Στην Σαλαμίνα..!

Η Σαλαμίνα των παιδικών μου χρόνων ήταν μέρος καλοκαιρινών διακοπών σ'ενα παραθαλάσσιο σπίτι μεσ'τα πεύκα με μια καλοσυνάτη Θεία που με γέμιζε αγκαλιές και φιλιά.
Μια γλυκύτατη γυναίκα με αρκετή ζωντάνια που αποπνέει αγάπη και ηρεμία.

Αυτό το νησί είχε περάσει στο υποσυνείδητό μου με τις καλύτερες εντυπώσεις.

Ίσως οι εκπαιδευτικοί των πρώτων σχολικών μου χρόνων φρόντισαν να διαμορφώσουν την εικόνα αυτού του νησιού γιατί στα πρώτα μας ομαδικά παιχνίδια απέναντι στο Πέραμα θυμάμαι ανεβαίναμε στο θρόνο του Ξέρξη και οραματιζόμασταν την ναυμαχία της Σαλαμίνας και φουσκώναμε για την καταγωγή μας με περισσή περηφάνια.

Κάτι που στα σημερινά χρόνια είναι αδιανόητο, όχι το αίσθημα υπερηφάνειας που είναι παντελώς ανύπαρκτο στα παιδιά αλλά ακόμα και η γνώση της ιστορίας μας για εκείνα τα σημαντικά γεγονότα των προγόνων μας που πρέπει και ο μικρότερος Έλληνας να γνωρίζει.

Γιαυτό μακαρίζω τους τότε δασκάλους της Α' τάξης που φρόντισαν να μας περάσουν τα ιστορικά στοιχεία της γειτονιάς μας.

3-4 ήταν τα καλοκαίρια που πέρασα στη Σαλαμίνα και είχα τις καλύτερες παιδικές μνήμες σ'αυτό το νησί.

Μετά από 40ολόκληρα χρόνια επισκέφτηκα το νησί στα ίδια μέρη που είχα ζήσει με πολύ λιγότερους αγαπημένους ανθρώπους.

Αν και εκείνα τα 2-3δωμάτια εκείνης της εποχής με την τεράστια βεράντα που φιλοξενούσε πολλούς συγγενείς, διαμορφώθηκαν σε μια σύγχρονη εξοχική κατοικία, στην μνήμη μου γύριζαν ακόμη εκείνες οι εικόνες με τους αγαπημένους μου.

Μπορεί το ηλεκτρικό να είχε αντικαταστήσει την λάμπα "λούξ"που μάζευε τα ζεστά βράδια δεκάδες μαμούνια γύρω της, στη βεράντα που ξεροσταλιάζαμε στην κυριολεξία απ'τα χείλη των μεγάλων εξιστορώντας μνήμες και ιστορίες τους,

Όμως η μυρωδιά του πεύκου και το ατέλειωτο τραγούδι των τζιτζικιών δίπλα μας δεν άλλαξε.

Τα πεύκα του κτήματος ήρθαν και γιγάντωσαν μαζεύοντας ακόμα περισσότερους φτερωτούς φίλους δυναμώνοντας την ξέφρενη χορωδία,καλύπτοντας το σπίτι απ'τα αδιάκριτα βλέμματα.Αλλά εκείνη η πευκόφυτη πλαγιά που "έκρυβε " τους παιδικούς μας φόβους, άδειασε αφού ξεφύτρωσαν αρκετές κατοικίες και τα πεύκα ίσα που πήραν τ'απάνω τους από την τελευταία πυρκαγιά.

Στην ίδια βεράντα με την τεράστια κούνια,εκείνη την εποχή χαλαρώναμε με τον αδελφό μου, μετά το μεσημεριανό με τα κόμικς αγκαλιά όταν όλοι οι μεγάλοι έπαιρναν τον απογευματινό τους ύπνο. Τώρα παίρνω τον καφέ μου απολαμβάνοντας το εξαιρετικό τοπίο που τότε δεν δίναμε και μεγάλη σημασία.

