Η καρδιά της Σύρας κτυπά Κρητικά...

Για μια βραδιά υπό τους ήχους του μαγευτικού του λαούτου του Μιχάλη Τζουγανάκη κτύπησε η καρδιά της Σύρας.
Στα πλαίσια των εκδηλώσεων "στις γειτονιές του Μάρκου Βαμβκάρη Ανω Σύρος 2009" πραγματοποιήθηκε χθές 29 Ιουλίου μια μοναδική συναυλία του εν λόγω λαουτίστα με την ορχήστρα του.Την συναυλία διοργάνωσαν ο Πολιτιστικός Σύλλογος Κρητών Σύρου μαζί με τον Δήμο Ανω Σύρου με εξαιρετική επιτυχία.


Την βραδιά άνοιξαν το συγκρότημα Folkincats από την Βαρκελώνη παίζοντας παραδοσιακή και λαϊκή μουσική βασισμένη στην τσιγγάνικη τζαζ ενσωματώνοντας διαφορετικά είδη μουσικής από κλασσική μέχρι αυτοσχεδιασμό δημιουργώντας νέους ήχους.

Στη συνέχεια ο μοναδικός Μιχάλης Τζουγανάκης μας χάρισε μια υπέροχη βραδιά.
Οι μαγευτικές νότες του λαούτου του αντήχησαν σ'ολη την Ερμούπολη και ξύπνησαν τους παλιούς ρεμπέτες της Ανω Σύρας που υποκλίθηκαν στο ταλέντο του Κρητικού μουσικού.
Το κρητικό ρακί και κρασί που μοιραζόταν δωρεάν από κατάστημα "Πρέκας" Ελληνικών Παραδοσιακών Προϊόντων άναψε περισσότερο τους παρευρισκομένους στη συναυλία ώστε να αποθεώσουν τον Τσουγανάκη.
Θα ήταν αγένεια εκ μέρους μου να μην αναφερθώ στους εξαίρετους μουσικούς που αποτελούσαν την ορχήστρα του Γιώργος Σκορδαλός στην μαγευτική λύρα, στα πλήκτρα ο Φίλιππας Γεμελάς, ο Θοδωρής Κοέλης στο κόντρα μπάσο, ο Δημήτρης Κουκουλιτάκης στην κιθάρα και ο Αλέξανδρος Τζουγανάκης στα τύμπανα.
Με είχε μαγέψει η Κρήτη με τις ομορφιές της τώρα με μάγεψε και η μουσική της!

Αφιερωμένη στην φίλη ΝΟΡΑ που έχασε την συναυλία!

I love your blog ..

Δεν πέρασε 1μήνας που μας έδωσαν βραβείο του πιο αγαπημένου blog
και να που ήρθε τώρα και το βραβείο

I love your blog από το skouliki

Ασφαλώς και με τιμά αυτό το βραβείο και μου δείχνει πως οι ώρες που περνώ εδώ μέσα δεν είναι κενές, μέσσα απ΄το πληκτρολόγιό μου και την οθόνη μου έχουν δημιουργηθεί e-φιλίες!
Δεν έχω την τύχη να γνωρίζω κανένα σας και όμως όλοι έχετε δώσει μέσω των blog του κομμάτια της ψυχής σας και του χαρακτήρα σας.
Έχουμε δεθεί τόσο διαφορετικά άτομα από όλη σχεδόν την Ελλάδα που ποτέ πιστεύω ότι δεν θα γινόταν τέτοια αποδοχή στην καθημερινή μας ζωή.
Κάθε φορά που παίρνω βραβείο έρχομαι στη δύσκολη θέση να το δώσω και'γω σε κάποια άλλα άτομα.
Μου είναι δύσκολο να ξεχωρίσω κάποια μέσα στα 10αδες που διαβάζω γιατί ο καθένας σας έχει τη μοναδικότητά του που το κάνει αγαπητό σε μένα.
Ευτυχώς ο αριθμός έχει μειωθεί καθώς οι περισσότεροι έχουν φύγει για διακοπές και έτσι με ανακουφίζουν κάπως .
Και επειδή δεν μπορώ να ξεχωρίσω θα το δώσω σε όλους όσους μ'επισκέπτονται:

Ετσι λοιπόν στον ΑΝΤΩΝΗΣ για τα κοινωνικά θέματα που επιλέγει και με καθυλώνει!

