Στο φαράγγι του Αγ.Αντωνίου!!

Μια από τις μέρες που ήμουν Κρήτη αποφασίσαμε να μην πάμε θάλασσα αλλά πικ-νικ σ'ενα μαγευτικό τόπο που είχαμε γνωρίσει πριν χρόνια στα πρώτα φοιτητικά χρόνια "του μικρού" μου  στο Ρέθυμνο. Είχαν περάσει πάνω από  9χρόνια και μας είχε μείνει αξέχαστο.

Εφοδιαστήκαμε τ'απαραίτητα και ξεκινήσαμε πρωί για το μεγάλο μας ταξίδι αρκετά τα χλμ.από Ηράκλειο για επαρχία Αμαρίου στο Ρέθυμνο.

Το φαράγγι βρίσκεται στο χωριό Πατσός κρυμμένο για τα καλά γιατί το υπόλοιπο τοπίο δεν μαρτυρά την ομορφιά που ξαφνικά ανακαλύπτεις.

Ένα μαγευτικό χώρο διαμορφωμένο ανάμεσα από φυλλώδη πλατάνια με ξύλινα τραπέζια και παγκάκια από κορμούς δέντρων με αυτοσχέδιες ψησταριές έτοιμο να υποδεχτεί τους εκδρομείς.

Ενώ δίπλα, μέσα από τα βράχια πηγάζει νερό, ένας μαρμάρινος γλυπτός κρουνός με τις μορφές του λιονταριού στις άκρες του σε φέρνει σε μεσαιωνικούς καιρούς.

 Από πάνω ακριβώς μέσα στα βράχια ένα εκκλησάκι διακρίνεται με τον επιβλητικό του σταυρό ο Αγ. Αντώνιος. Χτισμένος μέσα στην βροχοσκεπη.

.

 Η επιγραφή πριν την εκκλησία του Αγ.Αντωνίου μας δίνει στοιχεία για τα ιστορικά ευρήματα στο χώρο αυτό.

Αναθηματικά αντικείμενα ανακαλύφθηκαν στην περιοχή του βωμού, μικρές αιχμές δοράτων, ιερά κέρατα από άργιλο, ενώ σε μια επιγραφή του 1ου αι. π.Χ. γίνεται αναφορά στη λατρεία του Ερμή Κραναίου (δωρικός τύπος του "Κρηναίου" κρήνη, πηγή). Η ξεχωριστή προτίμηση για τον Ερμή που λατρευόταν σε όλο το νησί ως προστάτης των βοσκών και των δασών, επιβεβαιώνεται από την εύρεση ενός μπρούτζινου αγαλματιδίου, του 1ου-3ου αι. μ.Χ. που τον αναπαριστά με πτερωτά σανδάλια, μυτερό κράνος, φαρέτρα, και ένα τρόπαιο κυνηγιού στο δεξί του χέρι. Κατά τη ρωμαϊκή εποχή ήταν φυσικό στη λατρεία του Ερμή να προστεθεί εκείνη του Πάνα, θεού των δασών, ένα άγαλμα του οποίου ανακαλύφθηκε στα περίχωρα.

Εντύπωση μου κάνει η εικόνα που βλέπω έξω απ'το εκκλησάκι με το προσκυνητήριο.Ενώ πριν χρόνια θυμάμαι εντελώς ατημέλητο αυτό το χώρο με δεκάδες κέρινα ομοιώματα.Διαβάζοντας ανακαλύπτω ότι στη βραχώδη προεξοχή, υπήρχε ο βωμός του παγανιστικού ιερού. Σε αυτό το φυσικό βωμό χιλιάδες χρόνια πριν, λάμβαναν χώρα τελετές συνδεδεμένες με τη μινωική λατρεία της φύσης που είχαν ως επίκεντρο το μυστήριο της αλλαγής των εποχών και την ανανέωση του κύκλου της βλάστησης.

Η ιερότητα του χώρου παρέμεινε ανέγγιχτη από την μινωϊκή εποχή μέχρι τους πρώτους αιώνες της ρωμαϊκής κατάκτησης του νησιού με τη διάδοση του χριστιανισμού, μέσα από μια διαδικασία όσμωσης πολύ διαδεδομένης στην Κρήτη, ο παγανισμός μετενσαρκώθηκε στη σεβαστή φιγούρα του Αγίου Αντωνίου του Ερημίτη.

Μαγεμένη απ'την ιερότητα του χώρου μένω ν'αφουγκραστώ  το δάσος το νερό  τον ιερό ήχο των πουλιών που περιτριγυρίζουν αυτή τη μαγεία.

Ξεκινάμε ένα περίπατο βόρεια του δάσους εκτασιασμένοι ανάμεσα στα αναρίθμητα πλατάνια κάτω το νερό να κυλάει σιγοψιθυρίζοντας  το δικό του τραγούδι.
Ενώ τα αναρίθμητα ζωύφια χορεύουν τρελά ερωτευμένα στη μαγεία της φύσης !

Και τα πουλιά πετάνε ευτυχισμένα στις φωλιές που έχουν φτιάξει ανάμεσα στις πτυχές που σχηματίζουν τα πανύψηλα βράχια που πλαισιώνουν το φαράγγι.

Καθώς το μονοπάτι κατηφορίζει, συναντάμε μεγάλα πεζούλια φτιαγμένα από κορμούς δένδρων τα οποία διευκολύνουν την κάθοδο.

Μοναδική εμπειρία για μένα να περπατώ σε τέτοιες ομορφιές και να μη τις χορταίνω.

Αργά τ'απόγευμα αφήσαμε το φαράγγι του Αγ.Αντωνίου εστιάζοντας στην πινακίδα εισόδου και στο φίλο μας, φύλακα του φαραγγιού.