθήσεις της, βρήκε το κουράγιο και του είπε αυτές οι διακοπές θα’ταν οι τελευταίες που θα περνούσαν μαζί.
Ένα σκαρί αγκυροβολημένο στο νησί, ήταν η Νίνα, η πρυμιά καδένα που την κρατούσε γερά ήταν η ευαίσθητη υγεία της μητέρας της.
Την είχε φέρει στον κόσμο δεν άντεχε στη σκέψη να την αφήσει μόνη της με τα προβλήματά της.
Ήθελε να’ναι πάντα στο πλάι της ως την στιγμή που θα την σκέπαζε το χώμα και προσπαθούσε πάντα να διώχνει αυτή την μαύρη στιγμή απ’το μυαλό της.
Ενώ η πρώρα καδένα ήταν η θάλασσα που ήταν η ίδια, η ζωή της.
Την έβλεπε κάθε πρωί που άνοιγε τα μάτια της και έπαιρνε δύναμη και κουράγιο για την υπόλοιπη μέρα.
Πότε ήρεμη και βαθυγάλανη ,κι άλλοτε ανταριασμένη με αγριεμένα μολυβιά κύματα να βγάζουν άσπρα φίδια και να γλύφουν τους βράχους.
Την λάτρευε δεν την φοβόταν την είχε μάθει ο πατέρας της ,παλιός εργάτης της να την σέβεται πάντα. Εκείνος της είχε μεταδώσει την αγάπη του και το σεβασμό καθώς και πολλά μυστικά της όταν την έπαιρνε μαζί του, παιδί ακόμα στα ψαρέματα του.
Ακόμα κι όταν την έβλεπε μ’αφρισμένα κύματα που κτυπούσαν με μανία στους βράχους δεν ανησυχούσε γιατί ήταν σαν να’βλεπε τη φουρτουνιασμένη της καρδιά όταν ήταν απογοητευμένη και απελπισμένη με τις καταστάσεις και επιλογές της ζωής της.
Όπως ήταν σήμερα μολυβιά φθινοπωρινή όμοια με την ψυχική της μελαγχολία.
Ήξερε ότι σύντομα θα ερχόταν και για τις δύο η ησυχία που αποζητούσε με τον καιρό δεν θ’αφηνε τις καλοκαιρινές αναμνήσεις να τις τριβελίζουν το μυαλό και να την κρατάν δέσμιά τους, θα ξεχνούσε θα συνέχιζε να ζει όλο το χρόνο.