Στο ΘΕΜΑ για τους προβληματισμούς του!

Στον γνωστοςαγνωστος - gnostosagnostos γιατί λέει τα πράγματα με τ'ονομά τους!

Στον ΔΥΣΠΙΣΤΟΣ γιατί μαγειρεύει και με ξαφνιάζει!

Στον ΑΠΟΥΡΩ γιατί μ'αρέσει!



Στον Zamanftou γιατί είναι αντίθετος με τα βραβεία!

Στην mar9659 για τις ευαισθησίες της.

Στον Thalassokrator για την κόντρα μας!Στον Less Means More γιατί με προβληματίζει συνεχώς!

Στο ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΗΣ ΚΑΝΕΛΑΣ γιατί νιώθεις τ'αρώματα μέσα στο χώρο της!

Στο Trelo Kouneli γιατί μου φτιάχνει τη διάθεση!

Στον ο τρελός του χωριού γιατί με αφήνει συνέχεια έτσι
Στην Ζητείται ελπίδα... γιατί είναι αγωνίστρια και της αξίζει!

Στην ΝΑΝΤΙΑ, γιατί είναι ντόμπρα και γιατί είμαι και προληπτική.

Στην marianefeli σαν νέα blogger και σαν δημιουργό αυτού του βραβείου!

Με Μελτέμια..

Στο νησί τις περισσότερες μέρες του καλοκαιριού το ταλαιπωρούν άνεμοι το λεγόμενα "μελτέμια"(το ξέρεις πιά,πατάς διαβάζεις) οι θαλασσινοί τα γνωρίζουν καλύτερα!
Αυτά συνήθως αρχίζουν με τη ανατολή του ηλίου και πέφτουν στη δύση του με αποτέλεσμα ενώ στη διάρκεια της μέρας να σε παίρνει και να σε σηκώνει ο άνεμος 5-6μποφόρ το βραδάκι να γίνεται μια υπέροχη καλοκαιρινή νύχτα.
Κάτι που έμαθα πρόσφατα από γνήσιο θαλασσινό και οφείλω να τον ευχαριστήσω και να το διαδώσω γιατί καλό είναι ότι γνωρίζεις να μην το κρατάς για σένα.
Τα μελτεμια τα κάνει οταν εχει αργονέρια,δηλαδη (ημερες φεγγαριού)την 7,8,9(τεταρτο)21,22,23 (τεταρτο)και στις ημερες της πανσεληνου που τα νερα ειναι "χαλασμένα".
Και αφού είναι αδύνατον να αρμενίσουμε στα βαθιά διαλέγουμε να πλεύσουμε στις ακρογιαλιές. Πρέπει να επιλέξουμε όμως παραλία που να μην την πιάνουν τα μελτέμια.
Και όμως παρ'ολο τον αέρα το νησί γεμάτο δαντελωτές μικρές παραλίες και γραφικά λιμανάκια σου δίνει την δυνατότητα να γευθείς τη δροσιά της θάλασσας!
Σαν γνήσιοι θαλασσινοί εντοπίζουμε την πορεία του ανέμου και αναζητούμε παραλία αντίθετη με την πορεία του.Έτσι σ'ενα βορειά 5άρι επιλέγουμε νότιες παραλίες και ιδού το αποτέλεσμα!

Διακρίνονται στο βάθος τα προβατάκια(κύματα)για τους θαλασσινούς ενώ μέσα στον όρμο νηνεμία!

Η πρόσβαση κάπως δύσκολα σ'αυτές τις μοναχικές παραλίες με μια κατσίκα(ανωμάλου)μηχανή θα είστε μια χαρά καθώς οι χωματόδρομοι και έλλειψη δρόμων δυσχεραίνουν την μετάβαση.

Η ήσυχη γραφική παραλία των Σαντορινιών στο βάθος..Πάνω από τους έρημους σήμερα Σαντορινιούς βρέθηκαν ίχνη ζωής από τους προϊστορικούς χρόνους.

Επιλέξαμε αυτή το ήσυχο λαγκόνι για το μπάνιο μας!

Τα νερά πεντακάθαρα..

τα βοτσαλάκια αστραποβολούν στον μεσημεριανό ήλιο.




