Στη φάμπρικα ...!

Μια βεβαίωση ενσήμων για αίτηση μ'εφερε στο Ι.Κ.Α,και ενώ η υπάλληλος έφτιαχνε τα χαρτιά γυρίζει ξαφνικά με βλέπει και με ρωτά με απορία:
-Μα από 13χρονών δουλεύατε?
-Ναι, απάντησα και μάλιστα μ'εκρυβαν όταν ερχόταν ο επόπτης!
 Απάντησα και ξαφνιάστηκα  που μια ερώτηση μπορεί να σε  γυρίσει σε χρόνια που μάταια προσπαθείς να ξεχάσεις γιατί είναι βιώματα που σε'χουν σημαδέψει.

Θυμάμαι, ασχημάτιστο αδύνατο κοριτσόπουλο, ότι είχα τελειώσει την Α'Γυμνασίου η μητέρα αποφάσισε να δουλέψουμε στις διακοπές των σχολείων εγώ και οι 2 μεγαλύτερες από 'μενα  αδελφές στα Νηματουργεία του νησιού για να μας "μαζέψει" όπως έλεγε και να ψηθούμε στη δουλειά.
Σκληρή και 'κείνη είχε χειρότερα βιώματα απ'την μητέρα της που την έβαζε στα χωράφια να δουλεύει και ν'ασχολείται με τα ζώα στο χωριό από παιδάκι, πίστευε ότι την βοήθησε ότι έμαθε να παλεύει για το ψωμί της.
Έτσι άφησα το παιχνίδι με την θάλασσα τον ήχο των γαλάζιων κυμάτων που πότε έγλυφαν με νάζι και πότε έδερναν με μανία τα βότσαλα και βρέθηκα στην φάμπρικα.
Μέσα στους ατέλειωτους πάγκους τις μπομπίνες,τα χάρτζια που βούιζαν τα αφτιά απ' τον εκκωφαντικό θόρυβο που έκαναν.

Τρομερά μηχανήματα για μένα τότε, που το χειρισμό τους είχαν ολόδροσα και ζουμερά κορίτσια που μάζευαν τα προικιά τους.
Η 1η μέρα  αξέχαστη στα Κλωστοϋφαντουργεία του Αιγαίου άγνωστο και τρομακτικό για μένα χώρο.
Το ωράριο 8ωρο γεμάτο μ'ενα διάλειμμα15' για το κολατσιό μας.
6-2 η πρωινή βάρδια που έπρεπε να ξυπνήσουμε  απ'τις 5 το πρωί να διανύσουμε 2χλμ.ποδαρόδρομο να 'μαστε πριν την ώρα που θα σφύριζε η σειρήνα για να δικαιούμαστε το επίδομα τακτικότητας, γρήγορης προσέλευσης που επιβράβευαν τότε οι εργοδότες με πρίμ(δώρα) τους έντιμους και συνεπείς εργάτες τους.

Πολλά κορίτσια στα νηματουργεία έπλεκαν τον ερωτικό τους πόνο με το βαμβάκι που γινόταν νήμα.
Ενώ άντρες μεστοί στα βαριά μηχανήματα συντηρούσαν ολόκληρες οικογένειες.
Νεώτερα συνήθως αγόρια δούλευαν σαν βοηθοί συντηρητές και ηλεκτρολόγοι.
Έρωτες,πάθη  και πολλές δακρύβρεχτες ιστορίες ήταν η καθημερινότητα που έβλεπες να ξετυλίγεται μπροστά σου ζωντανή όχι από το γιαλί ντυμένη και στολισμένη με τους διαλεγμένους διαλόγους των σίριαλ.
Αστεία,πειράγματα δεν έλειπαν στο κολατσιό με τις κοπέλες άλλες να δέχονται και άλλες ν'αποτραβιούνται στη γωνιά τους.
Για 3μήνες τις διακοπές του σχολείου έκανα και'γω διακοπές στα νηματουργεία του νησιού.
Κάθε χρόνο και διαφορετικό εργοστάσιο  γιατί πιθανόν να μη με δέχονταν μόνο για 3μήνες.
Έτσι τα είχα γνωρίσει σχεδόν όλα στο διάστημα των 4χρόνων ώσπου να τελειώσω το Λύκειο.
Και μου φαίνονταν τεράστιο αυτό το διάστημα γιατί οι μέρες μεγάλες εκμεταλλευόμασταν όλες τις ώρες της ημέρας.
Στη βραδινή βάρδια που είμασταν 2-10 ίσα που προφταίνουμε να κάνουμε μια βουτιά και να πάμε στη δουλειά.
Μια φορά θυμάμαι εκεί που "έβγαζα ένα πάγκο" ξαφνικά έχασα τη γη κάτω απ'τα πόδια μου.
Βρέθηκα στην αγκαλιά του επιστάτη να μου δίνει νερό για να συνέλθω και να με επικρίνει γιατί είχα πάει νηστικιά και περίμενα να φάω στο διάλειμμα.
Τις πιο ζεστές πια νύχτες πηγαίναμε βραδινό  μπάνιο μετά την δουλειά και ήταν απόλαυση να χαλαρώνεις στα ήρεμα νερά της θάλασσας που φωσφόριζαν κάτω απ'το φεγγαρόφωτο.
Και κάθε Χριστούγεννα η χαρά ήταν απερίγραπτη για μένα όταν με ειδοποιούσαν ότι είχα  "φάκελο" με το δώρο μου γιαυτούς τους 3μήνες.

Συγκρίνοντας εκείνα τα χρόνια με τα σημερινά νοιώθω τόση μα τόση απογοήτευση βλέπωντας την κατάντια του μισθού,την ανεργία που μαστίζει ολόκληρη τη χώρα και τη νεολαία που κρατά πτυχία για δουλειές που δεν πρόκειται ποτέ να κάνουν και όνειρα που ποτέ δεν θα πραγματοποιήσουν.
Τουλάχιστον εμείς έχουμε να θυμόμαστε πως παλέψαμε μ'αυτά που βρήκαμε!