Α.μπεμπα ...μπλόμ..!!

Απόγευμα και στη γειτονιά που κάθομαι ακούγονται παιδικές φωνές από παιχνίδια ομαδικά ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι είναι Σάββατο και τα παιδιά δεν έχουν σχολικές υποχρεώσεις γιαυτό και παίζουν ξένοιαστα στην ύπαιθρο.

Ποδήλατο,μπάλα άντε και κανένα κυνηγητό τα παιχνίδια τους!

Ενώ το μάτι μου έχει πάρει και 1-2μικρά με το λάπ'τοπ στο χέρι να κάθονται στο σκαλί της εξώπορτας και φρίκαρα.

Πόσο κακό μας έχει κάνει η τεχνολογία αναρωτήθηκα!

Κάνει τα παιδιά αντικοινωνικά,μοναχικά και καταθλιπτικά που κλείνονται στον εαυτό τους και δεν εκδηλώνουν την ορμή και τον αυθορμητισμό τους.

Θυμήθηκα τα δικά μας παιχνίδια εκείνης της εποχής .Αν και εσώκλειστη μπορώ να πω ότι δεν χάρηκα παιχνίδι.Ακολουθούσαμε πιστά ένα πρόγραμμα που τις ελεύθερες ώρες μας το γέμιζαν με εργόχειρο και βοηθητικές εργασίες του νοικοκυριού.

Αλλά όταν μας άφηναν έστω και 1ώρα ελεύθερες τρέχαμε σαν παρδαλά κατσίκια.

Όλα τα ομαδικά μας παιχνίδια ξεκινούσαν με το:
Αμπεμπα  μπλόμ του κυθεμπλόμ.....

τα βγάζαμε μετά μπορεί να συνέχιζε άλλο ποιηματάκι ...
Είναι ένα αυτοκινητάκι που όλη μέρα τρέχει και που θα σταματήσει?? Ελεγε το παιδί μια χώρα ..
Και τι χρώμα θα ζητήσει??
Έλεγε το παιδί ένα χρώμα!
Έτσι έβγαιναν σιγά σιγά τα παιδιά και έμενε το 1τυχερό ή άτυχο.

Εκτός απ'τα Μήλα ,το κουτσό,κρυφτό και κυνηγητό
υπήρχαν και άλλα ομαδικά που έχουν εξφανιστεί στο πέρασμα των χρόνων.

Αγαλματάκια ακούνητα,αμίλητα μέρα ή νύχτα  και παίρναμε πόζες σαν αγάλματα όταν ήταν μέρα.

Στην Κυρά Μπερλίνα έπεφτε χοντρό γέλιο καθώς και όλες τα πικρόχολα σχόλια για τα παιδιά.
Το Λύκε-λύκε είσαι'δω απαιτούσε να'σαι γρήγορος και ευκίνητος για να τη γλιτώσεις γιατί αν ο λύκος έπαιρνε ξαφνικά την μαγγούρα του μπορεί να σε κυνηγούσε ακόμα και με το σώβρακο.
Είχαν όλα τα παιχνίδια μας φαντασία και παρατηρητικότητα κυρίως ομαδικά μας έκαναν πιο κοινωνικούς και πολύ πιο σκληρούς χαρακτήρες.

Εκείνο το Πινακωτή-Πινακωτή έπρεπε να'ξέρεις αρκετά καλά τα παιδιά που παίζεις για να το αναγνωρίσεις.(αν δεν το θυμάσαι κλίκ στον σύνδεσμο)
Ένα άλλο ήταν ο Βασιλάς με τα 12 σπαθιά το θυμάμαι αμυδρά
Ρωτούσε κάθε παιδί τι ώρα είναι και ανάλογα περπατούσε βήματα μπρός ή πίσω που θα του έλεγε ο Βασιλιάς.
Αυτό ήταν μια καλή άσκηση για να μάθουμε το ρολόι καλά, πιστεύω. 

Το Δαχτυλίδι που κρύβαμε σ'ενα παιδί και τραγουδούσαμε!

Πουν' το, πουν' το το δαχτυλίδι,
 ψάξε, ψάξε δεν θα το βρεις!
δεν θα το βρεις, δεν θα το βρεις,
το δαχτυλίδι που ζητείς.
Τώρα τι βάζαμε για δαχτυλίδι δεν θυμάμαι γιατί σίγουρα κανένα παιδί δεν είχε όχι δαχτυλίδι ούτε ρολόι στο χέρι.

Η Τυφλόμυγα είχε πλάκα όταν γυρίζαμε το παιδί γύρω γύρω να χάσει τον προσανατολισμό του δεν ήξερε που βρισκόταν!

Και το Περνά -περνά η μέλισσα ήταν παιχνίδι που παιζόταν στις αλάνες και απαιτούσε δύναμη και αντοχή.
Η Κολοκυθιά ήταν για μας βαρετή και δεν την παίζαμε θέλαμε παιχνίδια να εκτονωθούμε περισσότερο παρά να καθόμαστε.

Όπως το Μπίζ και το Σπασμένο Τηλέφωνο ήταν παιχνίδια ήρεμα για κλειστό χώρο ή απόβραδο που δεν βλέπαμε καλά καθώς έπεφτε το σκοτάδι.
Πολλά απ'αυτά έχουν περάσει στη γενιά μας από την αρχαιότητα και τι κρίμα να χαθούν καθώς τα νέα παιδιά δεν βγαίνουν καν στις αλάνες.
Τις τελευταίες μέρες βγάζω το σκύλο μου καθημερινά βόλτα και βλέπω τις γειτονιές έρημες. Παιδικές χαρές που έπαιζαν τα παιδιά μου τις έχει αξιοποιήσει ο δήμος και ρημάζουν από αχρηστία.Σε μια αλάνα που μαζευόταν όλες οι γειτονιές και έπαιζαν τα παιδιά ποδόσφαιρο στις 10φορές συνάντησα 2φορές παιδιά που έπαιζαν και τις υπόλοιπες ανρθώπους που έβγαζαν τους σκύλους τους.
Λυπάμαι τα παιδιά αυτής της εποχής που μεγαλώνουν τόσο απομονωμένα μέσα στην τεχνολογία.