Σαν χάντρες πολύχρωμες...

Η εξερεύνηση του βυθού αυτών των καθάριων νερών

μας δίνει και το μεζέ για το απογευματινό μας τσιπουράκι



Φούσκες στρείδια και καλόγνωμες αυτή την μυρωδιά της κόκκινης καλόγνωμης θα ήθελα
να γευτείτε δεν υπάρχει καλύτερη θαλασσινή ιωδιούχα οσμή!

Με 40 βαθμούς Κελσίου!!

Αφήνω το νησί για μια κοινωνική υποχρέωση με 40ο κελσίου!!

Στο κατάστρωμα, ο ήλιος ακόμα δεν έχει μεσουρανήσει ο αέρας ζεστός μια νότα ευχάριστη στις καυτές ακτίνες του.
Τα λεπιδόπτερα και η περιγραφή της βρόμικης Ινδίας της Αρουντατι Ρόι στο "Θεό των Μικρών Πραγμάτων" δεν είναι ικανή να μου πάρει το μυαλό.
Ο ιστός που πλέκει τα γεγονότα του μέλλοντος με το παρελθόν με κουράζει είναι η δεύτερη φορά που το πιάνω μετά από 6μήνες αλλά πάλι η ίδια πλοκή μ'αφήνει αδιάφορη να το συνεχίσω.2-3 κεφάλαια και δεν τραβιέται... είναι και η ζέστη ανυπόφορη!!
Στα δεξιά μας εμφανίζονται ιστιοφόρα απ'το 46ο Ράλυ Αιγαίου ανοιχτά της Κύθνου υποχρεώνοντας το πλοίο να παρεκκλίνει αρκετά απ'την πορεία του.





Φθάνουμε στον Πειραιά μεσ'το καταμεσήμερο η κίνηση και η ζέστη δεν περιγράφεται!

Η τελετή έγινε σ'ένα παραλιακό εκκλησάκι που μετά βίας έπαιρνε 30-50άτομα ένα video-wall έπαιζε την τελετή στο προαύλιο του για τους καλεσμένους.
Έτσι κι αλλιώς ζήτημα είναι αν παρακολουθεί κανένας τη γαμήλια τελετή τέτοιες ώρες οι περισσότεροι επικεντρώνουν την προσοχή τους στις ενδυματολογικές προτιμήσεις των υπολοίπων και στο πόδι της νύφης την ώρα που λέει ο παπάς το:"η δε γυνή να φοβίται τον άνδρα"(εδώ ένας αναγνώστης μου γελάει ικανοποιημένος!!)

Το γλέντι έγινε σ'ενα υπέροχο κτήμα με άπειρο φαγητό και κρασί να ρέει υπό τους ήχους στην αρχή απαλής μουσικής.Όσο προχωρούσε η νύχτα ο ήχος απ΄τα κρυστάλλινα ποτήρια αντηχούσε πιο έντονα και η μουσική έπαιρνε πιο ζωηρό ρυθμό.



Το φεγγάρι νύχι μεσουρανεί και τα νησιώτικα έχουν πάρει την θέση τους στα ηχεία:


"Να σ΄αγαπώ ηντα΄θελα
χωρίς φουρτούνες και μπελά"
η πίστα γεμάτη να στριφογυρίζουν στο νησιώτικο σκοπό
το κέφι έχει ανάψει για τα καλά!
Ακολουθούν και τα βόρεια για τους ένθερμους του είδους με τον αργό τους ρυθμό
"Στου παιδιού μου τη χαρά
έσφαξα ένα κόκορα"
Το φεγγάρι όλο και ανεβαίνει μεσ'τη δροσερή νύχτα και το γλέντι συνεχίζεται
με εντονότερους ρυθμούς.

Αφήνουμε το ζευγάρι στο κτήμα τις πρώτες πρωινές ώρες
δίνοντας τις καλύτερες ευχές μας
"Να'ναι ο έγγαμος βίος τους πάντα πλουσιοπάροχος γεμάτος χαρές και κέφι
και πάντα μαζί να ξεπερνούν τις αντιξοότητες του "

Η επόμενη είναι η μέρα του γυρισμού!
Το διαμερισματάκι των 50τ.μ χωρίς κλιματισμό και σύνδεση δεν με κρατάει ούτε ώρα μακριά απ'το νησί!

