Με έναν παλιόκαιρο..!

Ο πατέρας όπως έχω ξαναπεί είχε ένα μεγάλο καΐκι 12μέτρα με προσαρμοσμένο κομπρεσέρ που ήταν το βασικό εργαλείο της δουλειάς του.Δύτης τότε μ'αυτό είχε δουλέψει για την κατασκευή  σε λιμάνια της Νάξου της Τήνου της Σαντορίνης κ.α πάντα ήταν απών απ'το σπίτι 2-4μήνες ήταν μαζί μας το χρόνο και 9 καμιά φορά και 12 εκτός.

Μ'αυτό το σκαρί όταν δεν είχε μεροκάματο-και αυτό γινόταν αρκετές φορές το χρόνο,-το χρησιμοποιούσε να βγάλει από το ψάρεμα κανένα φράγκο.

Και τα ψαρέματα του ήταν πλούσια ένας ροφός 15-20κιλά ήταν αρκετός με 3-4πρώτα ψάρια όπως σαργοί,παντολιοί,σαραβάδες.

Εκείνο τον καιρό Γκούκλη και Ποσειδών δεν είχε να για δει κανείς τα προγνωστικά του καιρού και να προγραμματίσει το ψάρεμα του.

Απ'τη φύση έπαιρναν τα σημάδια τους που τους έδιναν πληροφορίες για τον καιρό που θα 'ρχόταν.

Θυμάμαι όταν η γάτα κουλουριαζόταν θα'χε κρύο τις επόμενες μέρες,όταν τεντωνόταν  νωχελικά καλοσύνη θα'χε σίγουρα. Ένα θολό φεγγάρι έφερνε αέρα την επόμενη μέρα η μεγάλη υγρασία που βρέχει όλες τις επιφάνειες όλη νύχτα σημάδι ότι θα΄χει ένα λαμπρό ήλιο χωρίς αέρα και άλλα που εγώ δεν ήξερα και οι ναυτικοί γνώριζαν πολύ καλά.

Πολλές φορές μας έπαιρνε για βοηθούς του να του δίνουμε τα λάστιχα να ρίχνουμε το σίδερο(άγκυρα) και ό,τι άλλο χρειαζόταν.

Παραγγέλματα όπως:

-Φούντα την άγκυρα!
-Μαϊνα τα λάστιχα  ..ήταν πολύ γνώριμα για μας απ΄τα παιδικά μας χρόνια.
-Βίρα την άγκυρα και 4χέρια μπλέκονταν να μαζέψουμε το σίδερο. 

Εκείνη την μέρα θυμάμαι είχαμε πάει μαζί του τα 2αγόρια πιο μικρά και'γω με τη Φούλη γύρω στα 15-16!

Ξεκινήσαμε με σχετικά καλό καιρό στο διάστημα του ψαρέματος γλάροι άρχισαν να πετούν χαμηλά και να φωνάζουν σημάδι ότι ο καιρός θα χαλάσει.Τα προβατάκια (άσπρα κύματα)άρχισαν να πληθαίνουν στην θάλασσα και ο μπαμπάς από κάτω κατάλαβε ότι πρέπει να φύγουμε γιατί σύντομα θα'βαζε καιρό.

Ο ουρανός άρχισε να μαυρίζει και ν'απειλεί.

Μαζέψαμε τα λάστιχα το σίδερο και ξεκινήσαμε όντως ένα βοριάς άρχισε ν'αντισκέκεται στο καΐκι.

Τα πρόβατα όλο και πλήθαιναν και θέριευαν τώρα ανέβαιναν μέχρι τα ρέλια και τα έγλυφαν,το καίκι λικνιζόταν πάνω τους!

Ο πατέρας κατάλαβε ότι θα αγρίευε και άλλο ο βοριάς και μας είπε να κάτσουμε στην καμπίνα.

Σε λίγο άρχισαν να πέφτουν από τριγύρω τ'αντικείμενα και να μη μπορούμε να σταθούμε πάνω στα κρεβατάκια.Μόνο χάμο στη μέση μπορούσες να σταθείς καθιστός.

Τ'αγόρια άρχισαν να ζαλίζονται και να φωνάζουν!

Άρχισαν και τα δυό να κάνουν "εξαγωγή τυριών" και ότι άλλο είχαν φάει σε υγρή μορφή απ'το στόμα.

Προσπάθησε ο ένας να βγάλει το κεφάλι έξω απ'το ταμπούκιο στην κουβέρτα και ένα κύμα τον έλουσε και έπλυνε συνάμα αυτόν και τον εμετό.

Η μυρωδιά του πετρελαίου και του λαδιού της μηχανής ήταν ανυπόφορη ανακατεμένη με την ξινίλα του ξερατού.

