Το αγαπημένο μου μπικίνι και η Αίγινα!!

Το μυαλό μου πότε-πότε κάνει αναδρομές στα περασμένα, αυτή τη φορά στάθηκε σ'ενα καλοκαίρι δεσποινιδούλες τότε 13 εγώ στα 14 η Φούλη.Πως αφήσαμε το νησί και βρεθήκαμε για ένα μήνα κατακαλόκαιρο στο "δώμα" ενός 3όροφου στον Ταύρο δεν μπορώ να εξηγήσω.
Έμενε η αγαπημένη μας Θεία αδελφή της μητέρας μου παντρεμένη με Αμερικάνο είχε πάρει τ'ονομά του έζησε κάποια χρόνια εκεί και έφερε τ'ονομα και την αμερικάνικη νοοτροπία χωρίς κόμπλεξ,ταμπού και προκαταλήψεις.Αγαπούσε τρελά τα παιδιά και αυτή η αγάπη της γινόταν λατρεία σε μας εφ'όσον δεν είχε δικά της.
Η εικόνα της στο μυαλό μου είναι συνδεδεμένη με την ζεστή αγκαλιά της γεμάτη δώρα και λιχουδιές και τ'άρωμα από παγωτό ξυλάκι λεμόνι και βανίλια εκείνης της εποχής.Και απέραντη αγάπη!
Απίθανος άνθρωπος αληθινός με καρδιά μικρού παιδιού!
Μας πήρε λοιπόν για 1μήνα διακοπές στην Αθήνα.
Αδύνατες και οι δύο προσπαθούσε να μας παχύνει με "βούτυρο Κέρκυρας" φρέσκο για πρωινό με μέλι και το γάλα "ΑΣΤΥ".Η μυρωδιά του βουτύρου μας αηδίαζε και τις δυο ποτέ δεν έμαθε ότι το φρέσκο βούτυρο γινόταν κάθε πρωί το κολατσιό του "Τσίκεν" ένα κοτόπουλο που είχε στην ταράτσα για τα φρέσκα αυγά.



Το πρώτο μου "σικ" μπικίνι θυμάμαι ακόμα απο την "Κολοκοτρώνη" ένα εμπριμέ πράσινο που γινόταν φύλο και φτερό καθώς είχε κουμπώματα το κάτω, δεξιά-αριστερά και το πάνω μπρός-πίσω τα ίδια και στις δύο σαν δίδυμες είμασταν!
Και τα μπάνια μας εκείνη την εποχή στην Βουλιαγμένη μια απέραντη καθαρή παραλία που μας έκανε εντύπωση κατάμεστη απο κόσμο!
Οι απογευματινές μας βόλτες σε μια παιδική χαρά της γειτονιάς όπου τα παιδιά μας κοιτούσαν "κάπως" από την επαρχία!
Εμείς νιώθαμε "ωραίες" και δεν δίναμε σημασία στα σχόλια!
Το χύμα "παρφε" απ'το μαγαζάκι της γειτονιάς δίπλα στο σιδηροδρομικές γραμμές του τραίνου με τα ολόκληρα φρούτα και αμύγδαλα ακόμα το'χω στο μυαλό μου και μάταια αναζητώ την γεύση του στα σημερινά.
Δεν μας χάλαγε χατίρι η Θεία όλα τα γούστα μας έκανε!

Έτσι ένα ΣΒΚ αποφάσισε να μας πάει στην Αίγινα για μπάνιο.
Πήραμε τα καινούρια μαγιό αντηλιακά τα ρούχα που μας είχε ψωνίσει και ξεκινήσαμε.
Στην Αίγινα ένα πράσινο νησί θυμάμαι και μια παραλία με αρκετούς λουόμενους.
Της ζητήσαμε κανό να νοικιάσουμε και δεν μας αρνήθηκε!
Δεν είχαμε ξανακάνει ποτέ αλλά δεν μας φάνηκε καθόλου δύσκολο.



Χωρίς πολλά βρεθήκαμε στ'ανοικτά να κωπηλατούμε και να καμαρώνουμε κιόλας!!
Έλα όμως που το κανό κάπου έχανε υπήρχαν όρια που δεν είχαμε ρωτήσει και ξαφνικά χάνουμε ισορροπία και πάρτες μέσα.Σ'αυτό συνετέλεσε και το καραβάκι με τ'απόνερα που έκανε μπαίνοντας στο λιμάνι.
Προσπαθούσαμε ν'ανέβει μια μία στο κανό και να ξεκουμπώνει και το μαγιό να μας φεύγει πότε το πάνω κομμάτι πότε το κάτω.
Ζούσαμε ένα πανικό με το ένα χέρι να κρατάμε το μαγιό μην γυμνωθούμε τελείως και με τ'αλλο να κρατάμε το κανό που τώρα ούτε μόνο του δεν ισορροπούσε!
Ανέβαινε η μιά πήγαινε η άλλη πάρτες κάτω και τις δύο και πάλι το μαγιό να φεύγει απ΄το σώμα και να προσπαθούμε να καλύπτουμε το γυμνά νεανικά μας κάλλη.
Αμέτρητες προσπάθειες και των δύο ν'ανέβουμε να ισορροπήσουμε το κανό!Με το που πήγαινε η άλλη ν'ανέβει έριχνε και την πρώτη και φτού και απ΄την αρχή!

Η Θεία από έξω να κοντεύει να πάθει έμφραγμα βλέποντας μας να παλεύουμε με τ'απόνερα!
Στέλνει λοιπόν βοήθεια τα παιδιά που νοίκιαζαν το κανό.
Εμείς ξεροκέφαλες να μην ακούμε τις οδηγίες, τους έπειτα φοβόμασταν μη μας δούν γυμνές και φεύγαμε μακριά τους.
Δεν ξέρω πόσο κράτησε αυτή η μάχη με το μαγιό και το κανό αυτό που θυμάμαι είναι ότι είχα εξαντληθεί τελείως.
Ώσπου σαν Θεό είδαμε τον "θείο" με το φουσκωτό της ακτής που ήρθε να βοηθήσει και έτσι γλυτώσαμε.Αλλά την κατσάδα όχι!
Μετά το μπάνιο θέλαμε και ποδήλατο να νοικιάσουμε.
Αυτή την φορά δεν μας εμπιστευόταν η Θεία μετά το προηγούμενο συμβάν.
Μας νοίκιασε ένα 2πλό μπροστά ο Θείος η Φούλη και πίσω στη σχάρα εγώ ξαφνικά νοιώθω το μαγιό να με τραβάει! Το είχε μαγκώσει η πισινή ρόδα!
Πρώτη μέρα με το καινούριο μου μαγιό και απόκτησα μια τρύπα να το γνωρίζω απ' της Φούλης να μη τα μπερδεύουμε.
Πάντα στη ζωή μου κάτι γινόταν και μου'κλεβαν το χαμόγελο πάντα ένα γεγονός δυσάρεστο δεν μ'αφηνε να γευτώ την χαρά κάτι θα συνέβαινε πάντα μια αντιξοότητα που θα άφηνε πικρή γεύση.
Έτσι έμαθα να είμαι συγκρατημένη περιμένοντας το δυσάρεστο.
Τελευταία έμαθα ότι το ημιτετράγωνο Δία-Κρόνου στο χάρτη μου ήταν αίτιο γιαυτή την εξέλιξη.
Μετά από τόση περιπέτεια έγινε το αγαπημένο μου μπικίνι!!

Οι φωτό είναι απ΄την Google