Φθάνουμε και ώ τι έκπληξη όλο το λιμάνι είναι γεμάτο ιστιοφόρα στολίστηκε απ΄τα πανιά και τις σημαίες δίνοντας μια χαρούμενη νότα.

Ο Γαλησσάς και .....

Μετά από ένα καυτερό κουραστικό 8ώρο με την θερμοκρασία να κτυπά 38άρια και ο χώρος εργασίας ν'άγγίζει τους 50 αποζητώ την δροσερή της αγκαλιά!

Φτάνουμε στην αγαπημένη παραλία του Γαλησσά 9χλμ.απο την Ερμούπολη πρίν μερικά χρόνια ήταν το πρώτο τουριστικό κέντρο της Σύρας απ'το καιρό που οικοδομήθηκε με σύγχρονα ξενοδοχεία έχασε την παλιά του αίγλη.
Η μεγάλη του παραλία συνεχίζει να δέχεται τους επισκέπτες της με την αμμουδιά της καθώς επίσης και τα κότερα!











Αριστερά πάνω στο ύψωμα διακρίνουμε το μοναχικό ξωκλήσι της Αγίας Πακούς που δεσπόζει σαν άγρυπνος φρουρός στην κορυφή του λόφου.
Σκαλιά οδηγούν προς το ξωκλήσι από το ύψος της μικρής προβλήτας ενώ συνεχίζει το μονοπάτι από την πίσω πλευρά του υψώματος κατεβάζοντας αμέσως στην μικρή ακρογιαλιά Αρμεός το καταφύγιο των γυμνιστών.Η στενή κοιλάδα του Αρμεού καταλήγει στην ακτή "κατηφορίζοντας" από μια σκιερή τοποθεσία σε μικρή πηγή.
Ακούγοντας τ'ονομα δεν μπορούσα να καταλάβω σε ποιά αγία -ο είναι αφιερωμένο αυτό το εκκλησάκι!Η περιέργειά μου με οδήγησε σε μια σπουδαία ανακάλυψη.




Το εκκλησάκι ξαναχτίστηκε γύρω στο 1890 στη θέση ένός παμπάλαιου ναϊδίου που είχε διαδεχθεί ειδωλολατρικό ιερό αφιερωμένο στον ιππικό Ποσειδώνα.Με την μετατροπή του επιθέτου ιππικός σε "υπήκοος" οι χριστιανοί αναλογίστηκαν ότι τα Εισόδια της Παναγίας ήταν ένα λαμπρό παράδειγμα υπακοής στο μωσαϊκό νόμο.
Γιαυτό ονόμασαν το ναϊδιο "Αγία Υπακοή" και στη συνέχεια λόγω πτώσης του 1ου και τελευταίου φωνήεντος, "Αγία Πακού".Το ναϊδιο στηρίζεται στη βάση αρχαιοελληνικού πύργου,που μαρτυρεί την σημασία του Γαλησσά κατά τους προχριστιανικούς χρόνους.Από τότε σώζεται επιγραφή με τ'ονομα του Πριηνέως του Γαλησσσίου ο οποίος κατέθεσε στο συμμαχικό ταμείο της Δήλου,την εισφορά των Συρίων.
Η πόλη ήταν τυπικό δείγμα της ιστορικής αυτής περιόδου, με δύο όρμους εκατέρωθεν(Γαλησσάς-Αρμεός),σταθερή πηγή νερού και νεκρόπολη...








Τα πανηγύρια του Γαλησσά (21Νοεμβρίου της Αγίας Πακούς και τέλη Αυγούστου του Αγ.Στεφάνου) είναι σίγουρα ξεχωριστές εμπειρίες για τον περιηγητή!

*Για τον Αη Στέφανο έχουμε μιλήσει τώρα πως μετέφεραν την γιορτή του από τέλη Δεκέμβρη μέσα στο κατακαλόκαιρο οι καθολικοί ίσως έχουν την ευθύνη!!

