17Νοέμβρη.. μέρα μνήμης και πάλι η Σύρος "πρωτοπορεί".!

Σ το Διομήδη Κομνηνό (Δημήτρης Ραβάνης,Ρεντής)

"Μεταξύ των φονευθέντων είναι ο Διομήδης Κομνηνός,ετών 17,με βεβαρυμένον παρελθόν "
Εφημερίδες -από επίσημη ανακοίνωση.
Βεβαίως είχε βεβαρυμένο παρελθόν ο Διομήδης.Πέντε χρονών στους όμους του πατέρα του φώναζε για λευτεριά στην Κύπρο,δέκα χρονών,ξυπόλυτος με μια φέτα ψωμί στην τζέπη,βάδιζε στην πορεία της ειρήνης,στα δώδεκα ζητούσε δημοκρατία.Στα δεκαεπτά μ'ενα πλακάτ στο χέρι ψωμί-παιδεία-ελευθερία.

17Νοέμβρη,ημέρα μνήμης και όχι μνημοσύνου,και η Σύρος για μια ακόμη φορά "πρωτοπορεί".
Πηγαίνοντας κόντρα στην "εξαιρετικά επείγουσα" εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας με την οποία ενημερώνει ότι:
 "Οι σχολικές εορταστικές εκδηλώσεις θα πραγματοποιηθούν την Πέμπτη 17 Νοεμβρίου.
Την ημέρα αυτή δεν θα γίνουν μαθήματα σε όλα τα σχολεία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης"
Το γενικό Λύκειο έκρινε σωστό και αποφάσισε,πριν την πραγματοποίηση της γιορτής ,να "χρησιμοποιήσει" αυτή τη μέρα για να αναπληρώσει ορισμένες (4) από τις χαμένες -λόγω καταλήψεων-διδακτικές ώρες.
Η "πρωτοβουλία" αυτή αρχικά μου προκάλεσε θυμό,στην πορεία όμως ο θυμός μετουσιώθηκε σε λύπη.


Λυπάμαι που αυτή τη μέρα,σύμβολο για μια ολόκληρη γενιά,που πρέπει να σηματοδοτεί και να νοηματοδοτεί τους αγώνες του σήμερα και να φλογίζει την καρδιά και το μυαλό της νεολαίας μας,υποτάχθηκε ψυχρά σε γραφειοκρατικού τύπου διεκπεραίωση σχολικών αναγκών.


Λυπάμαι γιατί κατά την ταπεινή μου γνώμη,  ουσία του σχολείου,της εκπαίδευσης,της παιδείας δεν είναι "να βγει η ύλη" .


Στόχος του σχολείου και των δασκάλων, των κατ'εξοχήν μορφωμένων ανθρώπων, είναι ν'αποτελούν πάντα τη φωτεινή μειοψηφία,να πρωτοπορούν, να δίνουν παράδειγμα.
Δεν είναι να διδάσκουν ιστορία,είναι να κρατούν ζωντανές τις μνήμες.να τις μοιράζονται με τα παιδιά,να τους δίνουν το υλικό για να μπορέσουν να χτίσουν τη δική τους "ιστορία" το δικό τους "Πολυτεχνείο", αν και όποτε χρειαστεί.


Το σχολείο δεν είναι φροντιστήριο να ετοιμάζει απλούς μαθητές για πανελλαδικές. να αναλώνεται στην εργαλειακή ένταξη των  μαθητών στην κοινωνία.
Δεν είναι "αποστειρωμένο" εργαστήριο είναι ζωντανό κύτταρο της κοινωνίας και,ως τέτοιο πρέπει να αφουγκράζεται τους κραδασμούς της, και -θα'πρεπε- να μάχεται με νύχια και με δόντια να παραμείνει έτσι,μια ελεύθερη και ανεξάρτητη νησίδα-μέσα στην πολυ-μιντιακή πλημμυρίδα- που να μπορεί να εμπνεύσει να γεννήσει οράματα,να δημιουργήσει πολίτες,με ελεύθερο πνεύμα,ελεύθερη σκέψη,που θα ξέρουν γιατί και πως ν'αγωνίζονται,και που θα ξέρουν να αντιστέκονται.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν είναι μουσείο να πηγαίνουμε απλώς μια εκπαιδευτική επίσκεψη.
Τα όνειρα και οι αγώνες της γενιάς του μπορεί να εξαργυρώθηκαν από λογής-λογής πολιτικούς  και λοιπούς αντιστασιακούς,που σήμερα πολλοί απ'αυτούς κατέχουν θέσεις εξουσίας,παραμένουν όμως ζωντανά και θρύβουν υλικού για μαθήματα δημοκρατίας,αξιοπρέπειας,πολιτισμού,αγώνα για λαϊκή κυριαρχία και εθνική ανεξαρτησία,αιτήματα επίκαιρα όσο ποτέ άλλοτε μεταπολιτευτικά.
Τελειώνοντας ,θέλω να ελπίζω πως το σχολείο δεν διακατέχεται από την παρακάτω ρήση του Γερμανού φιλόσοφου κοινωνιολόγου Herbert Marcouse(1898-1979):
"Η θύμηση  του παρελθόντος μπορεί να είναι απαρχή επικίνδυνων διαισθητικών γνώσεων και η παγιωμένη κοινωνία δείχνει να φοβάται τα ανατρεπτικά περιεχόμενα της μνήμης."

Ερμούπολη 17 Νοεμβρίου 2011

Μαρία Μακρή