Η αγωνίστρια ..μάννα..!!

Κοίταξε την εικόνα της στον καθρέπτη του μπάνιου και την άκουσε να λέει
-Φτού !να μου χαθείς μωρή, πως κατάντησες έτσι?
 -Καλέ μαμά μόνη σου μιλάς?
-Ναι, βλέπω τα χάλια μου στον καθρέπτη και  τον σιχαίνομαι!
-Μια χαρά είσαι! Που να δεις άλλες που κάθονται όλη μέρα στο κρεβάτι.
Με το ζόρι σερνόταν στο σπίτι η 82χρονη μάνα και το’φερνε βόλτα μόνη της, χωρίς ουσιαστική βοήθεια. Μια γυναίκα μέλισσα από μικρή δούλευε  και δημιουργούσε, απ’τα κουρέλια έπλεκε χαλάκια τα παλιά καινούρια έφτιαχνε. Είχε μάθει με τα λίγα και πάντα μάζευε σαν τη μέλισσα στην κερήθρα για να βοηθήσει τα παιδιά της !

Χιλιόμετρα οι δαντέλες που'χει πλέξει δεκάδες οι κουβέρτες και οι κουρτίνες που ακόμα χαρίζει σ'εγγόνια και συγγενείς να την θυμούνται.
Η δουλειά δεν την κούραζε συνήθιζε να λέει είχε ψηθεί από μικρή στα βάσανα.
Εκείνη θα’τρωγε τ’αποφάγια και θα’δινε το καλύτερο στο πιο αδύνατο παιδί και ας ήταν αγνώμων για κείνη ήταν, το μικρό της.
Και τώρα στα γεράματά της, με μισό πόδι  δεν καταδεχόταν από κανένα καμιά βοήθεια. Λατρευόταν μόνη της πολλές φορές μαγείρευε στο χωρισμένο της γιο για να βρίσκει ένα πιάτο ζεστό φαγητό.
Τυραννιόταν στο κουζινάκι μα δεν το’βαζε κάτω ο εγωισμός και το πείσμα της, ήταν που τις έδιναν δύναμη και αντοχή.
Το κινητικό της πρόβλημα δεν την είχε ρίξει κάτω! Εγχειρισμένη στα ισχία για εξάρθρωση απ’τα 30της χρόνια, την είχε κάνει ακόμα πιο δυνατή πιο επίμονη πιο σκληρή με τον εαυτό της.
Μ'αυτά τα μισά πόδια βρήκε τη δύναμη και το κουράγιο να δουλέψει στη φάμπρικα για 2χρόνια για να βγάλει μια σύνταξη . Γι αυτή τη μικρή σύνταξη συχωρνάει τον Αντρέα(Παπανδρέου) που της έδωσε το δικαίωμα με 3.000 ένσημα να'χει τώρα μια βοήθεια για τα γεράματά της.
Εγωίστρια και υπερήφανη όπως ήταν έβρισκε πάντα τρόπους να κάνει τις δουλειές της χωρίς να’χει κανένα ανάγκη.
Όπως, για να μεταφέρει την κατσαρόλα γεμάτη απ’την εστία στο ψυγείο την έβαζε επάνω στην καρέκλα και στηριζόμενη επάνω της την έσπρωχνε σιγά –σιγά!
Πάντα έπλενε στα χέρια τα ρούχα της, το πλυντήριο το είχε κυριολεκτικά για να ακουμπά τη λεκάνη επάνω! Ένα στολίδι ήταν στο μπάνιο που έπιανε χώρο ποτέ δεν το’χε χρησιμοποιήσει!

Ακόμα και τώρα σ'ατήν την ηλικία.  σπάνια δίνει στην κόρη που κάθεται δίπλα, τα ρούχα της  να τα βάλει στο πλυντήριο.
-Αυτό δεν είναι πλύσιμο που κάνετε εσείς!
Εγώ πλένω για ζωή και για θάνατο, λέει.
Τ’ασπρα μου αστράφτουν  όταν στόλιζα τις δαντέλες μου, όλες τις χάζευαν!
Και είχε δίκιο! Δεν υπήρχε περίπτωση να’βλεπες γαριασμένο ρούχο στο σπίτι μας!
-Εμένα που με βλέπεις απ’τα μαύρα χαράματα πολεμάω δεν κάθομαι στιγμή, αυλές ,λουλούδια, σπίτι   ε …και να’χα τα πόδια μου μόνο τα πόδια μου να’χα και δεν ήθελα τίποτα άλλο.
Θα ‘στύβα την πέτρα ζουμί θα της έβγαζα αν είχα τα νιάτα σας κρίμα τα νιάτα σας.
-Έχεις δίκιο μάνα ταλαιπωρείσαι, θέλεις να σου κάνω καμιά δουλειά?
-Έλα να κάνουμε ένα τσιγάρο δεν θέλω δουλειές τις κάνω μόνη μου! Μόνο τα "ψηλά" να μου κάνεις μια μέρα που δεν φτάνω.
-Έλα να σου πω 6νούμερα να μου στείλεις ένα λόττο μπας και κερδίσουμε να βοηθήσω τα παιδιά που δεν έχουν δουλειά.
 -Αμα περιμένουμε απ’το λόττο να σωθούμε ,καήκαμε!
-Μην το γρουσουζεύεις μωρή γρουσούζα. πες και μια φορά θα κερδίσουμε!
-Καλά θα κερδίσουμε! Για να δούμε!
Δεν έχω φέρει τα γυαλιά μου, έχεις εσύ? Για δώσε μου τα, να δω βλέπω.
-Σοβαρά μιλάς δεν βλέπεις χωρίς γυαλιά?
-Γιατί εσύ βλέπεις ρε μάνα. Αν βλέπω λέει? Μόνο όταν περνάω τη βελόνα τα φοράω.
- Κρίμα  τα νιάτα σας!
-Γεια σου ρε μάννα αγωνίστρια!