Δεν βλέπω την ώρα να νιώσω το υγρό της χάδι να μου αναστατώνει το κορμί!
Η επαφή μαζί της είναι κάτι το μεγαλειώδες,αμέσως όλη η κούραση όλες οι σκοτούρες φεύγουν και μένει η ατέλειωτη ευχαρίστηση και το γαλάζιο της θάλασσας και τ'ουρανού ο ήλιος να σου κλείνει το μάτι και συ ν'αφήνεσαι σ'αυτήν την απόλαυση του κορμιού και του μυαλού συνάμα γνωρίζωντας ότι στον τόπο αυτό έχει διανθθεί μια τόσο μακραίωνη ιστορική πορεία ενώ το φυσικό τοπίο ελάχιστα έχει αλλάξει!!

Συναισθηματική-Σεξουαλική κακοποίηση.

Η σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών σπάνια βγαίνει στο φως αλλά, υπαρκτή ικανή να σημαδέψει την παιδική ψυχούλα εφ'ορου ζωής.
Η συναισθηματική-Σεξουαλική κακοποίηση εμφανής στις περισσότερες οικογένειες αφήνει ανεξίτηλα σημάδια στα παιδιά.
Κακοποίηση που πολλοί απο'μας μπορεί να'χουμε υποστεί ή το χειρότερο να πράξαμε άθελά μας στα δικά μας παιδιά.
Διάλεξα αυτό το θέμα να αναδημοσιεύσω απ'το hamomilaki

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ


Μπροστά στα ατομικά μας προβλήματα ξεχνάμε και μεταφέρουμε στις παιδικές ψυχούλες τις δικές μας ανασφάλειες και φοβίες.
Ας μάθουμε απ΄τα λάθη των δικών μας και ας μη διαιωνίζουμε το πρόβλημα!
Είναι ένα μάθημα για όλους μας!!
Παιδιά χωρίς ψυχικά τραύματα σημαίνει αυριανοί σωστοί πολίτες στην κοινωνία μας.

Το αγαπημένο μου μπικίνι και η Αίγινα!!

Το μυαλό μου πότε-πότε κάνει αναδρομές στα περασμένα, αυτή τη φορά στάθηκε σ'ενα καλοκαίρι δεσποινιδούλες τότε 13 εγώ στα 14 η Φούλη.Πως αφήσαμε το νησί και βρεθήκαμε για ένα μήνα κατακαλόκαιρο στο "δώμα" ενός 3όροφου στον Ταύρο δεν μπορώ να εξηγήσω.
Έμενε η αγαπημένη μας Θεία αδελφή της μητέρας μου παντρεμένη με Αμερικάνο είχε πάρει τ'ονομά του έζησε κάποια χρόνια εκεί και έφερε τ'ονομα και την αμερικάνικη νοοτροπία χωρίς κόμπλεξ,ταμπού και προκαταλήψεις.Αγαπούσε τρελά τα παιδιά και αυτή η αγάπη της γινόταν λατρεία σε μας εφ'όσον δεν είχε δικά της.
Η εικόνα της στο μυαλό μου είναι συνδεδεμένη με την ζεστή αγκαλιά της γεμάτη δώρα και λιχουδιές και τ'άρωμα από παγωτό ξυλάκι λεμόνι και βανίλια εκείνης της εποχής.Και απέραντη αγάπη!
Απίθανος άνθρωπος αληθινός με καρδιά μικρού παιδιού!
Μας πήρε λοιπόν για 1μήνα διακοπές στην Αθήνα.
Αδύνατες και οι δύο προσπαθούσε να μας παχύνει με "βούτυρο Κέρκυρας" φρέσκο για πρωινό με μέλι και το γάλα "ΑΣΤΥ".Η μυρωδιά του βουτύρου μας αηδίαζε και τις δυο ποτέ δεν έμαθε ότι το φρέσκο βούτυρο γινόταν κάθε πρωί το κολατσιό του "Τσίκεν" ένα κοτόπουλο που είχε στην ταράτσα για τα φρέσκα αυγά.



