Στο ...Βορειότερο άκρο ...του νησιού!!

Tο ένστικτό μου κάτι ήξερε, και  μ'επρωχνε π.Χ(πριν χειρουργείο)να πάρω τα όρη τα βουνά και να περπατώ ώρες ατέλειωτες αφού τώρα μόνο ν'α απολαμβάνω τις διαδρομές από φωτό μπορώ.

Μια μοναδική διαδρομή είχα απολαύσει με το σύλλογο πεζοπόρων ανακαλύπτοντας το βορειότερο σημείο του νησιού!
Υπέροχη εμπειρία ανακαλύπτοντας το νησί μέσα από μονοπάτια που έχει καταγράψει η ομάδα!

Ξεκινώντας απ' Κάμπο στην Απάνω Μεριά(κάνοντας κλικ ανοίγει ο χάρτης) κατευθυνθήκαμε για το Διαπόρι τον πρώτο κάβο του νησιού που βλέπεται όταν πιάνεται Σύρο από Πειραιά!

Εδώ ο Βοριάς μόνο θάμνους αφήνει στο πέρασμά του.Το τοπίο γυμνό, σκληρό ο νοτιάς που φυσούσε εκείνη τη μέρα μοσχομύριζε φασκόμηλο και θυμάρι ανακατεμένος με την αλμύρα της θάλασσας.

Απόκρυμνοι βραχώδεις λόφοι εκτείνονται μπροστά μας περιτριγυρισμένοι απ'τα αιγαιοπελαγίτικα γαλάζια νερά.

Μονοπάτια που αρχικά έχουν ανοιχτεί απ'τα κατσίκια που ζούν εδώ σ'αυτό το άγριο τόπο και βρίσκουμε εμείς έτοιμα.
Οι κυνηγοί έβλεπαν τα προηγούμενα χρόνια πριν την κρίση να σβήνουν τέτοια μονοπάτια απ'την έλλειψη αιγοπροβάτων.

Με την κρίση ο κάθε αγρότης έβαλε λίγα ζωντανά να εκμεταλλεύεται και έτσι σώθηκαν τα παλιά μονοπάτια.

Περνάμε την πλαγιά του λόφου για να βγούμε σ'ενα διάσελο και απο'κει να κατευθυνθούμε ανατολικά προς τα Γράμματα.
Τον περίφημο αυτόν όρμο ανοιχτό μόνο στην κατεύθυνση του νότιου ανέμου φημισμένου απ'την αρχαιότητα σαν ασφαλές αγκυροβόλιο στις φουρτούνες.

Πάντα ήθελα να επισκεφτώ αυτή την παραλία και μιας και από θάλασσας μου ήταν αδύνατο να που μου δόθηκε η ευκαιρία να την περπατήσω.

Εδώ το τοπίο αλλάζει εντελώς, ο λόφος κρυμμένος απ'τον βοριά δίνει την ευκαιρία να βλαστήσει η γη, έτσι ένα καταπράσινο χαλί με κρεμμύδες και ανεμώνες απλώνεται μπροστά μου.

Ο ήλιος στραφταλίζει πάνω στα βράχια που θα'πρεπε να υπήρχαν οι περίφημες επιγραφές που καλύπτουν μια ολόκληρη περίοδο από τους κλασικούς ως τους πρώιμους βυζαντινούς χρόνους.

Επιγραφές που εκ''των υστέρων έμαθα ότι την δεκαετία του '90 Ολλανδικά ή Ελβετικά κότερα ήλθαν με αλυσοπρίωνα αφαίρεσαν ολόκληρους βράχους χαραγμένους χωρίς να'χουν την παραμικρή παρεμπόδιση απ'τις αρχές του νησιού.

Σ'αυτές αναφέρεται και το παρακάτω κείμενο που βρήκα στα "Συριανά Γράμματα"

Αφήνουμε την μικρή παραλία των Γρμμάτων και και συνεχίζουμε την πορεία μας για άλλη παραλία.

Ίδιοι μορφολογικά βραχώδεις γυμνοί λόφοι περνάμε κατευθυνόμενοι για την Γριά Σπηλιά (Αμερικάνου για τους περισσότερους) τον τελικό προορισμό μας.

Η αφρισμένη θάλασσα δίπλα νομίζω ότι με κοροϊδεύει που με βλέπει να περπατώ μια ανάσα απόσταση χωρίς να της δίνω σημασία!

Σε λίγα μέτρα εμφανίζεται μπροστά μου μια παρθένα παραλία με γαλαζοπράσινα νερά.

Τα ξερά αλμυρίκια αυτήν την εποχή με τα καταπράσινα πεύκα δίνουν μια ξεχωριστή αντίθεση στην παραλία.

Με έκπληξή μου ανακαλύπτω πως αυτή η παραλία έχει μοναδική ομορφιά προχωρώντας πιο βαθιά. μια συστάδα πεύκων εκτείνεται μπροστά μου και μια Σπηλιά!
Σίγουρα δεν είναι αυτή που έχει τ'ονομά της η παραλία.

Ένα πηγάδι περιμένει να δροσίσει με το γάργαρο νερό τον κάθε κουρασμένο επισκέπτη.

Σ’ αυτό το σκληροτράχηλο μέρος , αρχίζοντας το 1966 , ο John H.G. Pierson φύτεψε πεύκα και διασκορπισμένα αλμυρίκια κοντά στην παραλία θέλοντας να ξανακάνει την τοποθεσία τόσο πράσινη όσο την περιέγραψε ο Όμηρος στην Ο 403-414,ραψωδία όπου αναφέρεται στο νησί.

Μετά από 1,1/2 ώρας συνεχόμενης πεζοπορίας ένα 20λεπτο διάλειμμα στο καταφύγιο το δικαιούμαστε.

Απολαμβάνω για άλλη μια φορά την μοναδική βλάστηση σ'αυτά τα μέρη ενώ στο βάθος ξεχωρίζει η καταγάλανη θάλασσα.Δεν μπορώ να πιστέψω ακόμα ότι βρίσκομαι στο ξερό άγονο νησί μου!

Αφήνουμε την πανέμορφη παραλία και παίρνουμε την ανηφόρα για να ολοκληρώσουμε την διαδρομή μας.

Δεξιά μας βλέπουμε την μικρή παραλία Μαρμάρι ενώ μπροστά μας ξεχωρίζει το παλαιό λατομείο όπου πήρε και τ'ονομά της η παραλία όπου κατέβαζαν τα μάρμαρα για να τα φορτώσουν στα πλοία για τις πόλεις.

Μια βαθιά χαράδρα ήταν ο κατηφορικός δρόμος που έσερναν τα κάρα φορτώνοντας  τα μάρμαρα στην παραλία.

Τα ερείπια του παλιού λατομείου!
Ενώ νοτιότερα απ'το λατομείο υπήρχε ιερό του προστάτη των ναυτικών Αγ.Φωκά των βυζαντινών χρόνων.

Από μακριά φαντάζουν απροσπέλαστες όλες αυτές οι παραλίες και όμως τις γνώρισα σε μια υπέροχη διαδρομή.

Ολοκληρώνουμε την πεζοπορία  μετά από 3ώρες.
Ήταν η μεγαλύτερη  και όμως νιώθω τόσο ζωντανή χωρίς ίχνος κούρασης απεναντίας μία ανεξήγητη ευεξία με πλημμυρίζει μετά από αυτήν την υπέροχη διαδρομή μέσα την φύση!