Σ'εκείνα τα καταπράσινα νερά θυμάμαι κάτι φεγγαρόλουστα βράδια με τη βάρκα του Θείου για πυροφάνι.Οι επίδοξοι άντρες μπροστά με τα καμάκια στη μέση εμείς τα παιδιά να παρακολουθούμε σιωπηλοί σαν ταινία τον βυθό της θάλασσας με τα πολύχρωμα ψάρια να μένουν ακίνητα στο φως της λάμπας και να καρφώνονται με ασύλληπτη σβελτάδα.
Τα επιφωνήματα χαράς της Θείας και των γέρων όταν γυρίζαμε με γεμάτους γαζοντενεκέδες σουπιές,καβουρομάνες,ψάρια και μύδια αμέτρητα.

Πόσα άτομα φιλοξενούσε αυτό το σπίτι που έφυγαν, τον αδελφό μου, παππού,γιαγιά τον αγαπημένο μου θείο.
Σ'ενα από κείνα τα καλοκαίρια είχε έρθει για ένα ΣΒΚ γύρω στα 25 ψηλός καστανός με γαλάζια μάτια με το φαρδύ δασύτριχο στέρνο σαν ημίθεος φάνταζε στα παιδικά μου μάτια, μ'εβαζε στους ώμους του και νόμιζα ότι θ'ακουμπήσω τ'αστέρια.
Αξέχαστες βόλτες με τα ξεδέρφια στην παραλία και διηγήσεις απ'τα ταξίδια του στο εξωτερικό που με μάγευαν.
4Ο χρόνια και όμως νόμιζα πως ήταν χτες που η γιαγιά σιδέρωνε τα "καλά " μας ρούχα με το σίδερο με κάρβουνα προπαραμονή της Φανερωμένης.Ξεκινούσαμε απομεσήμερο απ'το μονοπάτι στο βουνό και πριν νυχτώσει ήμασταν στο μοναστήρι με χιλιάδες πιστούς κοιμόμασταν στο προαύλιο κάτω απ'τον έναστρο ουρανό και το πρωί είμασταν φρέσκοι για την εκκλησία.
Καθόμασταν όλη μέρα στο πανηγύρι και τ'απόγευμα πια εξουθενωμένοι γυρίζαμε στο σπίτι.

Την παραλία μας είδα εντελώς αλλαγμένη,τότε με πέτρες μαλλιαρές και κοφτερές ούτε που μας ένοιαζε αφού όλη την ώρα είμασταν στα ζεστά νερά, βγαίναμε και γυρίζαμε σπίτι ξυπόλητα με τα μαγιό.Τώρα στρωμένη με άμμο και περιποιημένη απ'τους λουόμενους και κατοίκους. Ίσως και η μοναδική σ'αυτήν την περιοχή που δείχνει τον πολιτισμό των κατοίκων της περιοχής.

Τότε άκουγες γέλια και παιδικές φωνές,τώρα μόνο το κύμα που γλύφει απαλά την αμμουδιά ακούγεται.
Όλα εκείνα τα παιδιά που ξεσήκωναν τη γειτονιά κάθε απόγευμα με τα παιχνίδια και τις φωνές τους οικογενειάρχες τώρα καθηγητές,γιατροί με παιδιά που σπάνια επισκέπτονται το εξοχικό των παππούδων τους.

Πόσα χρόνια,πόσες αναμνήσεις πόσοι αγαπημένοι λείπουν!
Τώρα μόνο η θεία έμεινε ν΄ αντιστέκεται σθεναρά στ'αβάσταχτα προβλήματα υγείας!
Και'γω ανύμπορη ν'απαλύνω τους πόνους της, ένα βάρος που δεν μπορεί κανείς να μοιραστεί και να την ελαφρύνει.

Αφήνω πίσω μου αυτό το νησί και ανακαλύπτω περισσότερο πόνο μου προκαλεί παρά χαρά τελικά.
Εύχομαι την επόμενη φορά που θα'ρθω να'χει ξεπεράσει τα προβλήματα η Θεία γιατί εκείνη είναι και "η ψυχή" της δικής μου Σαλαμίνας.