Το πρώτο μου "σικ" μπικίνι θυμάμαι ακόμα απο την "Κολοκοτρώνη" ένα εμπριμέ πράσινο που γινόταν φύλο και φτερό καθώς είχε κουμπώματα το κάτω, δεξιά-αριστερά και το πάνω μπρός-πίσω τα ίδια και στις δύο σαν δίδυμες είμασταν!
Και τα μπάνια μας εκείνη την εποχή στην Βουλιαγμένη μια απέραντη καθαρή παραλία που μας έκανε εντύπωση κατάμεστη απο κόσμο!
Οι απογευματινές μας βόλτες σε μια παιδική χαρά της γειτονιάς όπου τα παιδιά μας κοιτούσαν "κάπως" από την επαρχία!
Εμείς νιώθαμε "ωραίες" και δεν δίναμε σημασία στα σχόλια!
Το χύμα "παρφε" απ'το μαγαζάκι της γειτονιάς δίπλα στο σιδηροδρομικές γραμμές του τραίνου με τα ολόκληρα φρούτα και αμύγδαλα ακόμα το'χω στο μυαλό μου και μάταια αναζητώ την γεύση του στα σημερινά.
Δεν μας χάλαγε χατίρι η Θεία όλα τα γούστα μας έκανε!

Έτσι ένα ΣΒΚ αποφάσισε να μας πάει στην Αίγινα για μπάνιο.
Πήραμε τα καινούρια μαγιό αντηλιακά τα ρούχα που μας είχε ψωνίσει και ξεκινήσαμε.
Στην Αίγινα ένα πράσινο νησί θυμάμαι και μια παραλία με αρκετούς λουόμενους.
Της ζητήσαμε κανό να νοικιάσουμε και δεν μας αρνήθηκε!
Δεν είχαμε ξανακάνει ποτέ αλλά δεν μας φάνηκε καθόλου δύσκολο.



Χωρίς πολλά βρεθήκαμε στ'ανοικτά να κωπηλατούμε και να καμαρώνουμε κιόλας!!
Έλα όμως που το κανό κάπου έχανε υπήρχαν όρια που δεν είχαμε ρωτήσει και ξαφνικά χάνουμε ισορροπία και πάρτες μέσα.Σ'αυτό συνετέλεσε και το καραβάκι με τ'απόνερα που έκανε μπαίνοντας στο λιμάνι.
Προσπαθούσαμε ν'ανέβει μια μία στο κανό και να ξεκουμπώνει και το μαγιό να μας φεύγει πότε το πάνω κομμάτι πότε το κάτω.
Ζούσαμε ένα πανικό με το ένα χέρι να κρατάμε το μαγιό μην γυμνωθούμε τελείως και με τ'αλλο να κρατάμε το κανό που τώρα ούτε μόνο του δεν ισορροπούσε!
Ανέβαινε η μιά πήγαινε η άλλη πάρτες κάτω και τις δύο και πάλι το μαγιό να φεύγει απ΄το σώμα και να προσπαθούμε να καλύπτουμε το γυμνά νεανικά μας κάλλη.
Αμέτρητες προσπάθειες και των δύο ν'ανέβουμε να ισορροπήσουμε το κανό!Με το που πήγαινε η άλλη ν'ανέβει έριχνε και την πρώτη και φτού και απ΄την αρχή!

Η Θεία από έξω να κοντεύει να πάθει έμφραγμα βλέποντας μας να παλεύουμε με τ'απόνερα!
Στέλνει λοιπόν βοήθεια τα παιδιά που νοίκιαζαν το κανό.
Εμείς ξεροκέφαλες να μην ακούμε τις οδηγίες, τους έπειτα φοβόμασταν μη μας δούν γυμνές και φεύγαμε μακριά τους.
Δεν ξέρω πόσο κράτησε αυτή η μάχη με το μαγιό και το κανό αυτό που θυμάμαι είναι ότι είχα εξαντληθεί τελείως.
Ώσπου σαν Θεό είδαμε τον "θείο" με το φουσκωτό της ακτής που ήρθε να βοηθήσει και έτσι γλυτώσαμε.Αλλά την κατσάδα όχι!
Μετά το μπάνιο θέλαμε και ποδήλατο να νοικιάσουμε.
Αυτή την φορά δεν μας εμπιστευόταν η Θεία μετά το προηγούμενο συμβάν.
Μας νοίκιασε ένα 2πλό μπροστά ο Θείος η Φούλη και πίσω στη σχάρα εγώ ξαφνικά νοιώθω το μαγιό να με τραβάει! Το είχε μαγκώσει η πισινή ρόδα!
Πρώτη μέρα με το καινούριο μου μαγιό και απόκτησα μια τρύπα να το γνωρίζω απ' της Φούλης να μη τα μπερδεύουμε.
Πάντα στη ζωή μου κάτι γινόταν και μου'κλεβαν το χαμόγελο πάντα ένα γεγονός δυσάρεστο δεν μ'αφηνε να γευτώ την χαρά κάτι θα συνέβαινε πάντα μια αντιξοότητα που θα άφηνε πικρή γεύση.
Έτσι έμαθα να είμαι συγκρατημένη περιμένοντας το δυσάρεστο.
Τελευταία έμαθα ότι το ημιτετράγωνο Δία-Κρόνου στο χάρτη μου ήταν αίτιο γιαυτή την εξέλιξη.
Μετά από τόση περιπέτεια έγινε το αγαπημένο μου μπικίνι!!

