Καλαμάρια ....στο μαγευτικό ηλιοβασίλεμα!!

Ο καιρός αυτές τις μέρες, μας έδωσε  άλλη μια ευκαιρία για ψάρεμα καλαμαριών και φυσικά δεν την αφήσαμε ανεκμετάλλευτη εν'οψει χειμώνα και κυρίως λόγω οικονομικής κρίσης!

Ευτυχώς από βενζίνες και λάδια είναι εντάξει το βαρκί οπότε φεύγουμε χωρίς καθυστέρηση για τα γνωστά μας σημεία.
Ο καιρός έχει ήδη ψυχράνει και ο ήλιος αν και νωρίς είναι ευχάριστος χωρίς να γίνεται ενοχλητικός.

Στην παραλία 1-2 τολμηροί παίρνουν ακόμα τα χάδια του και τα δροσερά αγκαλιάσματα της θάλασσας.

Παρατηρώ τα νερά της που έχουν κατέβει, παρ'ολες τις βροχές που είχαμε τις προηγούμενες μέρες δεν βοήθησαν να ανέβει η στάθμη της.
Το σημάδι στα βράχια είναι αρκετά εμφανές.
Σταματάμε και ρίχνουμε,ξαφνικά νοιώθω το γνωστό τράβηγμα του καλαμαριού.
-Πιάσε τη μηχανή του λέω και ανεβάζω προσεχτικά μη μου φύγει.
Όμως προς το τέλος της τρίχας νοιώθω μόνο το μολύβι και γυρίζω απογοητευμένη!
-Μου'φυγε!.
Το ίδιο σκηνικό γίνεται 3φορές συνεχόμενες.
-Θέλεις και φωτογραφία γιαυτό σου φεύγουν με αποπαίρνει.

Μετά από αρκετή ώρα ξανά το γνωστό τσίμπημα και το βάρος αρκετό.
Δεν μιλώ ανεβάζω στα μουλοχτά σιγά σιγά ώσπου το φέρνω επάνω και του λέω.
-Πιασ'τα @..σου!
Γουρλώνει τα μάτια!
-Πρόσεχε μη σου φύγει είναι μεγάλο!
-Τώρα που το'φερα δεν φεύγει,φέρε να το πάρω εγώ φωτό!

Ο ήλος αρχίζει να δύει και ένα ροδακινί έχει χρωματίσει όλη την ατμόσφαιρα.

Συνεχίζουμε το ψάρεμα όταν ξαφνικά βλέπουμε ψάρια να χορεύουν στην θάλασσα δίπλα μας!
Να βγαίνουν έξω απ'την επιφάνεια και να γυρίζουν γύρω γύρω σ'ενα τρελό ρυθμό.
Αναρωτιόμαστε τι να'ναι αλλά μάταια προσπαθούμε να διακρίνουμε.

Ο χορός κρατά λίγα λεπτά, στο μεταξύ ο ήλιος εκείνη τη στιγμή  βασιλεύει.Έχει βάλει το άλικο του πανωφόρι και με καλεί σε κόσμους μαγευτικούς.
Φεύγω και'γω μαζί του ακολουθώντας τον πύρινο δρόμο του.

Κλείνω τα μάτια και αφήνω όλες τις αισθήσεις μου μεθυσμένες απ'το αρωματικό κρασί που μου προσφέρει απλόχερα και διαπερνά κάθε μου κύτταρο.

Πως να κρατήσω αυτή το άλικο φως για πάντα στο είναι μου να μου δίνει τη σπίθα και δύναμη να ζωντανεύει τα δικά μου σκοτάδια?

Μου κλείνει το μάτι δίνοντάς μου υπόσχεση ότι κάθε μέρα θα'ναι εκεί φτάνει να θέλω να τον δω.

Στο χέρι μου είναι να μη βλέπω τα σκοτάδια αλλά το δειλινό με τα υπέροχα χρώματα που μου χαρίζει.
Η θάλασσα τα σύννεφα ντύνονται μ'ένα γλυκό ευχάριστο φως.

Ο Γιώργος τράβηξε υπέροχες φωτό που απεικονίζουν όλη τη μαγεία που δεν μπορώ με ποιητικά λόγια να περιγράψω.
Εγώ δεν έπιασα άλλο καλαμάρι,άλλα 2μικρά που έπιασε εκείνος ήταν ο απολογισμός της ημέρας.

Όμως για μένα ήταν αρκετά και οι εικόνες που κράτησα ανεκτίμητες.
Ελπίζω σύντομα να βρεθώ να πάρω την δόση μου για να'χω αποθέματα ψυχής !


Η ανάρτηση χαρισμένη στον tzonako για να εμπλουτίζει τους πίνακές του με θάλασσα χωρίς καλαμάρια!