Εμένα μ'αρεσε η κατάσταση  και το διασκέδαζα το'βλεπα σαν περιπέτεια έπειτα δεν φοβόμουν είχα εμπιστοσύνη στον πατέρα είχε έρθει με το ίδιο σκαρί από Ηγουμενίτσα σε 7μέρες απ'τον Ισθμό μονάχος του καθώς του'φυγε ο βοηθός του.

Δεν μπορούσαμε να κάτσουμε από κάτω ανέβηκαμε τη σκάλα να βγούμε στην κουβέρτα τώρα τα κύματα υψώνονταν απειλητικά να αγκαλιάσουν το σκαρί μας.

Εκείνο έρμαιο στην δύνη τους έπλεε σαν καρυδότσουφλο.Ήταν αδύνατον να σταθούμε στην κουβέρτα μια αόρατη δύναμη μας τραβούσε προς την θάλασσα.Γαντζωμένες απ'το ταμπούκιο προσπαθούσαμε να φτάσουμε στην πρύμνη που φώναζε ο πατέρας να πάμε.
Τα κύματα έπεφταν ορμητικά επάνω μας και μας παράσερναν μαζί τους.

Εμείς διασκεδάζαμε την κατάσταση μας φαινόταν αστεία μέσα σ'αυτήν την ταλαιπωρία.γελούσε η μια με τα παθήματα της άλλης.
Με μεγάλη προσπάθεια καταφέραμε να φτάσουμε δίπλα του στο τιμόνι.
Ο βοριάς σφύριζε μανιωδώς και τα σχοινιά χτηπούσαν στα ξάρτια.το κατάρτι έτριζε έβγαζε ήχους τρομαχτικούς.
Ο ουρανός είχε καπλαντιστεί με σύννεφα η θάλασσα είχε πάρει το μπλαβί μαυριδερό τρομακτικό της χρώμα.
Ξαφνικά η μηχανή σταμάτησε ο πατέρας άρχισε να κατεβάζει τα πρώτα καντήλια.
Κινητό δεν υπήρχε τότε για βοήθεια έπρεπε ν'ανοίξει το πανί.
Πάνω στο κατάρτι υπήρχε δεμένο ένα καραβόπανο που πάντα το'βλεπα τυλιγμένο δεν είχα σκεφτεί ότι μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ποτέ.
Πολλές φορές μας έδινε να κρατάμε το τιμόνι βάζοντας ένα σημάδι σταθερό να κρατάμε τη ρώτα.
Εκείνη την μέρα έπρεπε να βάλεις μεγάλη δύναμη να κρατήσεις την λαγουδιέρα στο σημάδι η αντίσταση ήταν απίστευτα μεγάλη για τα αδύνατα χεράκια έτσι και οι δύο κρατούσαμε το τιμόνι όρτσα στον άνεμο.

Σε ελάχιστα λεπτά λύθηκαν σχοινιά κατέβηκε το καραβόπανο απ'το κατάρτι δέθηκαν τα σχοινιά και το σκαρί ήταν τώρα έρμαιο του βοριά που το κατεύθυνε ο πατέρας με τη λαγουδέρα μόνο.
Ήμασταν έξω στο Φανάρι όταν ανεβάσαμε το πανί σε λίγη ώρα λογικά θα'πρεπε να μπαίναμε μέσα.
Μα ο Βοριάς δεν έλεγε να σταματήσει ξαφνικά ένα δυνατό"Κρακ" και το πανί δεν άντεξε την αντίσταση.
Τώρα ο πατέρας άρχισε να κατεβάζει και άλλα καντήλια αγίων.Έβριζε αι άφριζε και αυτός σαν τη θάλασσα.
Εμείς στεκόμασταν κουλουριασμένες στην πρύμνη και λέγαμε όλα τα "Πατερ' ημών μας'

Εκεί καταλάβαμε ότι όση εμπιστοσύνη και να'χουμε στον πατέρα μας τα στοιχεία της φύσης είναι πιο δυνατά απ'ολους.
Αυτή η διαδρομή ώσπου να μπούμε στο "ρεμέτζο" μας ήταν ατελείωτη.Θυμάμαι όταν πάτησα πια στο ντόκο νόμιζα ότι ήταν κινητός και κουνιόταν πέρα δώθε.
Θαλασσόλυκους μας αποκάλεσε ο πατέρας τ΄άγόρια βγήκαν κίτρινα σαν τα λεμόνια.

Το παραπάνω βιντεάκι τ'ανακάλυψα τυχαία.Είναι όλο γυρισμένο στο νησί στο σημείο που απολαμβάνω το καλοκαιρινό ολόγιομο φεγγάρι με απίστευτη θέα, χαρείτε το είναι μοναδικό!