Οι φωτό είναι απ΄την Google

Ο Αης- Στέφανος!!

Ηζέστη τις 2 προηγούμενες μέρες ήταν αφόρητη σ'αυτή συνετέλεσε και ο νοτιάς με την υγρασία ν'ανεβάζει το θερμόμετρο στα ύψη.
Ήρθε και το 2ημερο ρεπό να σώσει την κατάσταση.Ευκαιρία για θαλασσινή απόδραση!
Ρότα μας, το ξωκλήσι του "Αγίου Στέφανου" που είναι χτισμένο μέσα σε σπηλιά του βουνού Χαρασσώνας.

Γύρω στο μισό μίλι απ'τον όρμο του Γαλησσά

Μπρός στη θάλασσα της Σπηλιάς του Άι Στέφανου,συγκεκριμένα 100 με 150μέτρα από τη στεριά,έχουν βρεθεί,εδώ και 100 και πάνω χρόνια καθαρά ίχνη τειχών,που ασφαλώς ανήκαν σε παλιό συνοικισμό που άγνωστο πως και πότε καταποντίστηκε.


Η παράδοση λέει πως εκεί κοντά,ύπαρχε,μια φορά και έναν καιρό,ένα τεράστιο χταπόδι που ζούσε μέσα στο κούφωμα ένός βυθισμένου τούρκικου καραβιού.

Ένα ρίγος με διαπερνά καθώς φτάνουμε στο σημείο το γεγονός ότι ένα ήδη γιώτ ναυάγησε σ'εκείνα τα νερά πριν 1μήνα ζωντανεύει το θρύλο εντονότερα στην μνήμη μου.



Το θαλάσσιο αυτό κήτος,κρατούσε σε φόβο και ανησυχία τους Συριανούς που πλησιάζανε στα νερά εκείνα,προπάντος τους κατοίκους της περιοχής και ξεχωριστά τους ψαράδες.
Αλλά παρόλο τον τρόμο που προκαλούσε το τεράστιο χταπόδι-που η παράδοση παρουσιάζει να'χουν τα πλοκάμια του μήκος πάνω από οργιά-οι Συριανοί "ποτέ τους δεν ησκεφτήκανε να βρούνε τρόπο να το ξεκάμουνε" γιατι "μιας και ώς τότε δεν τους έβλαψε ήπρεπε να τ'αφήκουνε να ζιεί, αφού,μπορεί και νά'τονε φύλακας τάΐ Στεφάνου.


Το ξωκλήσι καθολικό με τις απλότητα που το διακρίνει λιγοστές εικόνες ένα καντηλάκι,βιβλίο επισκεπτών στη γωνία ένα σωσίβιο.
Λένε όταν κάνεις μια ευχή μπαίνοντας με το δεξί για πρώτη φορά σε εκκλησία ο άγιος της φροντίζει για την εκπλήρωσή της.Αν και έχω ξανάρθει οι ευχές δεν είναι κακό να γίνονται όταν όλα καταγράφονται στο σύμπαν.





