Σκοτώνουν τους ήρωες όταν γεράσουν..??

Βαρέθηκα τον διασυρμό.Περισσότερο βαρέθηκα να κάθομαι δακρύβρεχτη στην κουπαστή ένός πλοίου ακυβέρνητου μ'ενα κομματάκι ψωμί στο χέρι και τυλιγμένη με κουρέλια να το σφίγγω σαν το τελευταίο μου εφόδιο.

Είναι κακομοιριά, αρνούμαι να ζήσω ή να πεθάνω με κακομοιριά,δεν μου το επιτρέπει το παρελθόν μας.Από πότε λουφάξαμε και περιμένουμε να δούμε να μας αφαιρούν ένα ένα τα ζωτικά μας όργανα?
Τι είναι αυτό που μας καθηλώνει?
Ποιο είναι το αντίδοτο του εξατμισμένου θυμού?
Για σας και για μένα μιλάω,πάντα απ'τους νέους εξαρτώνται οι εξεγέρσεις,γιατί κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου-φόβου περιμένοντας να δούμε τι θα φέρει το ξημέρωμα?
Τίποτα δεν θα φέρει,ερήμωση και καταστροφή θα φέρει.
Γιατί στο σκοτάδι θα εξαφανίζονται ολοένα και περισσότερα πράγματα που θα παίρνει κάποιο ξένο χέρι και το πρωί απλά θα συνειδητοποιούμε ότι δεν βρίσκονται πια εκεί.
Ποιός απ'΄τους καλλιτέχνες και τους διανοούμενους έδειξε ουσιαστική δράση? Κανείς.
Ποιός απ'τους κλέφτες τιμωρήθηκε?
Κανείς.

Τι περιμένουν οι γονείς που τα παιδιά τους λιποθυμούν από την πείνα στα σχολεία και κοιμούνται στ'αυτοκίνητα?
Να μας δείξουν έλεος?
Είδατε ποτέ κατακτητή. να δείχνει έλεος?
Ή μήπως είδατε γονατισμένο πρόγονό μας, να το ζητά?
Για μας χτυπά η καμπάνα και αν θέλετε να φύγετε και ν'αφήσετε πίσω γέρους και μετανάστες να γυαλίζουν τα παπούτσια των κατακτητών, ώρα σας καλή!
Οι υπόλοιποι όμως ,που θα μείνουμε δεν νομίζετε ότι έχουμε χρέος να αντισταθούμε σθεναρά?
Ή μήπως στολίσαμε τα δέντρα σα να κυλάει η ζωή με κάπως λιγότερη ευδιαθεσία και τρώμε κουραμπιέδες και μελομακάρονα "όσο έχουμε ακόμα"?

Ποιος το ορίζει αυτό το "όσο έχουμε"?
Κάποιος που δεν ξέρουμε, που μονάχα υποθέτουμε, ναι ο εχθρός είναι αόρατος. Ας αρχίσουμε λοιπόν από αυτούς που γνωρίζουμε, και είναι τριακόσιοι.
Αυτούς που ζητάνε αναδρομικά των κλεψιών τους 240 εκ.και δεν σταματάνε πουθενά.
Τουλάχιστον για να μη ντρεπόμαστε όταν μια γιαγιά απλώνει το χέρι χωρίς να μας κοιτάζει.
Ο πρώτος φόνος λοιπόν πρέπει να είναι του φόβου.
Τίποτα δεν έχουμε να χάσουμε απ'αυτό που με τόση καρτερικότητα φυλάσσομαι.Γιατί τίποτα δεν ήταν και δεν είναι δικό μας.Ούτε η θεσούλα με την σύμβαση,ούτε ό,τι μας πλασάρανε να επιθυμήσουμε και να το πληρώνουμε με δόσεις είναι δικό μας,ούτε το σπίτι με το στεγαστικό,ούτε η ίδια μας η πατρίδα που τη σκυλεύουν ακόμα δεν πεθάναμε.
Κάθε μέρα παραξενεύομαι και αναρωτιέμαι,ένα πένθος έχει τέσσερα στάδια, σόκ,πόνο.οργή, θλίψη.
Εμείς σε ποιό ακριβώς βρισκόμαστε?

Γιατί όπου και να ψάξω τον θυμό δεν τον βρίσκω πουθενά?
Η μόνη λύση είναι να ξυπνήσει η οργή,αυτή που με τόση μαεστρία ξέρουν να καταπνίγουν στο φόβο.
Ένα ποτάμι έχει τεράστια ορμή,ένα ποτάμι οργισμένο μπορεί να κάνει θαύματα.
Ακόμη και η ζωή μας να χαθεί τουλάχιστον θα μείνει η αξιοπρέπεια, απόγονε του Αχιλλέα,αν είσαι ακόμα,έσο έτοιμος.


Από την Ξένια Παπαδημητρίου.