ΛΕΞΕΙΣ,ΟΡΙΑ,ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Έριξε μια ματιά στις λέξεις του διαγωνισμού και σκέφτηκε, δεν της ήταν καθόλου δύσκολο να δημιουργήσει, με γνώμονα αυτές τις λέξεις. Τώρα που το σκεφτόταν καλύτερα, άλλωστε όλη της η ζωή πάνω σε γνώμονες πατούσε και σχέδια.

Νόμοι και διατάξεις καθόριζαν τη ζωή της ακόμα και άγραφοι κανόνες ηθικής που ακολουθούσε πάντα για να μη δίνει σχόλια στον κοινωνικό της περίγυρό. Ίσως η γνώμη των άλλων ήταν τελικά που καθόριζε τη ζωή της. Στα πλαίσια πάντα ενός εκπαιδευτικού προγράμματος και στους κανονισμούς που όριζαν πατούσε χωρίς παραδρομές. Δεν θυμόταν σκασιαρχεία κοπάνες, μα και καμία νεανική τρέλα στα μαθητικά της χρόνια. Στην εργασία πάλι πάντα κάποιες οδηγίες ακολουθούσε, ένα πρότυπο αντέγραφε, ακόμα και στα χόμπι της αυτή τη συνήθεια είχε ν’ακολουθεί ομάδες και κανόνες. Δημιουργούσε πάντα με γνώμονα μια συνταγή ακόμα και στο γυμναστήριο προτιμούσε ν’ακολουθεί μια ομάδα σ’ένα πρόγραμμα παρά να γυμνάζεται μόνη της, τελικά μάλλον η ελευθερία τη φόβιζε!! Δεν θυμόταν να’κανε κάτι ελεύθερα χωρίς περιορισμούς να’κανει το δικό της βρε αδελφέ!

Έκανε μια βαθιά ενδοσκόπηση σ’αυτό το σημείο και είδε ότι και την παιδικότητά της μάντρες και τοίχοι την είχαν «εσωκλείσει» την έπνιξαν με αυστηρούς όρους και κανόνες για το καλό της. Αυτές οι μάντρες στην εφηβική της ηλικία πήραν την μορφή του αρραβώνα για να της υποβάλουν τα «πρέπει και τα μη της.»Ένα γάμος πολύ νωρίς έβαλε τα δεσμά του στην προσωπική της ελευθερία και αυτά τα πρέπει και τα μη έγιναν συρματόπλεγμα που φυλάκισαν «τα θέλω» της. Πολλές φορές τα «θέλω» συγκρούστηκαν πάνω στα «πρέπει» που την εγκλώβιζαν με αποτέλεσμα να ματώνει και να πονά μετά από κάθε αναμέτρηση μαζί τους .Έμαθε να γλύφει τις πληγές της και να σηκώνεται πάντα, αυτό κάθε φορά την έκανε πιο δυνατή.

Τα όνειρά της άσπρα καράβια και ταξιδιάρικα θαλασσοπούλια χάνονταν στην απέραντο γαλάζιο. Τόσο ελεύθερα, που ξεμάκρυναν τελείως από’κεινη μ’αποτέλεσμα να ξεχάσει ότι είχε κάποτε όνειρα,στόχους προορισμούς. Γιαυτό λοιπόν φοβόταν την ελευθερία γιατί ήταν ανεξέλικτη και αυτό τη φόβιζε!

Θυμάται την πρώτη φορά που ταξίδεψε μόνη της πόσο φοβισμένη αισθανόταν σαν μουδιασμένη καρδερίνα έξω απ’το κλουβί της. Ωστόσο αυτή η πρωτόγνωρη αίσθηση της λιγοστής ελευθερίας της άρεσε και αν τη συνόδευαν δεκάδες πρέπει,που δεν μπορούσε ν’αποβάλει από πάνω της.

Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία,  την τόλμη δεν μπόρεσε να βρει ποτέ για να διεκδικήσει τη δική της προσωπική ελευθερία.