Θα σας αφηγηθώ την ιστορία για την εκλεκτή αυτή συριανή γωνιά!
Σαν καλός γαλησσιανός ο Στέφανος αρέσκονταν να καυχιέται για τα θαλασσινά του επιτεύγματα.Τα ψάρια που ήπιανε δεν ήταν ποτέ μικρά.Ήταν πάντα τόσαααα δα!!Και άπλωνε τα χέρια του για να δείξει πόσο μεγάλα ήταν.Κανένας βέβαια δεν τον πίστευε.Ολοι όμως τον άκουγαν για να "σπάσουν" πλάκα.Μια μέρα άρχισε κάποτε την αφήγησή του.είχα πάει γα ψάρεμα εκεί που σβύνει ο Χαρασσώνας και τα βράχια της ακρογιαλιάς σχηματίζουν μια μεγάλη σπηλιά μέσα στην οποία σταλάζει γλυκό νερό.Ήξερα πως εκεί φωλιάζουν μεγάλα ψάρια.Ναααα κάτι ψαρούκλες.Είχα πάρει μαζί μου το πιο μεγάλο αγκίστρι και την πιο χοντρή τρίχα.Ητσιμπούσανε καλά.Κανένα όμως δεν πιανότανε.
Πού και που έλεγα μέσα μου:θα σε πιάσω εγώ.Και ηξάνυα μπς και το δω στο αγκίστρι μου.Όλο και ηπήαινα άκρια -άκρια για να δώ καλύτερα.Σε μια στιγμή ήνοιωσα σαν ένα χέρι νάθελε να με σπρώξει από τη μέση.Θα του λεγα κάνα διάολο μα ήξερα πως δεν ήτανε κανείς κοντά μου.Το χέρι όμως όλο και μέσφιγγε που δε ημπόρου να πάρω ανάσα.
Το ψάρι τσιμπούσε όλο και πιο δυνατά.Ξάφνου μούδωσε μια τραβιξιά και ηβρέθηκα στη θάλασσα.Πάτησα τότες την τρίχα και είδα πως το χέρι που με τραβούσε δεν ήταν ανρθώπου.Ήταν το πλοκάμι ενός χταποδιού τόσοοο δα μεγάλου.Και ηάπλωσε τα χέρια του γιανα δείξει πόδο μεγάλο ήταν.
-Κι ύστερα ήντακανες? τον αρώτησε κάποιος που ανπομονούσε να μάθει την συνέχεια.
Το χταπόδι όλο και τραβούσε κάτω.Τότες εγώ ηάρπαξα το σουγιά και τούδωσα μια άνάμεσα στα δυό μάτια που με ξανύανε χαζά.Το χταπόδι παράλυσε και με άφησε ήσυχο.
Σας λέω σα νάναι παραμύθι.Ηξέχασα μονάχα να σας πω πως την ώρα που το χταπόδι με τραβούσε, ήσκέφτηκα τον Αη Στέφανο που ακούω για κείνονε και τον παρακάλεσα να με σώσει.Φαίνεται πως ηάκουσε την προσευχή μου και μ'εσωσε.Τότες εγώ του υποσχέθηκα να του χτίσω μια εκκλησίτζα μέσα στη μεγάλη σπηλιά του Χαρασσώνα.
Τώρα πρέπει να κάνω το τάμα μου.Θέτε και σεις να με βοηθήσετε?
-Πες μας Κυρ Στέφανε πότε θα βάλεις ομπρός.
Όταν ήρθε η μέρα εκείνη ο Στέφανος με την παρέα του πήγαν στη σπηλιά και ηάρχισαν τη δουλειά.Πάτωμα και ταβάνι δε χρειάζονταν αφού ήταν η σπηλιά.Χτίστηκαν μόνο δυό ντουβαράκια δεξιά και αριστερά και το εκκλησάτζι του Αη Στέφανου ήτανε έτοιμο.Σιγά σιγά ήρθε η μέρα της εορτής του Αγίου.Ειδοποιήθηκε και ηπήγε ο παπάς του Γαλησσά για τη λειτουριά.
Από τότες γίνεται κάθε χρόνο το πανηγύρι του.Την πρώτη φορά ο Στέφανος δεν ηάφησε κανένα να σερβίρει τη λειτουριά.Υστερα ηκερνούσε τη μαστίχα με το συριανό λουκούμι.Όλοι μαζεμένοι γύρω του ζητούσαν ν'ακούσουν ακόμη μια φορά την ιστορία του χταποδιού που πάντα είχε πιο μεγάλη επιτυχία από το κήρυγμα του παπά.
"Βρε παιδιά ήτανε ένα χταπόδι,μα τι χταπόδι.Ήτανε τόοοσο δα μεγάλο"....







Χώρος διαμορφωμένος για να δέχεται τους επισκέπτες του.


Αφείνουμε πίσω τον Αη-Στέφανο και συνεχίζουμε την διαδρομή!!