Τα Γιούρα ..(3)

                          Οι ωραίοι..
Σε κάποια συνέντευξη ένας κρατούμενος μιλά για την γυναίκα του την οικογένειά του και λέει:

-Δεν μπορώ να την ξεχάσω κορίτσια τη γυναίκα μου.
"Πάλι θα σε πάρουν?:" είπε.
Κι έτσι δα στάθηκε κορίτσια κι έτρεχαν τα δάκρια απο τα μάτια της.
"Πάλι είπα.
Ήρθαν.Πήγαινε ν'ανοίξεις."
Ανοιξε μπήκαν δυό.
-Γυναίκα.Κάνε καφέ στα παιδιά, είπα.
-Αντε,είπε ο ένας.Αυτά να σου λείπουν.Εμπρός πάμε.
-Ε!όχι του λέω.Δεν πάμε.Ετσι δεν πάμε.Δε θα με ρεζιλέψεις εσυ στην γειτονιά να με πάρεις με τις πυτζάμες.Θα περιμένεις να ντυθώ .
Ετσι κι έγινε.Περίμεναν.Ντύθηκα.Τα παιδιά μου με χαιρέτησαν.Η Λευτερίτσα μου μ'αγκάλιασε.
 Η γυναίκα μου είπε!"Ωρα καλή"
Κι έτρεχαν δάκρια απο τα μάτια της.(Και δείχνει με τα δάχτυλά του πως τρέχαν τα δάκρυά της.)
Καθώς πήγαινα.Γύρισα πίσω το κεφάλι.Στεκόταν στην πόρτα.Κι έτρεχαν τα δάκριά.Δεν μπορώ να το ξεχάσω αυτό κορίτσια.

-Ηταν η γυναίκα κορίτσια κι έκανα εγώ τον αγώνα.Το σπίτι μου αυτή το βάσταξε.Και τον δικό μου αγώνα αυτή τον βάσταξε και τον βαστάει.Τριάντα δυό χρόνια είμαστε παντρεμένοι,τριάντα δυο μέρες καλές δεν είδε από μένα.Οχι από άλλο κορίτσια,αλλά απο τον αγώνα.Μια κουβέντα απ'αυτή δεν άκουσα.Εικοσιτρια χρονών ήμαν.Κι αυτή δεκαοχτώ.Αγαπηθήκαμε.Το είπα στην αρχή.Τίποτα δεν έκρυψα "Εγώ,της είπα,είμαι κομμουνιστής.Μπορεί να με πιάσουν.Να πάω φυλακή.εξορία.Χρόνια μπορεί να μην είμαι κοντά σου.Σκέψου το καλά,της είπα,πριν προχωρήσουμε."
-"Δεν έχω να σκεφθώ.Εσύ είσαι για μένα."
Το πως παντρευτήκαμε.Μια νύχτα .Σε μια ξένη κάμαρα.Μ'ενα παπά.Εγώ,για,κιντύνευα.
Είπαν οι δικοί της "Μη μείνει έτσι."
Γιατί τότες κορίτσια δεν την έπαιρνε άλλος."Ήταν αραβνιασμένη" ,σου λέει .Παρατημένη θαρρούν.
Το πρωί ξημέρωμα έφυγα.Τέσσερα χρόνια να την ξαναδώ έκανα.

-Το σπίτι μου υπέφερε κορίτσια.Χτήματα είχα στο χωριό πολλά.Αλλά κίνδυνος .Πώς να πάει η γυναίκα?Μια χρονιά τη βοήθησαν στο χωριό συγγενείς,τέσσερα στρέματα καπνό έβαλαν γι'αυτήν.
Ήταν να πάρει το πρίμ η γυναίκα.Μια εξουσιοδότηση ήθελε από μένα.'Ηταν στ'ονομά μου για.
Στέλνει την εξουσιοδότηση στον Αη Στράτη κι ήθελα να βεβαιώσει η Διοίκηση την υπογραφή.Εγώ τότες είχα πολύ αδυνατίσει.Δεν γνωρίζομαν αυτός ήμαν (Γελάει θλιμένα,κουνάει το κεφάλι.)
Να έτσι δα(Δείχνει -λιγνός -σαν το δάχτυλο) Δέμα για επιταγές δεν έπαιρνα.Ρούχα δεν είχα.
Τ'αντάρτικο παντελόνι είχα ακόμα.Κι αυτό έλιωνε και σιγά -σιγά έκοβα τα ρεβέρ και κόνταινε, πήγε δω, πήγε στο γόνα, πήγε παραπάνω, τι είχε μείνει? Κι ένα πουκάμισο, τα μανίκια του πολύ κοντά έγιναν.Πώς ήμαν κορίτσια!(Κουνάει το κεφάλι σα να βλέπει τον εαυτό του κάτι απίστευτο)

