Ο φόβος φυλάει τα έρμα...!

Οφόβος είναι ο χειρότερος εχθρός του ανθρώπου. Ωστόσο ο φόβος είναι φυσιολογικός και μας προφυλάσσει να μην πάθουμε κακό,
Οταν γίνεται όμως εμμονή  καταντά αφύσικος και  επικίνδυνος γίνεται φοβία και δυσκολεύει την ζωή μας.
Απ'την μια η ανεργία ή ανέχεια η βία που χαρακτηρίζει την εποχή μας μας δημιουργούν ανησυχίες και φοβίες.
Τα ΜΜΕ συμβάλουν αρκετά για να μας τον συντηρούν ζωντανό με το παραπάνω. Οι ειδήσεις καθημερινώς κατακλύζουν  από κλοπές,ληστείες,εγκλήματα για μηδαμινά ποσά.

Μπορεί να τρομάζω με το παραμικρό όταν βρίσκομαι αφηρημένη στον κόσμο μου ,να βλέπω θρίλερ με κλειστά τα μάτια αλλά θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου τολμηρή χωρίς φοβίες και καχυποψίες.
Μπορώ να περπατήσω και νύχτα μόνη σε μια ερημικούς και σκοτεινούς δρόμους φτάνει να βλέπω χωρίς να τρέμω απ'τον φόβο μου.
Και να κάθομαι ώρες ολόκληρες σε ερημιές.
Φτάνει να μην μου "καρφωθεί" στο μυαλό καμιά άσχημη ιδέα.
Δεν θα ξεχάσω  μια μέρα που βγήκα νύχτα να βγάλω τα σκουπίδια απ'το σπίτι.
Άκουσα βήματα πίσω μου να μ'ακολουθούν απ'την ώρα που βγήκα απ'το σπίτι μου δεν γύρισα πίσω μα αδιαφόρησα και προχωρούσα.
Τα 50 μέτρα που είχα να διανύσω μου φάνηκαν χιλιόμετρα ατέλειωτα.Τα βήματα εξακολουθούσαν να μ'ακολουθούν και'γω ώσπου να φτάσω στον κάδο είχα δει όλη μου την δολοφονία σε ταινία. Όταν σκέφτηκα ότι είναι αδύνατον να μου επιτεθούν για τα " σκουπίδια "ηρέμησα κάπως...
Όταν τελικά έφτασα στον κάδο ήταν πίσω μου ο γείτονας που ο μ@λ@κ@ς δεν είπε ούτε ένα
"γεια "να δείξει την παρουσία του και μ'αφησε να φαντάζομαι δράκους!

Ισως είναι και ο τόπος ,η ήρεμη ζωή ,πιστεύω που ζούμε και δεν έχει καλλιεργηθεί ο φόβος μέσα μου.
Τελευταία  στο νησί όμως έπεσε σαν βόμβα η είδηση ότι ανοίγουν σπίτια αλλοδαποί.
Και μάλιστα γνωστού μας ζευγαριού ενώ κοιμόντουσαν τους άρπαξαν 200ευρώ.
Εγώ συνηθίζω να αφήνω τα κλειδιά επάνω στις πόρτες,κάθε μέρα μέσα έξω με τις γάτες την πατάω και κλειδώνομαι έξω τακτικά.
Τ'αφήνω και'γω επάνω και αποφεύγω να κάνω τον "κασκαντέρ" κάθε τρεις και λίγο ανεβαίνοντας παράθυρα.
Έτυχε φορά που ξυπνήσαμε το πρωί και βρήκαμε ξεχασμένη ανοιχτή την πόρτα τελείως και οι γάτες κάναν πάρτι μέσα ,εννοείται καλοκαίρι!
Το κορυφαίο φεύγοντας για ψώνια το πρωί βγαίνω χωρίς να κλείσω την πόρτα να ελέγξω αν είναι το κλειδί στο "μυστικό" μέρος που τ'αφείνουμε και έρχομαι μετά 2ώρες και η πόρτα έχει μείνει ανοιχτή όπως την άφησα.
Δεν το συζητώ αναμφίβολα δεν κάνω για την Πρωτεύουσα σε 2μέρες θα'μουν στο δρόμο και γυμνή.
Μετά απ'το τελευταίο συμβάν στο νησί άρχισε "ο φόβος να φυλάει τα έρημα"που λένε και το πρώτο πράγμα ήταν τουλάχιστον να μπουν τα κλειδιά μέσα.!

Έτσι ένα πρωινό πρόσφατα σηκώθηκε ο Γιώργος αξημέρωτα να πάει στην δουλειά του και'γω στριφογύριζα στο κρεββάτι,όταν μετά 20λεπτά άκουσα κάτι περίεργους συνεχείς ήχους.
Τέντωσα τ'αυτιά και τις αισθήσεις στο έπακρο και άρχισε το μυαλό να κάνει σενάρια τρελά.
-Οπα!Κάποιος προσπαθεί να μπεί!

Τα κτυπήματα συνεχίζονταν και'γω άρχισα ν'ανεβάζω παλμούς και να σκέφτομαι:
-τη μ@λ@κι@ κάνω και κοιμάμαι γυμνή πως θα προλάβω να βάλω βρακί όταν μπει αυτός μέσα.?
Ο ήχος επέμενε και'έγω να'χω μουδιάσει στο κρεββάτι,το σώμα έχει παραλύσει τα άκρα αρχίζουν και μουδιάζουν. Υπολογίζω πόση ώρα θα χρειαστώ να βάλω το μπουρνούζι και να πιάσω τουλάχιστον το κοντάρι της ηλεκτρικής σκούπας.
Τα χτυπήματα δεν σταματούν τα μάτια έχουν γουρλώσει το αίμα χτυπάει στους καρπούς τρελά,ακούω τους χτύπους της καρδιάς μου αρχίζω να ιδρώνω...
Δεν ακούγεται κάτι μα δεν κουνώ ούτε τα βλέφαρά μου απ'τον φόβο μου έχω παγώσει στην κυριολεξία.
Περιμένω να διακρίνω κανένα ύποπτο θόρυβο περνούν κάποια λεπτά μα τίποτα δεν ακούγεται.
Παίρνω ανάσα ανακουφισμένη!
Το γ@μ@μένο το ψυγείο ήταν ώρες -ώρες συμπεριφέρεται αλλόκοτα,σφυρίζει,τρέμει γκόζεται και είναι και άδειο γύρευε να'ταν γεμάτο πως θα'κανε!

Τελικά τον μεγαλύτερο φόβο τον δημιουργούμε μόνοι μας.
Επόμενο ήταν να μην κλείσω μάτι μετά και να ξημερωθώ διαβάζοντας.
Και σκέφτομαι πως ζούν οι άνθρωποι στην Αθήνα όταν καθημερινά απειλείται η ζωή τους.Όταν δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν όχι στους δρόμους ούτε στο σπίτι τους ελεύθεροι!
Ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω.
Μια χαρά είμαι στο νησί γιατί
όσο λιγότερο φόβο έχει κανείς, τόσο περισσότερο υγεία και ψυχική αρμονία έχει στη ζωή του.