Ανεβαίνω τα σκαλιά πώς τ'ανέβηκα.Χτυπάω την πόρτα.Μπαίνω .
Στεκόταν ο διοικητής -κι άλλοι-
Κουβέντιαζαν.
Γυρνάει.Κοιτάει.
"Τι είσαι εσύ?" λέει.
Του λέω:"'Ηρθα να θεωρήσετε την εξουσιοδότηση .",
"Εχεις και γυναίκα?" κάνει.
"Εχω ","Βρε έχει και γυναίκα!Βρε κυτάτε τον έχει και γυναίκα!....Βρε για κυτάτε έναν άντρα!Εχει και γυναίκα!." Και γύριζε γύρω γύρω και με κοίταζε απ'ολες τις μεριές και'γω στεκόμαν,κορίτσια.
"Βρε έχεις και παιδιά?"
"Εχω τρία κορίτσια"
"Βρε για κοιτάτε έναν άντρα που'χει γυναίκα και παιδιά.Φτου σου χαμένε.Τιποτένιε!Φτου σου".
Εμένα κορίτσια!Εμένα! Που όχι να σας πω τι ήμαν!...Δεν κάνει να μιλάει κανένας για τον εαυτό του,μα το φέρνει η ώρα.(Τον κοιτάς και τον λιμπίζεσαι και στα πενήντα πέντε του.Ψηλός,ωραίος,καλοκαμωμένος,καθαρός , λαμπικαρισμένος).

Πώς κρατήθηκα κορίτσια!Πώς κρατήθηκα.Πήρα το χαρτί.κατέβηκα εκείνες τις σκάλες κι ήταν έτσι δα απότομες.Πώς δεν κυλίστηκα να τσακιστώ.Δεν έβλεπα που πάταγα.Κι έφτασα στη σκνή και τότε ξέσπασα .Εβρισα,έβρισα έβρισα"Τί το έστελνε, είπα, αυτό το χαρτί.Πόσα θα έπαιρνε. Ποτέ να μήν τάπαιρνε.Τέτοιον εξευτελισμό.Για ένα πεντακοσάρικο!"Τι έφταιγε η δόλια.Τι ήξερε.Κι είχε κι άνάγκες.Τρία παιδιά κι η Λευτερίτσα μου το μικρό μου το μωρό.



                        Ο Μπάρμα Γιάννης

-Πόσα παιδιά έχεις Μπάρμπα Γιάννη?
-Είχα πέντε.
-Στην άλλη εξορία,ήμασταν μια παρέα.
Οι άλλοι τότε ήταν "λεύτεροι".Παιδιά.
Εγώ ο καημένος έπαιρνα τα γράμματα των παιδιών μου και κάθομαν παράμερα και τα διάβαζα πικραμένος.Εκείνοι γελούσαν.Είχα και τις φωτογραφίες των παιδιών μου κολλημένες στον τοίχο πάνω από το προσκέφαλο.Τώρα ο καθένας απ'αυτούς άλλος ένα κι άλλος δύό,ο γαμπρός μου και οι άλλοι,όλη η παλιά παρέα,βγάζω το άχτι μου.
"Άντε τώρα,τους λέω.Κοροϊδεύατε τότε.Πώς σας φαίνεται?".
"Δεν μας παρατάς Μπάρπα -|Γιάννη ",μου λέν.
Γελάει πικρά ο Μπάρμα -Γιάννης όταν τα λέει.
Τώρα όσο πάει και γίνεται πιο πικρό το βλέμμα του.Τα τελευταία νέα απ'το σπίτι του δεν είναι ευχάριστα.Του έγραψαν για τον εγγονό ότι πιάστηκε και βασανίστηκε.Δεκαεφτά χρονών παλικάρι.
Τώρα στο Ασκληπιείο.
"Το διέλυσαν, του γράφουν.Μεγάλη μπόρα." Με καμάρι το λέει. Το είπε στην αρχή.
"Εμειασε του παππού του." του γράφουν.Ναι καμαρώνει.

Μα από τότε άρχισε φαίνεται να πονάει για το πονεμένο του παιδί , το εγγόνι του.
Καημός του,φαίνεται τ'αγόρι.Τέσσερα κορίτσια κι ένα αγόρι είχε.
Ο,τι γύρισε απ'την άλλη εξορία.Οδηγούσε τ'αυτοκίνητό του για μεταφορές στο πρατήριό του.
Από απέναντι άλλος.Αδερφικός φίλος. Σύγκρουση.Στον τόπο το αγόρι του.
-Ήθελα να αθωώσω το φίλο.
"Δεν θα πάρεις την αποζημίωση", είπε ο Πρόεδρος.
Τον δίκασαν έξι μήνες.Έδωσα και ένα κατοστάρικο στην γυναίκα του να πάρει τσιγάρα.
Χρόνια.....